Αναζήτηση
Το Θέατρο Τέχνης Καρόλου Κουν, με αφορμή την αναστολή λειτουργίας των θεάτρων λόγω πανδημίας τον περασμένο Μάρτιο, εγκαινίασε την πλατφόρμα «Θέατρο Τέχνης και στο σπίτι». Μέσα από αυτήν φίλοι του θέατρου απέκτησαν τη δυνατότητα να παρακολουθούν -δωρεάν- κινηματογραφημένες παραστάσεις από το αρχείο του μέσω διαδικτύου, αλλά και -έναντι χαμηλού αντίτιμου- παραστάσεις της σεζόν 2019-20 που κινηματογραφήθηκαν για αυτό το σκοπό σε σκηνοθεσία Διαμαντή Καραναστάση. Ακόμα, έπαιξαν και παραστάσεις που παρουσιάστηκαν για περιορισμένο χρονικό διάστημα κατευθείαν στο διαδίκτυο.
Αυτή τη σεζόν, μέσω της θα παρουσιαστεί ένα audio έργο( που θα ανέβει σε μορφή podcast) και από ένα web έργο, τα οποία θα διατίθενται μέσα από την πλατφόρμα μας με χαμηλό αντίτιμο. Αμφότερα ανατέθηκαν σε δύο συγγραφείς-συνεργάτες του Θεάτρου Τέχνης Καρόλου Κουν. Στο νέο web είδος, η πρωτότυπη, ειδική για το μέσο κινηματογραφική σκηνοθεσία και η κινηματογράφηση θα γίνει από τον σκηνοθέτη-ηθοποιό Διαμαντή Καραναστάση.
Μετά την παρουσίαση του έργου «Αυτοί που κοιτούν» του Βασίλη Μαυρογεωργίου, σειρά παίρνει στις 20 Δεκεμβρίου, το web έργο του Ανδρέα Φλουράκη «Πυραμίδες».
«Οι Πυραμίδες είναι μικρές ιστορίες ζωής και θανάτου» σημειώνει ο Ανδρέας Φλουράκης. «Απαρτίζονται από μονολόγους ίδιας διάθεσης που γράφτηκαν κατ’ εξοχήν στους μήνες του εγκλεισμού. Τις ονόμασα έτσι γιατί η πυραμίδα είναι και ένα ταφικό σύμβολο που σχετίζεται άμεσα με τη μεταθανάτια ζωή, καθώς το σχήμα της συμβολίζει μια σκάλα προς τον ουρανό. Οι χαρακτήρες του έργου είναι κι αυτοί μουδιασμένοι από την εποχή μας, μια εποχή για γερά νεύρα, που τους αποσυντονίζει, τους βγάζει από τον άξονά τους και συχνά τους οδηγεί σε δράσεις απόλυτες και ακραία λυτρωτικές».
Ο Διαμαντής Καραναστάσης μιλάει στα «Νέα» για την web παράσταση, το θέατρο στην εποχή του κορωνοϊού και το live streaming.
Τον Μάρτιο υπογράψατε τη σκηνοθεσία των παραστάσεων της πλατφόρμας “Θέατρο Τέχνης και στο σπίτι”. Τι σας έμεινε από εκείνη την εμπειρία;
Τις παραστάσεις του Μάρτη δεν τις σκηνοθέτησα. Ήταν πολύ διαφορετικό από αυτό που κάνω τώρα στις “Πυραμίδες”, που πήρα τα κείμενα από την αρχή, τα δούλεψα και τα σκηνοθέτησα. Και αναμένουμε το αποτέλεσμα… Το Μάρτη έστησα κάμερες γύρω από τη σκηνή σε έτοιμες παραστάσεις, άρπαξα και μία στο χέρι και έκανα τα …δικά μου. Πολύ παράξενες μέρες. Πήγαινα με αυτόματο. Διαισθανόμασταν το πρώτο “λοκντάουν” όταν καλά-καλά δεν ξέραμε τη λέξη πανδημία!! Δεν καταλαβαίναμε τι συμβαίνει… Περίεργα συναισθήματα. 
Τι ιδιαιτερότητες παρουσιάζει η κινηματογραφική σκηνοθεσία μιας παράστασης;
Πολύ δύσκολη ερώτηση με μάλλον ακόμη πιο σύνθετη απάντηση.
Στο μυαλό μου συμπυκνώνεται στην εντιμότητα του να μην ξεγελάσεις το θεατή παριστάνοντας ότι είναι εκεί. Αυτό επιτυγχάνεται είτε με πάρα πολλά χρήματα, σε εξαιρετικές “καταγραφές” παραστάσεων σε όλο τον κόσμο, που όλοι μας έχουμε δει, είτε με το να αισθάνεσαι την παράσταση. Κι εγώ είμαι στη δεύτερη κατηγορία. Αισθάνομαι αυτό που κάνω και προσπαθώ να μεταβιβάσω συναισθήματα. Χρησιμοποιώντας κάθε τρόπο, κινηματογραφικό και θεατρικό. Αυτό κάνω πάντα, αυτό με ενδιαφέρει να κάνω.
Το streaming στις μέρες του κορωνοϊού είναι ιδιαίτερα διαδομένο. Θεωρείται ότι θα γίνει ένα νέο μέσον θέασης του θεάτρου και μετά την πανδημία;
Λέω συνέχεια και φωνάζω ότι είναι μια πολύ επικίνδυνη περίοδος.
Διαμορφώνουμε μια συνθήκη, που μπορεί να την πληρώσουμε πολύ ακριβά στο μέλλον… Δεν πιστεύω στο live stream. Tουλάχιστον ως αντικαταστάτη της θεατρικής πράξης. Ίσως μόνο σα μεμονωμένο γεγονός προσέγγισης θεατών που αδυνατούν να έρθουν. Ίσως και ως έκπληξη. Αυτό που κάνουμε στις Πυραμίδες είναι κάτι τελείως διαφορετικό από όλα αυτά. 
Τον Δεκέμβριο έρχονται οι “Πυραμίδες”. Πώς αντιμετωπίζετε το έργο από τη δική σας σκηνοθετική – κινηματογραφική ματιά;
Προβάλλω τον άδειο χώρο, προβάλω τη μοναξιά του καλλιτέχνη μέσα σε αυτόν, κινηματογραφώ σε όλους τους χώρους του θεάτρου, στη σκηνή, εκτός σκηνής ακόμη και σε σημεία που δε φαντάζεται κανείς. Με ενδιαφέρει η άδεια πλατεία, με ενδιαφέρουν τα συναισθήματα που προκαλούνται μπροστά στην άδεια πλατεία, μπροστά σε ένα άδειο χώρο πολιτισμού, με ενδιαφέρουν τα συναισθήματα των καλλιτεχνών, μέσα σε αυτό τον άδειο χώρο και αυτά κυνήγησα με μανία… ακόμη κι από μένα(!!!) που κάνω έναν από αυτούς.
Με ενδιαφέρει η νοσταλγία της θεατρικής πράξης και του γεμάτου θεάτρου
Οι ιστορίες που γράφτηκαν στις πρώτες ημέρες του εγκλεισμού, πώς θα γίνουν τώρα εικόνες που ακόμα βρισκόμαστε περιορισμένοι στα σπίτια μας;
Ο μόνος τρόπος είναι κοιτώντας στα μάτια το θεατή και μπαίνοντας στο σπίτι του. Η απεύθυνση. Δεν κάνουμε ότι υπάρχει κοινό. Προσπαθούμε να δημιουργήσουμε ένα νέο είδος -όσο φιλόδοξο κι αν ακούγεται αυτό- που δεν αντικαθιστά το θέατρο ούτε συναγωνίζεται το νετφλιξ. Αυτό πρότεινα στο Θέατρο Τέχνης όταν διάβασα τα κείμενα και αυτό εκτέλεσα με όλες μου τις δυνάμεις. Οι άνθρωποι αρχίζουν και συνηθίζουν πια. Εμείς οφείλουμε να αφυπνίζουμε τους θεατές. Έτσι ώστε όταν περάσει αυτή η δύσκολη περίοδος να έχει αφήσει τις λιγότερες πληγές
Σύμφωνα με το κείμενο του Ανδρέα Φρουράκη, οι ήρωες όταν φεύγουν από τον άξονά τους, οδηγούνται σε δράσεις απόλυτες και λυτρωτικές. Το θέατρο σε καιρό πανδημίας, έστω και μέσω διαδικτύου, είναι λυτρωτικό;
Ανάλογα το θέατρο…και σίγουρα ανάλογα του διαδικτυακού προϊόντος!
