Αναζήτηση
Στις 24 Νοεμβρίου ο Γιάννης Πλακιωτάκης γνωστοποίησε ότι είχε βρεθεί θετικός στον κορωνοϊο. Εκείνη τη στιγμή δεν μπορούσε να φανταστεί τι θα ακολουθούσε. Ενα βίωμα απάνθρωπα σκληρό. Για το οποίο κανείς, όποιος κι αν είναι, ό,τι κι αν κάνει, δεν μπορεί ποτέ να έχει προετοιμαστεί πραγματικά. Ο ίδιος ήταν, ευτυχώς, ανάμεσα στους τυχερούς. Ενα μήνα αργότερα επέστρεφε στους δικούς του. «Με τη βοήθεια του Θεού και των γιατρών μου, βρίσκομαι πλέον στο σπίτι μου και επιστρέφω στα καθήκοντά μου» είπε βγαίνοντας από το νοσοκομείο. Τώρα, μιλά εκ βαθέων για αυτό το βίωμα. Οχι ως υπουργός. Ως άνθρωπος.
Αν και για κάθε έναν είναι προδήλως διαφορετικό, πώς το βιώσατε εσείς; Τι συμβαίνει στη σκέψη και στα αισθήματα την ώρα που κάποιος μεταφέρεται στην εντατική γνωρίζοντας τι μπορεί να συμβεί;
Δεν σας κρύβω ότι τα συναισθήματά μου ήταν αντιφατικά και έντονα. Ανησυχία, αφού πρόκειται για έναν αόρατο, φονικό εχθρό, που δεν γνωρίζεις πώς μπορεί να εξελιχθεί. Πείσμα, για να καταφέρεις να τον νικήσεις. Μοναξιά, αφού δεν επιτρέπονται οι επισκέψεις. Δύναμη, από τα μηνύματα της οικογένειας, των αγαπημένων προσώπων, των φίλων, αφού είχα τη δυνατότητα να τα λαμβάνω. Θαυμασμός, για την προσπάθεια ιατρών και νοσηλευτικού προσωπικού, για κάθε μία και κάθε έναν ασθενή.
Μετά το αίσιο τέλος, τι είναι αυτό που μένει όταν έχεις βρεθεί να δίνεις τη μάχη για τη ζωή;
Η μέγιστη συνειδητοποίηση της αξίας της ζωής, αλλά και της δύναμης της ανθρώπινης θέλησης.
Πέρα από το έργο των γιατρών και των νοσηλευτών, υπάρχει κάτι που σας βοήθησε να κρατήσετε; Κάτι στο οποίο να επικεντρώθηκαν οι δικές σας δυνάμεις;
Τα μηνύματα και τα αισθήματα αγαπημένων προσώπων. Είχα την τύχη, να μπορώ να τα διαβάζω, να επικοινωνώ. Πιστέψτε με, πρόκειται για μεγάλο πολλαπλασιαστή θέλησης και δύναμης. Παίρνεις κουράγιο, ξέρεις ότι, πέρα από τον εαυτό σου, παλεύεις και για αυτούς. Τους ευχαριστώ πολύ. Ολες και όλους. Την οικογένειά μου. Τον Πρωθυπουργό Κυριάκο Μητσοτάκη. Τους συναδέλφους μου, τους συνεργάτες, τους φίλους, τους συμπατριώτες μου. Να σταθώ όμως και στο έργο ιατρών, νοσηλευτικού, παραϊατρικού και κάθε είδους προσωπικού. Η προσπάθειά τους είναι υπεράνθρωπη. Η φροντίδα τους για όλους τους ασθενείς, συγκινητική. Τους οφείλουμε ευγνωμοσύνη και απόλυτη στήριξη. Προσωπικά είμαι ευγνώμων στην καθηγήτρια Αναστασία Κοτανίδου, μία εξαιρετική ιατρό αλλά και έναν υπέροχο άνθρωπο, την ομάδα των συνεργατών της, τον πρύτανη του Πανεπιστημίου Αθηνών καθηγητή Αθανάσιο Δημόπουλο, τον καθηγητή Γεώργιο Παπαθεοδωρίδη, καθώς και το σύνολο του προσωπικού του Νοσοκομείου Ευαγγελισμός, για το ενδιαφέρον, τη φροντίδα, τη συνεχή προσπάθειά τους για μένα, όπως και για κάθε μία και κάθε έναν ασθενή.
Σε όλο αυτό το διάστημα, πώς λειτουργούσε μέσα σας η επίσης βίαια αποκοπή από τις υποχρεώσεις και, μάλιστα, όπως ενός επικεφαλής υπουργείου;
Για να είμαι ειλικρινής, τις πρώτες ημέρες στον Ευαγγελισμό, δεν είχα χρόνο να το σκεφτώ. Οταν η κατάστασή μου σταθεροποιήθηκε, ευτυχώς, είχα τη δυνατότητα επικοινωνίας με τους συνεργάτες μου, οπότε η δουλειά στο υπουργείο συνεχίστηκε κανονικά. Ναι, σου λείπει η καθημερινή λειτουργία της δουλειάς. Εχοντας όμως εξαιρετικούς συνεργάτες, τους οποίους ευχαριστώ για την αυξημένη προσπάθεια όλων των προηγούμενων ημερών, μπορείς να λειτουργήσεις αποτελεσματικά. Οπως, άλλωστε διαπιστώσατε, στο διάστημα αυτό προχώρησαν όχι μόνο τα τρέχοντα, αλλά και σημαντικά ζητήματα, όπως η πρόσθετη ενίσχυση των ναυτικών μας και της ακτοπλοΐας, αλλά και η ακτοπλοϊκή σύνδεση Ελλάδας – Κύπρου.
Επειτα από ένα τέτοιο βίωμα ένας άνθρωπος μένει ο ίδιος ή κάτι αλλάζει πραγματικά;
Δεν αισθάνομαι ότι άλλαξαν οι αντιλήψεις και τα πιστεύω μου για τη ζωή. Αλλαξε όμως η ένταση κάποιων από αυτά και αναθεωρήθηκαν κάποιες από τις προτεραιότητές μου.
Είναι πολύ προσωπικό. Ισως είναι όμως είναι το πιο σημαντικό: νιώσατε ότι θα έπρεπε να προετοιμάσετε τον εαυτό σας, και τους δικούς σας, για το ενδεχόμενο του τέλους; Αν μπορεί να γίνει κάτι σαν αυτό, γίνεται πώς;
Νομίζω ότι πρέπει να πείσουμε τον εαυτό μας, ότι μπορεί να ζήσει διαφορετικά. Εχοντας την αίσθηση της θνητότητας, να βιώσουμε και να χαρούμε τα συναισθήματά μας με τα αγαπημένα μας πρόσωπα.
Είναι τα «λάθη» ή τα «σωστά» της ζωής που κυριαρχούν σε τέτοιες ώρες; Πιο μεγάλα είναι αυτά που έζησες ή αυτά που ίσως πια να μην προλάβεις;
Ο χρόνος που έχεις στη μοναξιά μίας Μονάδας Εντατικής Θεραπείας, επιτρέπει να σκεφτείς τα πάντα. Να χαρείς, να λυπηθείς, να μετανιώσεις, να επανεξετάσεις, να φοβηθείς, να ελπίσεις. Ναι, κάνεις απολογισμό για πολλά απ’ όσα έκανες. Το σημαντικό είναι, όμως, να έχεις πίστη και θέληση για ζωή. Να σκέφτεσαι περισσότερο όσα θέλεις να κάνεις και λιγότερο όσα έκανες. Να σκέφτεσαι τα αγαπημένα σου πρόσωπα, με τα οποία θέλεις να μοιραστείς αυτά που έρχονται. Αυτό σου δίνει δύναμη. Αυτό σε βοηθά να νικήσεις και την ανησυχία της ασθένειας και τον ίδιο τον ιό.
Εχετε να πείτε σήμερα κάτι στους συνανθρώπους μας που ακόμα παλεύουν; Μα και σε όσους περιφρονούν τη νόσο και τους κινδύνους της; Και, βέβαια, σε όσους λένε «όχι» στα μέτρα, ή «εγώ δεν κάνω το εμβόλιο».
Λυπάμαι πολύ για όσους δεν τα κατάφεραν. Εύχομαι να γίνουν καλά όλοι οι ασθενείς. Κάνω έκκληση σε όλες και όλους: Τηρείτε σχολαστικά τα μέτρα προφύλαξης. Προστατεύστε τον εαυτό σας και τα αγαπημένα σας πρόσωπα. Εμβολιαστείτε, όταν έρθει η σειρά σας. Για να νικήσουμε τον ιό και να ξαναβρούμε τη ζωή μας.
