Αναζήτηση
Ο,τι κατέγραφε συνειδητά ή ασυνείδητα, ό,τι του κέρδιζε το ενδιαφέρον, έγιναν η πρώτη ύλη του βιβλίου του. Ιστορίες για νικητές και χαμένους, θριάμβους και αποτυχίες, κυρίως όμως με εμπειρίες που φωτίζουν τον δρόμο για μια συναρπαστική ζωή. Αυτές έδειξαν στον εκπαιδευτικό και συγγραφέα πώς να βγει και από το προσωπικό του αδιέξοδο
Ενα από τα μεταπτυχιακά που κάνετε είναι το «Μεγιστοποίηση αθλητικής επίδοσης και απόδοσης». Πώς μπορεί να επιτευχθεί αυτό και έξω από τους αγωνιστικούς χώρους;
Υπάρχουν σαφώς τεχνικές και επιστημονική γνώση η οποία σε κατευθύνει για το πώς ένας αθλητής μπορεί να πετύχει τους στόχους του. Ομως αυτό αφορά όλες τις εκφάνσεις της ζωής. Υπάρχουν τρόποι που μπορούν να μας ισχυροποιήσουν και να μας δείξουν έναν δρόμο πιο γρήγορο.
Υπάρχει μία τεχνική που μπορεί να εφαρμοστεί άμεσα και να αφορά όλους;
Πρέπει να κάνουμε ένα μικρό σκαλοπατάκι κάθε φορά. Να έχουμε κάθε μέρα μια μικρή πρόοδο. Σε όποιο πεδίο και αν βρίσκεται κανείς, αν είσαι συστηματικός και κάνεις ένα μικρό βήμα κάθε μέρα, μπορείς να έχεις εντυπωσιακά αποτελέσματα. Είναι δύσκολο να φύγουμε από τη ζώνη ασφαλείας μας, που συνδέεται κυρίως με τα πιστεύω μας, τις καταβολές μας, τις πεποιθήσεις μας. Για να απεμπλακούμε, απαιτείται εκπαίδευση και φυσικά πίστη ότι έξω από αυτόν τον κύκλο αρχίζει και κυκλοφορεί μεγαλύτερη χαρά. Γι’ αυτό και εγώ θα θαυμάζω τους ανθρώπους που επιχειρούν και κάνουν τολμηρές αλλαγές.
Τις ιστορίες που συμπεριλάβατε στο «Ευ» τις διαπερνά αυτή η φιλοσοφία.
Κάθε ιστορία έχει τον δικό της πυρήνα. Το «Ευ» ήρθε εντελώς τυχαία. Κι εσύ Ζωή θα μπορούσες να είσαι μια ιστορία του βιβλίου.
Παρ’ όλα αυτά θα ήθελα να μου πείτε μία ιστορία η οποία σας έβγαλε από τη δική σας ζώνη άνεσης, σας δίδαξε και σας ενέπνευσε.
Πρόκειται για μια σπουδαία βολεϊμπολίστρια, τη Στέισι Σίκορα της Εθνικής Ομάδας των Ηνωμένων Πολιτειών. Την είχα δει σε ένα Παγκόσμιο Πρωτάθλημα στη Γερμανία στον ημιτελικό ΗΠΑ – Ρωσία αν θυμάμαι καλά το 2012. Η ομάδα της είχε τρομερά προβλήματα και οι Ρωσίδες χτυπούσαν ανελέητα εκείνη την ημέρα. Τις είχαν κατατροπώσει. Οι παίκτριες της Αμερικής δεν ήταν σε καλή κατάσταση παρά μόνο η Σίκορα. Κάποια στιγμή αποφασίζει να πάρει την κατάσταση στα χέρια της και αναλαμβάνει δράση. Δεν ήθελε να φύγει από το γήπεδο ηττημένη.
Τι έκανε δηλαδή;
Αρχισε να φωνάζει στις αντιπάλους της «serve of the fucking ball to me». Τις προκαλούσε να κατευθύνουν την μπάλα σε εκείνη και όχι προς τις συμπαίκτριές της, οι οποίες σχεδόν είχαν παραιτηθεί από εκείνο το ματς. Οι Ρωσίδες ανταποκρίθηκαν – ενδεχομένως να ήθελαν να την ταπεινώσουν – και άρχισαν έναν ανελέητο διαγωνισμό προσωπικών μονομαχιών με τη Σίκορα η οποία όμως δεν έχασε ούτε πόντο. Εκανε τον αγώνα της ζωής της.
Κατάφερε το 2-0 να το ανατρέψει. Με τη μαχητικότητά της μπόρεσε να ξυπνήσει και τις συμπαίκτριές της. Η εικόνα του παιχνιδιού άλλαξε γιατί αυτή η παίκτρια πέτυχε το ακατόρθωτο: σήκωσε όλη την ομάδα πάνω της, ηγήθηκε, την υπερασπίστηκε με ηρωικό τρόπο, την ανασύνταξε και γύρισε ένα χαμένο παιχνίδι. Ετσι η ομάδα των Ηνωμένων Πολιτειών πέρασε στον τελικό του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος εκείνη την χρονιά. Θυμάμαι όμως ότι την είδα και στο αεροδρόμιο – στο ταξίδι της επιστροφής. Αυτή η μικρόσωμη αθλήτρια – σε σχέση με τις υπόλοιπες που ήταν σχεδόν δύο μέτρα – στεκόταν μπροστά τους ηγετικά.
Σε κάθε παιχνίδι – και δεν μιλάμε μόνο για τον αθλητισμό – η ιστορία γράφεται για τους νικητές. Με τους χαμένους τι γίνεται;
Υπάρχει άλλη μία ιστορία που θα πω, στη Φινλανδία όπου γίνονταν οι Παραολυμπιακοί Αγώνες, η οποία συνδέεται με έναν τρόπο με την ερώτησή σου. Εκεί συνάντησα έναν αθλητή βολεϊμπολίστα χωρίς χέρια. Τότε ήμουν διευθυντής στο Sitting βόλεϊ. Ηταν ένας παίκτης της ομάδας της Εθνικής Κροατίας, όπου το ένα χέρι του έλειπε και το άλλο είχε αναπτυχθεί σχεδόν μέχρι τον αγκώνα. Ολοκληρωνόταν το σημείο του αγκώνα με έναν τρόπο. Σκέφτηκα ότι τον έχουν πάρει στην ομάδα για κάποιον λόγο, σίγουρα όχι για να παίζει. Ξαφνικά λέει ο προπονητής «αλλαγή» και τον βάζει μέσα στο παιχνίδι. Ο τύπος αυτός μπήκε μέσα για να κάνει σερβίς με έναν τρόπο που δεν είχα ξαναδεί. Μαγκώνει την μπάλα κάτω από τη μασχάλη του, πλαγιάζει λίγο προς τα δεξιά, σπρώχνει με τη μασχάλη και τα πλευρά του την μπάλα ίσα για να σηκωθεί και χτυπάει με το χέρι που είχε και παίρνει πόντο. Δεν θυμάμαι τίποτα άλλο από εκείνη τη διοργάνωση. Ο παίκτης αυτός – που θεωρητικά ήταν χαμένος – έκανε προπόνηση για να μπει να παίξει και να κάνει ένα μόνο σερβίς. Δεν μπορούσε να συμμετέχει αλλιώς, αλλά είχε βρει τον τρόπο να είναι χρήσιμος στην ομάδα του και να κάνει αυτό που αγαπά με ατελείωτες ώρες προπόνησης. Ετοιμαζόταν για το άριστο και δεν τα παράτησε ποτέ.
Και οι 70 ανθρώπινες περιπέτειες του «Ευ» έχουν κοινή ραχοκοκαλιά. Αναρωτιέμαι αν υπάρχει κάτι που δεν αποτυπώσατε στις σελίδες του.
Ο,τι έχω ζήσει και με έχει εμπνεύσει, μου έχει δείξει τον δρόμο σε μια πολύ δύσκολη στιγμή της ζωής μου. Μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες αισθάνθηκα μετέωρος επαγγελματικά και σκεφτόμουν το επόμενο βήμα. Με απασχολούσε τι θα μπορούσα να κάνω. Ετσι γεννήθηκε η επιθυμία μου να ασχοληθώ με την εκπαίδευση και να μπορέσω να εφαρμόσω τις εμπειρίες και τις γνώσεις για να βοηθήσω όσο περισσότερο μπορώ. Με βεβαιότητα σου λέω ότι το 40% των παιδιών του τυπικού πληθυσμού στα σχολεία έχουν σοβαρά προβλήματα – από το σπίτι, τον περίγυρο κ.λπ. – τα οποία επιδρούν αρνητικά στην ψυχολογία τους. Κανείς όμως δεν ασχολείται σοβαρά με αυτό. Είναι επιτακτική ανάγκη αφού πρόκειται για τους ανθρώπους της μελλοντικής κοινωνίας. Δυο περιπτώσεις που έζησα και θα τις συμπεριλάβω στο επόμενο βιβλίο αποτελούν χαρακτηριστικά παραδείγματα.
Πρόσφατη ιστορία;
Οχι. Ηταν λίγα χρόνια μετά το 2004 όπου είχα αρχίσει να εργάζομαι ως καθηγητής Φυσικής Αγωγής στο Περιστέρι. Εκείνη την εποχή αναζητούσαμε ψηλά παιδιά για να στελεχώσουν την ομάδα βόλεϊ του Περιστερίου. Επισκεφθήκαμε το 54ο Γυμνάσιο Σεπολίων. Είχαμε εντοπίσει ένα έγχρωμο παιδί που πήγαινε στη Β’ Γυμνασίου και ήταν άπιαστος στην κίνηση. Κατάπινε το προαύλιο τρέχοντας σε δευτερόλεπτα. Τον ρώτησα αν ήθελε να παίξει βόλεϊ, συμφώνησε, αλλά η πρώτη ερώτηση που μου είπε είναι πόσο κοστίζει, γιατί δεν ήταν διατεθειμένος να πληρώσει. Θυμάμαι όμως ότι ένας από τους εκπαιδευτικούς γκρίνιαξε λέγοντας ότι είναι υπερκινητικός, δεν συγκεντρώνεται και ότι δεν κάνει για ομαδικό άθλημα. Δεν τον ακούσαμε. Προσπαθήσαμε να βρούμε τον μπαμπά του, Τσαρλς, για να πάρουμε άδεια, αλλά στάθηκε αδύνατον αφού ο άνθρωπος έτρεχε για το μεροκάματο. Ετσι το ενδιαφέρον ατόνησε. Ο μικρός βρήκε τον δρόμο του αφού κάποιος άλλος βρήκε επιτέλους τον μπαμπά Τσαρλς, πήρε έγκριση για να παίξει ο Γιάννης στην ομάδα μπάσκετ του Τρίτωνα. Φυσικά γιατί όλα κάποια στιγμή συνωμοτούν υπέρ σου έστω κι αν μοιάζουν οι εξελίξεις να είναι αρνητικές. Ο μικρός ήταν ο Γιάννης Αντετοκούνμπο.
Η δεύτερη ιστορία που θα συμπεριλάβετε ποια είναι;
Ενα παιδί στην Α’ Δημοτικού όπου πήγα να διδάξω, στο κέντρο, είχε επιλεκτική αλαλία. Δεν μιλούσε καθόλου στο σχολείο. Ασχολήθηκα με διακριτικότητα και επιμονή μαζί του. Δεν το απέκλεισα και άρχισα μάλιστα να του αναθέτω διάφορες δουλειές, τις οποίες έβγαζε εις πέρας και τον επιβράβευα. Δεν το πίεσα ποτέ, του έδειχνα ότι τον αποδέχομαι και συμμετείχε σε καθετί που κάναμε. Μια μέρα πήγα στο σχολείο, όρμησαν τα παιδιά χαρούμενα πάνω μου, «κύριε, ο Κίμωνας μίλησε». Δεν θα ξεχάσω ποτέ στη ζωή μου πώς ένιωσα.
