Αναζήτηση
Ενα ατύχημα στα είκοσι τέσσερά της χρόνια αλλάζει για πάντα το σώμα της. Η Φαίη Τζήμα βρήκε τη δύναμη να συνεχίσει με τόλμη, γενναιότητα και ευγνωμοσύνη για τη ζωή που ξανακέρδισε
Είστε μέλος ενός απόλυτα επιτυχημένου εγχειρήματος όπως είναι το Cartel – ως συμπαραγωγός μαζί με τον Βασίλη Μπισμπίκη και ηθοποιός. Δεν ήταν όμως στα όνειρά σας.
Καθόλου. Είχα σπουδάσει Διοίκηση Επιχειρήσεων και εργαζόμουν μάλιστα πολύ σκληρά. Ενα ατύχημα που μου συνέβη το 1996 άλλαξε για πάντα τη ζωή μου. Ηταν κάτι που με καθόρισε. Τώρα πια αισθάνομαι πολύ καλά, γιατί το έχω δουλέψει, αλλά πέρασα από συμπληγάδες.
Πώς συνέβη;
Ηταν 15 Δεκεμβρίου, του Αγίου Ελευθερίου. Εκείνο το βράδυ είχαμε πάει με τον τότε φίλο μου σε ένα πάρτι και αποφασίσαμε να φύγουμε. Η αλήθεια είναι ότι δεν είχαμε πιει. Μπαίνουμε στο αυτοκίνητο και κατεβαίναμε την Κηφισίας. Κάποια στιγμή άρχισε να τρέχει πολύ.
Δεν αντιδράσατε;
Ημασταν παιδιά και είχαμε αλαζονική συμπεριφορά. Εγώ τότε ήθελα να δείχνω ότι εκτός από ωραία είμαι και ατρόμητη. Σε αυτό το σημείο να σου πω ότι ζούσα μέχρι εκείνη τη στιγμή με τη βεβαιότητα ότι θα πάθω ατύχημα με δικό μου αυτοκίνητο – που θα οδηγούσα εγώ -, το οποίο θα ήταν κόκκινο.
Το είχατε δει ως όνειρο;
Οχι, δεν ξέρω πώς είχα αυτή την πληροφορία μέσα μου, αλλά ήταν πολύ ισχυρή. Οταν αγόρασα αυτοκίνητο, για παράδειγμα, απέφυγα το κόκκινο χρώμα, αν και μου άρεσε. Το αυτοκίνητο του φίλου μου, με το οποίο έγινε το ατύχημα, ήταν κόκκινο.
Ο φόβος επαληθεύτηκε.
Κατά το ήμισυ ναι. Είχα ζωντανές πολλές λεπτομέρειες από εκείνες τις σκοτεινές εικόνες του φόβου με τις οποίες ζούσα για πολλά χρόνια. Εβλεπα ότι γινόταν το ατύχημα και εγώ προστάτευα το κεφάλι μου. Εκείνο το βράδυ όταν το αυτοκίνητο πήδηξε το κράσπεδο – εκεί όπου διασταυρώνεται η Κηφισίας με την Κατεχάκη – και βρεθήκαμε στο αντίθετο ρεύμα, το πρώτο πράγμα που έκανα ήταν να προστατεύσω το κεφάλι μου. Σκάσαμε στον απέναντι τοίχο.
Τη στιγμή που προσγειωνόμασταν στον τοίχο και μάλιστα στο απέναντι ρεύμα έρχεται ένα ταξί, το οποίο εκινείτο κανονικά στο ρεύμα του, και χτυπάει την πόρτα τη δική μου.
Αν δεν ερχόταν το ταξί, θα είχατε βγει ενδεχομένως με γρατζουνιές από το αυτοκίνητο.
Μέχρι εκείνη τη στιγμή είχα απλώς ένα σκίσιμο στα φρύδια. Τώρα που το λες το συνειδητοποιώ για πρώτη φορά. Δεν το είχα διαχωρίσει ποτέ ως γεγονός. Από την πρόσκρουση και μετά άρχισα να τα βλέπω όλα σε αργή κίνηση. Θυμάμαι να ρωτάω τον φίλο μου αν είναι καλά, μου απαντάει «ναι» και έβλεπα τους ανθρώπους τριγύρω μου να κουνούν με αργό τρόπο τα χείλη, τους καπνούς, τον ήχο των του ασθενοφόρου, σειρήνες από την Πυροσβεστική που ήρθε για να κόψει το αυτοκίνητο και να με απεγκλωβίσει και χάνω τις αισθήσεις μου.
Σαν ταινία.
«Αν μου περιέγραφε κάποιος ό,τι έχω τραβήξει θα τον περνούσα για τρελό. Ομως όταν μπεις σε αυτή τη δίνη δεν έχεις άλλη επιλογή. Ημουν αισιόδοξη ότι κάθε μέρα θα είναι και καλύτερη, παρόλο που τα πράγματα γίνονταν χειρότερα» λέει η Φαίη Τζήμα για τον Γολγοθά που αντιμετώπισε μετά το ατύχημα
Ακριβώς, μόνο που κατέληξε σε θρίλερ για μένα. Από κείνη τη στιγμή και μετά και για αρκετά χρόνια έπρεπε να ανέβω έναν Γολγοθά. Οι πρώτες εκτιμήσεις των γιατρών ήταν δυσβάστακτες, κυρίως για τους δικούς μου ανθρώπους και τη μητέρα μου που λάμβανε την ενημέρωση. Θεωρούσαν ή ότι θα πεθάνω ή στην καλύτερη ότι δεν θα ξαναπερπατήσω ποτέ. Χτύπησα πολύ άσχημα στο δεξί μου ισχίο. Ηταν τόσο περίπλοκη κατάσταση που δεν μπορούσαν να την αντιμετωπίσουν.
Εσείς πώς αντιδράσατε;
Φυσικά δεν ήθελα να πιστέψω τίποτα από την κατάσταση που μου συνέβαινε εκείνη τη στιγμή. Ενώ πονούσα φρικτά, ρωτούσα πότε θα φύγω από το νοσοκομείο, γιατί έχω να κάνω ταξίδι για δουλειά. Συνέχιζα να κάνω τα σχέδιά μου, γιατί δεν μπορούσα να φανταστώ ότι η ζωή μου από εκείνη τη στιγμή και μετά θα άλλαζε για πάντα.
Πότε αρχίσατε να αντιμετωπίζετε ρεαλιστικά την κατάσταση;
Πολύ αργότερα. Ισως τα πρώτα σημάδια συνειδητοποίησης ήλθαν όταν αποφάσισαν να με πάνε στο Παρίσι, για να χειρουργηθώ. Ενας ακόμη Γολγοθάς που έπρεπε να αντιμετωπίσω. Εκεί που πίστευα ότι κάτι θα γινόταν, τα πράγματα δυσκόλεψαν πολύ. Η μητέρα μου κοιμόταν δίπλα στο κρεβάτι μου σε ένα ράντζο. Κάποια στιγμή τής λέει ο γιατρός να πάει σε νοσοκομείο, γιατί δεν είχε νόημα να βλέπει το παιδί της να χάνεται. Με είχαν ξεγραμμένη.
Η κατάσταση πότε άρχισε να αντιστρέφεται;
Θυμάμαι ότι στις 5 Ιανουαρίου μου είπαν ότι αποφάσισαν να με εγχειρήσουν. Τελευταία στιγμή όμως κάνουν πίσω. Οταν μου το είπε ο γιατρός άρχισα να κλαίω με λυγμούς.
Το περιμένατε.
Ναι, γιατί πίστευα ότι θα τελειώσει ένα μέρος της περιπέτειάς μου. Είχα ανάγκη να αρχίσω να μετράω αντίστροφα. Βλέποντας ο χειρουργός την κατάρρευσή μου και παρά τις αντιρρήσεις της αναισθησιολόγου και των υπολοίπων γιατρών, αναλαμβάνει να προχωρήσει λέγοντας «δεν μπορούμε να της διαλύσουμε άλλο την ψυχολογία ούτε να την καθυστερούμε, γιατί τα κόκαλα θα κολλάνε λάθος και έπειτα θα πρέπει να τα σπάω για να τα τοποθετήσω σωστά».
Τι σκεφτόσασταν πριν μπείτε στο χειρουργείο;
Αν μου περιέγραφε κάποιος ό,τι έχω τραβήξει θα τον περνούσα για τρελό. Ομως όταν μπεις σε αυτή τη δίνη δεν έχεις άλλη επιλογή. Λες «αυτό έχω τώρα, αυτό πρέπει να διαχειριστώ». Ημουν αισιόδοξη ότι κάθε μέρα θα είναι και καλύτερη, παρόλο που τα πράγματα γίνονταν χειρότερα.
Ο γιατρός είχε κάνει μία έκθεση με 1.500 περιπτώσεις επιπλοκών, την οποία δεν θέλησε να δω. Η μητέρα μου μού το δικαιολόγησε ότι πρόκειται για μία έκθεση που αφορά κυρίως τα δικαστήρια που θα γίνουν. Επειτα δεν μπορούσα να σκεφτώ και πάρα πολλά πράγματα γιατί έπαιρνα μορφίνες. Κάθε δυόμισι ώρες με έπιανε τρελός πόνος και μου έκαναν ένεση μορφίνης κάθε τρεις ώρες.
Πώς απεξαρτηθήκατε;
Σιγά-σιγά μεγαλώνοντας κάθε μέρα την απόσταση του χρόνου που θα μου έκαναν την ένεση. Μέχρι που ήρθε η μέρα και δεν θα τη χρειαζόμουν καθόλου. Αυτή η εμπειρία με ξαναγέννησε από την αρχή. Πέρασα τη φάση του μωρού που το ταΐζουν – να με πλένουν, να με αλλάζουν, να με χαϊδεύουν, να μου λένε παραμύθια.
Πότε αντιληφθήκατε ότι δεν θα είστε ίδια πια; Οτι το ατύχημα σας άφησε μια δυσκολία στο περπάτημα;
Οταν άρχισα να βγαίνω από τη μαστούρα της μορφίνης που χορηγούσαν. Εκεί άρχισα να συνειδητοποιώ βλέποντας την τεράστια ουλή στη δεξιά πλευρά του ποδιού μου. Γνωρίζοντας όμως ότι έχω φτάσει τόσο πολύ κοντά στον θάνατο, το πώς θα περπατούσα δεν με αφορούσε σε εκείνη τη φάση.
Επλήγη η ναρκισσιστική πλευρά σας;
Ημουν η γκόμενα που ήθελα να αρέσω και έπαιζα πάρα πολύ με αυτό. Εχουμε μεγαλώσει σε έναν κόσμο που μας ενδιαφέρει περισσότερο το πώς θα αρέσουμε παρά το πώς θα αγαπηθούμε. Και δεν είναι καθόλου κακό ένα κορίτσι να το παίζει γκόμενα, απλώς εγώ εκείνη τη στιγμή ένιωσα ότι ήρθε η στιγμή να αποχωρήσω από αυτό.
Φαντάζομαι όχι μόνο γιατί αποκτήσατε μία δυσκολία στο περπάτημα.
Ελάχιστα με απασχόλησε, γιατί πολλές φορές και σε περιόδους που γυμνάζομαι πολύ είναι ανεπαίσθητη πια αυτή η δυσκολία. Επαψε να με απασχολεί ακόμη και η τεράστια ουλή μου, στην οποία θα μπορούσα να είχα κάνει πλαστική. Δεν μπήκα καν σ’ αυτή τη διαδικασία, διότι δεν ήθελα να ξαναμπώ χειρουργείο.
Φοβηθήκατε για το αν και πώς θα σας αποδεχτούν οι άλλοι;
Βέβαια, έζησα τον φόβο της αποδοχής. Υπήρχαν στιγμές που έκλαψα και έζησα μεγάλες περιόδους εσωστρέφειας, γιατί υπήρχε ένα κομμάτι του εαυτού μου που πλέον έπρεπε να προσαρμοστεί σε κάτι άλλο.
Και η σχολή υποκριτικής πώς μπήκε στον ορίζοντα των επιλογών σας;
Εψαχνα τρόπους για να εκφραστώ. Παρόλο που το έπαιζα γκόμενα, όπως σου είπα, ήμουν ντροπαλή. Κατά βάθος ήμουν ένα πληγωμένο και θλιμμένο παιδί. Ετσι άρχισα να το φροντίζω όχι μόνο με τα μαθήματα της ηθοποιίας, αλλά και με την ψυχανάλυση. Ετσι άρχισε η ίαση. Ηθελα να αγαπηθώ και όχι να αρέσω.
