Οταν ο Μπόουι συνάντησε τον Λένον

Πάντα η επέτειος θανάτου ενός σταρ είναι μια καλή αφορμή να γραφούν δεκάδες άρθρα και αναλύσεις αλλά και να βγουν στην επιφάνεια κάποιες στιγμές της πολυτάραχης ζωής του. Οπως συμβαίνει με τον Ντέιβιντ Μπόουι. Χθες συμπληρώθηκαν πέντε χρόνια από τον θάνατό του (ενώ είχε γεννηθεί στις 8/1/1947) και το ΒΒC προγραμμάτισε, ειδικά για την περίσταση, το ραδιοφωνικό πρόγραμμα με τίτλο  «Bowie: Dancing Out in Space».

Η «Γκάρντιαν» δεν έχασε την ευκαιρία να μιλήσει πριν από τη μετάδοση με τον Τόνι Βισκόντι, παραγωγό του Λευκού Δούκα του Ροκ σε έντεκα άλμπουμ του, ο οποίος θυμίζει την πρώτη συνάντηση του Ντέιβιντ Μπόουι με τον Τζον Λένον. Μια συνάντηση αμήχανη, προβληματική, που θύμιζε σύνοδο κορυφής στην οποία καμία πλευρά δεν ήθελε να πάρει το ρίσκο και να μιλήσει πρώτη. Οι δύο δημιουργοί συναντήθηκαν σε ένα δωμάτιο ξενοδοχείου στη Νέα Υόρκη, κάπου στα τέλη του 1974. Για την Ιστορία, τότε ο Ντέιβιντ ήταν 27 ετών και ο Τζον 34.

Η συνάντηση κλείστηκε στο περιθώριο ενός πάρτι με οικοδέσποινα την Ελίζαμπεθ Τέιλορ που προσπαθούσε να πείσει τον Μπόουι να συμμετάσχει σε μια νέα ταινία της, για τις ανάγκες της οποίας θα έπρεπε να ταξιδέψουν στη Ρωσία. Η συνεργασία δεν πραγματοποιήθηκε ποτέ, αλλά αυτή η βραδιά ήταν η αρχή μιας μεγάλης φιλίας.

Ηταν τόσο «τρομοκρατημένος» ο Μπόουι, θυμάται ο Τόνι Βισκόντι, «ώστε ζήτησε να είμαι και εγώ παρών. Για να βοηθήσω την όλη κατάσταση». Για δύο ώρες οι δύο άνδρες δεν μιλούσαν μεταξύ τους. «Ο Ντέιβιντ καθόταν στο πάτωμα, σχεδίαζε πράγματα και αγνοούσε εντελώς τον Λένον. Ετσι, ύστερα από περίπου δύο ώρες, ο Τζον είπε τελικά στον Ντέιβιντ: “Δώσε μου μερικά φύλλα. Θέλω να σε σχεδιάσω”. Ο Ντέιβιντ επιτέλους μίλησε, “Ω, αυτή είναι καλή ιδέα”, και του έδωσε ό,τι του ζήτησε. Ετσι ο Τζον άρχισε να κάνει καρικατούρες του Ντέιβιντ και ο Ντέιβιντ άρχισε να κάνει το ίδιο με τον Τζον, συνέχισαν να τα ανταλλάσσουν, μετά άρχισαν να γελάνε και αυτό έσπασε τον πάγο».

Μία εβδομάδα αργότερα ή κάποιες ημέρες – το ημερολόγιο έδειχνε 1975 πια – ο Ντέιβιντ Μπόουι προσκάλεσε τον Τζον Λένον στην ηχογράφηση της διασκευής των Beatles «Across the Universe» (το κομμάτι φέρει την υπογραφή των Λένον / ΜακΚάρτνεϊ). Το πρώην Σκαθάρι έπαιξε ακουστική κιθάρα, για να ακολουθήσει η συνεργασία τους στο τραγούδι «Fame». Και τα δύο τραγούδια κατέληξαν στο άλμπουμ του «Young Americans» του 1975.

Οι δύο σταρ

Για πολλούς σήμερα, ειδικότερα για τους νεότερους ακροατές φίλους της ποπ / ροκ μουσικής, μπορεί αυτή η συνάντηση να θεωρείται κάτι φυσιολογικό, αλλά στα μέσα της δεκαετίας του ’70 τα πράγματα δεν ήταν έτσι. Μιλάμε για δύο εκ διαμέτρου διαφορετικούς καλλιτέχνες. Ο Τζον Λένον είχε γνωρίσει τη διεθνή αναγνώριση μέσω των Beatles και συνέχιζε πλέον την προσωπική του διαδρομή.

Από την άλλη, ο Μπόουι είχε εισβάλει στη μουσική ως το glam κακό παιδί του ροκ με τις εκκεντρικές εμφανίσεις, είχε καταθέσει ένα προσωπικό μουσικό στίγμα, το οποίο ουδείς μπορούσε να αμφισβητήσει πως ήταν ευφυές και ξεχωριστό. Αλλά δεν μπορούσε να τον τοποθετήσει κανείς σε κάποιο συγκεκριμένο χώρο. Αξίζει να θυμηθούμε ότι όταν ο Λευκός Δούκας κυκλοφόρησε το «Space Oddity», το 1969, δημιούργησε σοκ στο παγκόσμιο μουσικό στερέωμα.

Παρόλο που το σινγκλ είναι στο Rock ‘n’ Roll of Fame ως ένα από τα 500 τραγούδια που διαμόρφωσαν την ιστορία του ροκ, εντούτοις στα τέλη των 60s έπεσε σαν βόμβα. «Νομίζω πως ήμασταν ευγενικοί ο ένας προς τον άλλο, με τον τρόπο που φέρεται ένας νεότερος σε έναν μεγαλύτερο. Παρότι μας χώριζαν μόνο μερικά χρόνια, στο ροκ εν ρολ αυτό είναι σαν μια ολόκληρη γενιά. Εγώ είχα ένα ύφος του τύπου “Είναι ο Τζον Λένον! Δεν ξέρω τι να πω. Δεν πρέπει να αναφέρω τους Beatles γιατί θα φανώ ηλίθιος”» είχε σημειώσει ο Μπόουι το 1999. Τελικά τα πράγματα κύλησαν τελείως διαφορετικά. «Γεια σου, Ντέιβ» του είπε φιλικά ο Τζον Λένον, για να του απαντήσει εκείνος, ασυνήθιστα αμήχανος για τον γεμάτο αυτοπεποίθηση χαρακτήρα του, λίγα δευτερόλεπτα μετά: «Εχω όλες τις δουλειές που έχεις κάνει, εκτός από αυτές των Beatles!..».

Επίσης, στην ίδια συνέντευξη ο Μπόουι είχε αποκαλύψει το μεγάλο μυστικό που τους έδενε για χρόνια ολόκληρα και το οποίο ήταν ένα… αστείο! Κατά τη διάρκεια ενός ταξιδιού τους στο Χονγκ Κονγκ, για διακοπές, ο Λένον συνάντησε κάποια στιγμή ένα μικρό αγόρι που έτρεξε καταπάνω του φωνάζοντας: «Είσαι ο Τζον Λένον;». Κι εκείνος απάντησε το καταπληκτικό: «Οχι, αλλά μακάρι να είχα τα λεφτά του!..». Ε, λοιπόν, από εκείνη τη μέρα ο Μπόουι αποφάσισε να κλέψει αυτή την ατάκα και να τη χρησιμοποιεί κάθε φορά που τον πλησίαζαν διάφοροι.

Ο Τόνι Βισκόντι σημείωσε επίσης ότι ο Μπόουι «θα μείνει στη μνήμη μας όπως ο Μπετόβεν σε 100 χρόνια από τώρα… Δεν είναι απλώς ένας Ελβις, ο Ελβις δεν έγραψε ούτε ένα τραγούδι σε όλη του τη ζωή. Αν δημιουργούσε ένα μοτίβο, είναι βέβαιο ότι δεν θα το χρησιμοποιούσε δεύτερη φορά. Ο Μπόουι δεν ήταν απλώς ένας συνθέτης τραγουδιών, ήταν πρωτοπόρος από κάθε άποψη. Ηταν εξαιρετικός χορευτής, ήταν ηθοποιός. Δεν ήταν ένας απλός ροκ σταρ».