Τον Δημήτρη Κουφοντίνα τον γνωρίζουμε όλοι. Και όσοι είμαστε σε μια ηλικία να θυμόμαστε ότι καταδικάστηκε για 11 δολοφονίες που έκανε ο ίδιος προσωπικά, και οι υπόλοιποι που… κάτι έχουν ακούσει για τη δράση της «17 Νοέμβρη».
Μιας οργάνωσης που καπηλεύτηκε μια μοναδική ιστορική στιγμή, μια γιορτή δημοκρατίας, έναν ξεσηκωμό που δεν είχε προηγούμενο στη χώρα.
Πήρε το όνομα ενός σπουδαίου ιστορικού γεγονότος και ξεκίνησε τη δική της «επανάσταση». Για πολλούς ήταν «δίκαιοι τιμωροί», για άλλους «απλοί δολοφόνοι» και για κάποιους αγωνιστές, κομμουνιστές, που επέλεξαν να αλλάξουν τον κόσμο με τα όπλα.
Δεν κρίνουμε τις πράξεις τους. Το έχει κάνει η Ιστορία, τα δικαστήρια, η κοινή γνώμη. Ο καθένας μπορεί να πιστεύει ό,τι θέλει για τους δολοφόνους που αφαίρεσαν πλείστες ζωές.
Αυτό που κάνει τεράστια εντύπωση, όμως, είναι μια προσπάθεια, από μερίδα του αναρχικού ή ακροαριστερού χώρου, «αγιοποίησης» των εκτελεστών της «17Ν».
Και το χειρότερο: Η προσπάθεια αυτών των «αγωνιστών», των «επαναστατών», να εκμεταλλευτούν κάθε νόμο ή κάθε παράθυρο νόμου προκειμένου να απολαμβάνουν μια πιο άνετη ζωή, εντός ή εκτός φυλακής.
Δηλαδή επικαλούνται το Σύνταγμα και τους νόμους που πολέμησαν να αλλάξουν, και που ακόμη και σήμερα δεν έχουν μετανιώσει γι’ αυτό.
Ο Κουφοντίνας κάνει απεργία πείνας γιατί τον πήραν από τις «χαλαρές» αγροτικές φυλακές (που πήγε επί ΣΥΡΙΖΑ) και τον έστειλαν στο Δομοκό. Θέλει δε να πάει στον Κορυδαλλό που… όλως τυχαίως θέλουν να βρίσκονται όλοι οι καταδικασμένοι για τρομοκρατία. Ποιος ξέρει. Ο αέρας του Σαρωνικού να τους κάνει καλό…
Κάνει απεργία πείνας και έχουν ξεσηκωθεί οι «σύντροφοί» του ζητώντας…. δικαιώματα για τον Κουφοντίνα. Δικαιώματα που ποτέ δεν είχαν οι νεκροί από το χέρι του Κουφοντίνα και των συντρόφων του.
Ο ίδιος δηλώνει επαναστάτης, πολιτικός κρατούμενος και διωκώμενος από την οικογένεια Μητσοτάκη η οποία θρηνεί τον Παύλο Μπακογιάννη ο οποίος δολοφονήθηκε από τα χέρια του «Λουκά» της «17Ν».
Και δημιουργείται πράγματι ένα παράδοξο, για ακόμη μια φορά. Οι δολοφόνοι (ανεξαρτήτως αν αυτοαποκαλούνται επαναστάτες) να ζητούν δικαιώματα και να κάνουν φασαρία, όταν τα θύματα δεν μπορούν να μιλήσουν.
Όταν κανείς δεν ρώτησε τον Αξαρλιάν τα δικαιώματά του, γιατί έμεινε στην ιστορία ως ένα παλικάρι που δολοφονήθηκε γιατί… ήθελαν να πάνε διακοπές οι τρομοκράτες.
Κανείς δεν ρώτησε και δεν μπορεί να το κάνει τον Μπακογιάννη και τα υπόλοιπα θύματα του Κουφοντίνα για τον αν ήθελαν να ζήσουν.
Αλλά το τραγικό είναι ότι δεν ρωτούν και τις οικογένειές τους για τα δικαιώματα των νεκρών τους. Τους προσβάλλουν μάλιστα με τον πλέον άθλιο τρόπο, δείχνοντας ότι κάποιοι είναι αμετανόητοι.
Και τα ερωτήματα που τίθενται είναι τα εξής:
Πρέπει να υποκύψει η Πολιτεία και να κάνει τα χατίρια του Κουφοντίνα και των υποστηρικτών του;
Πρέπει να αποδεχθεί την απεργία πείνας ως μέσο πίεσης σε ένα ευνομούμενο κράτος;
Καταπατώνται τα δικαιώματα του Κουφοντίνα, όπως αυτά ορίζονται από το Σύνταγμα και τους νόμους που θέλησε ο ίδιος να καταλύσει;
Η γνώμη μου είναι μία: Για τον χειρότερο εγκληματία της ιστορίας δεν πρέπει να σκέφτεται με τη λογική του πώς θα τον εκδικηθείς. Εχει τα δικαιώματά του και πρέπει αυτά να προστατεύονται. Το ίδιο ισχύει και για τον Κουφοντίνα.
Αλλά δεν είναι εκδίκηση να εφαρμόζεις την απόφαση που έλαβαν τα νόμιμα δικαστήρια. Και τα ισόβια να είναι ισόβια, ειδικά για κάποιον που έχει σκοτώσει 11 ανθρώπους.
Και στο κάτω – κάτω επαναστάτης είναι αυτός που δέχεται ασμένως τις συνέπειες των πράξεών του. Αυτός που έχει ψηλά το κεφάλι και δεν έρπει ικετεύοντας για… αγροτική ζωή και αδειούλες στα λημέρια που σκότωνε ανθρώπους.
Κι επιτέλους. Η αξία της ζωής κάποτε πρέπει να αναγνωρίζεται…
