Αναζήτηση
Φτιάξαμε πόλεις αφιλόξενες για παιδιά, για ηλικιωμένους, για εγκυμονούσες, για μαμάδες με καρότσια, για ανθρώπους με αναπηρία.
Φτιάξαμε πόλεις εχθρικές για όλους αυτούς.
Φτιάξαμε πόλεις για να στριμωχνόμαστε στα αυτοκίνητα, που όλοι ξέρουμε ότι στο μποτιλιάρισμα μας προδίδουν και είναι ακίνητα.
Ξεχάσαμε τον “αγώνα” που όλοι δώσαμε να σταθούμε στα πόδια μας όταν ήμασταν βρέφη.
Ξεχάσαμε να περπατάμε.
Γι’ αυτό κάθε φορά που βλέπω μια μαμά, έναν μπαμπά να μαθαίνει ποδήλατο στο παιδί του είναι μια στιγμή πολύ δυνατή. Θέλω να την κρατήσω και να την «αιχμαλωτίσω».
Σκέφτομαι ότι το αδύνατο μπορεί να γίνει δυνατό.
Ότι το αύριο μπορεί να είναι διαφορετικό.
Με πόλεις περισσότερο φιλόξενες για πεζούς, παιδιά, ηλικιωμένους, μαμάδες με καρότσια, ανθρώπους με αναπηρία.
Σκέφτομαι ότι αυτά τα παιδιά, στο μέλλον μπορεί να σκέφτονται διαφορετικά.
Στα αλλεπάλληλα λοκντάουν πολλοί γονείς σε πάρκα, άλση, γειτονιές, πλατείες, κράτησαν και έσπρωξαν μαλακά τα παιδιά τους για να ισορροπήσουν στις δύο ρόδες και να μάθουν ποδήλατο. Όπως εκείνη η μαμά στο πάρκο στον Προμπονά.
Την επόμενη μέρα όμως ας ενθαρρύνουμε τα παιδιά να συνεχίσουν να αγαπούν το ποδήλατο. Να μετακινούνται με το ποδήλατο.
Ας τους εξηγήσουμε ότι το ποδήλατο που τώρα το βλέπουν ως παιχνίδι, στο μέλλον πολλά προβλήματα μπορεί να τους λύνει.
Ένα παιδί μαθαίνει ποδήλατο, κι έχω την ελπίδα ότι σε 15 χρόνια δε θα κάνει κι αυτό τα πάντα με το αυτοκίνητο.
