Εφόσον το έχεις, το ταλέντο δεν χάνεται ποτέ, ούτε στα γεράματα. Ιδεώδες παράδειγμα η περίπτωση του Χάρη του Καστανίδη, ο οποίος χθες ανέβασε το εξής αστείο στο Twitter: «Επειδή κάποιοι επαίρονται για τον ψηφιακό μετασχηματισμό του κράτους και η ιστορική μνήμη μένει σιωπηλή. Ολα οφείλονται στη διακρατική συμφωνία Ελλάδας – Εσθονίας που υπεγράφη τον Σεπτέμβριο του 2011 από την κυβέρνηση Παπανδρέου, με υπουργούς τον Ρέππα και τον Τζωρτζάκη». Αυτό έγραψε υποδυόμενος την ιστορική μνήμη και γέλασε ως και το παρδαλό κατσίκι.

Η συμφωνία εκείνη πράγματι επέτρεπε τη μεταφορά τεχνογνωσίας από την Εσθονία στην Ελλάδα. Ομως η αλματώδης πρόοδος στην ψηφιοποίηση του κράτους, η πρόοδος που έγινε αισθητή στην καθημερινότητα του πολίτη (π.χ., ηλεκτρονική συνταγογράφηση), πραγματοποιήθηκε εννέα χρόνια αργότερα, επί κυβερνήσεως Μητσοτάκη, από τον σημερινό υπουργό Επικρατείας και Ψηφιακής Διακυβέρνησης, τον Κυριάκο Πιερρακάκη. Πολλοί το σκέφθηκαν και ακόμη περισσότεροι το πρότειναν, σημασία έχει όμως ποιος κάθισε να το κάνει, ποιος έβαλε τη δουλειά για να γίνει η θεωρία πράξη και οι καλές προθέσεις πραγματικότητα.

Η πικρία είναι έκδηλη στο σχόλιο του Καστανίδη, καθώς τόσο αυτός όσο και ο Πιερρακάκης προέρχονται από το ΠΑΣΟΚ, θα έπρεπε όμως να στρέφεται προς τον εαυτό του και τις επιλογές του, όχι προς τρίτους. Η σύγκριση των πολιτικών διαδρομών τους το δείχνει. Ο Πιερρακάκης ανήκε πάντα στην πτέρυγα των εκσυγχρονιστών, ξεκίνησε από το ΠΑΣΟΚ του Κώστα Σημίτη, πέρασε στο ΠΑΣΟΚ του Βαγγέλη Βενιζέλου και από εκεί στη ΝΔ του Κυριάκου.

Ο Καστανίδης, αντιθέτως, ήταν πάντα αρνητικός σε κάθε προσπάθεια εκσυγχρονισμού του κράτους. Παραιτήθηκε από τη θέση του υπουργού Μεταφορών στην κυβέρνηση Σημίτη, επειδή ήταν αντίθετος στην ιδιωτικοποίηση της κρατικής «Ολυμπιακής». Από το ΠΑΣΟΚ πέρασε στην «Κοινωνική Συμφωνία» της Λούκας Κατσέλη, από εκεί στη ΔΗΜΑΡ του μπαρμπα-Φώτη Κουβέλη, για να καταλήξει στο ΚΙΔΗΣΟ του Γιώργου και, μέσω αυτού, ξανά στο ΠΑΣΟΚΙΝΑΛ.

Ο καθένας τους ήταν συνεπής με τις ιδέες του, μόνο που η εξέλιξη των πραγμάτων δικαίωσε την πορεία του Πιερρακάκη. Γιατί, λοιπόν, γκρινιάζει τώρα ο Καστανίδης;

Ο Πιερρακάκης είναι, νομίζω, ό,τι και ο Τζόναθαν Σουίφτ για την Εκκλησία της Αγγλίας. Να εξηγήσω πώς το εννοώ. Οταν ο Κρίστοφερ Χιλ, ο μετέπειτα σπουδαίος ιστορικός του αγγλικού ΙΖ’ αιώνα, έδινε εξετάσεις για την εισαγωγή του στην Οξφόρδη, ήταν πολύ ντροπαλός στη συνέντευξη και δεν απαντούσε στις ερωτήσεις. Για να τον βοηθήσουν οι καθηγητές, του έθεσαν μια ερώτηση κρίσεως: «Ποιο ήταν, κατά τη γνώμη σου, το καλύτερο πράγμα που συνέβη ποτέ στην Εκκλησία της Αγγλίας». Χωρίς δισταγμό, ο Χιλ απάντησε: «Ο Τζόναθαν Σουίφτ» ―διότι ο μεγάλος αγγλοϊρλανδός σατιρικός συγγραφέας, που σκανδάλισε την κοινωνία της εποχής του με τις αιρετικές ιδέες, ήταν στο επάγγελμα ιερωμένος. Υστερα από αυτό, τον έκαναν αμέσως δεκτό. Κατ’ αναλογία λοιπόν, θα έλεγα ότι το καλύτερο πράγμα που συνέβη στη ΝΔ ήταν ο Κυριάκος Πιερρακάκης…

ΟΠΩΣ ΜΕ ΤΗ ΒΙΑ

Ο Αλέξης Τσίπρας, χθες στη Βουλή, παραλλήλισε την εισβολή των «white trash» στο Καπιτώλιο με την απόπειρα εισβολής ακροδεξιών εθνικιστών στη δική μας Βουλή, πρόπερσι τέτοιον καιρό, στη διάρκεια του συλλαλητηρίου κατά της Συμφωνίας των Πρεσπών. Γιατί όμως ο αρχηγός της αντιπολίτευσης ξέχασε την άλλη απόπειρα εισβολής στη Βουλή, το 2011, στην οποία πρωτοστατούσαν οι δικοί του; Δεν την είχε ξεχάσει, πιστεύω. Απλώς, στη δική του κρίση, ήταν κάτι διαφορετικό, καθώς η Αριστερά κρίνει τις εξεγέρσεις με τα ίδια μέτρα που χρησιμοποιεί και για την πολιτική βία. Εφόσον το ξύλο το ρίχνουν αριστεροί, δεν έχει πρόβλημα. Ομοίως με τις εξεγέρσεις και τα έκτροπα. Οταν στασιάζουν οι αριστεροί, έχουμε επανάσταση, ενώ όταν πρόκειται για δεξιούς έχουμε εισβολή. Διπλά μέτρα και σταθμά, όπως πάντα…

Τελευταία Νέα