Αναζήτηση
Πριν από ακριβώς 40 χρόνια, στις 8 Φεβρουαρίου 1981 γράφτηκε η πιο «μαύρη» σελίδα στην ιστορία του ελληνικού αθλητισμού και στην ιστορία του Ολυμπιακού, όταν 21 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους στο γήπεδο Καραϊσκάκη. Μετά από τη μεγάλη νίκη επί της ΑΕΚ με 6-0, κατά την αποχώρηση των φιλάθλων από το γήπεδο, μία από τις πόρτες της Θύρας 7 δεν ήταν τελείως ανοιχτή, με αποτέλεσμα να δημιουργηθεί ανεξέλεγκτος συνωστισμός που οδήγησε τελικά στον θάνατο από ασφυξία των 21 αδικοχαμένων οπαδών.
Ο τότε αρχηγός του Ολυμπιακού Σταύρος Παπαδόπουλος μίλησε στο 10.gr για εκείνη την αποφράδα ημέρα της 8ης Φεβρουαρίου, με τα λόγια του να συγκλονίζουν. Ο παλαίμαχος άσος των Πειραιωτών, εξιστορεί πώς βίωσε την τραγωδία της Θύρας 7 και τι θυμάται από εκείνο το μοιραίο απόγευμα, τονίζοντας πως ήταν το χειρότερο της ζωής του.
Ο σπουδαίος στόπερ των ερυθρόλευκων που αγωνίστηκε για δέκα χρόνια στον Ολυμπιακό και είχε πάνω από 200 συμμετοχές (203), στέκεται στα όσα βίωσε στο Τζάνειο με τους τραυματίες, αναφέρεται στο τηλεφώνημα του τότε γενικού αρχηγού, Μανώλη Τσαχειλίδη, ενώ υπογραμμίζει ότι όσα έζησε στο νοσοκομείο ήταν πιο δύσκολα και από τον πόλεμο που πέρασε ο ίδιος στην Κύπρο.
Αναλυτικά όσα δήλωσε ο Σταύρος Παπαδόπουλος
Για το πως βίωσε εκείνη τη «μαύρη» μέρα: «Έχω πει και τότε πως εκείνη η μέρα ήταν η χειρότερη μέρα της ζωής μας. Ήταν μεγάλο το σοκ. Όχι μόνο εμένα αλλά και όλων όσων ήμασταν εκεί. Παρότι ήταν μια μέρα χαράς λόγω του ότι είχαμε κερδίσει το ντέρμπι με την ΑΕΚ και μάλιστα με 6-0, εκείνη η μέρα αμαυρώθηκε για πάντα λόγω του θλιβερού συμβάντος στη Θύρα 7»
Για το τι έχει μείνει χαραγμένο στη μνήμη του από εκείνη την αποφράδα μέρα: «Όταν πήγα στο Τζάνειο και μπήκα μέσα στον κεντρικό διάδρομο μαζί με τον Μανώλη Τσαχειλίδη και ήταν σκεπασμένα τα πτώματα από την τραγωδία ήταν συγκλονιστικό. Δεκάδες τραυματίες, μελανιασμένοι άνθρωποι, δεν ξέραμε πως να το αντιμετωπίσουμε ήταν κάτι πρωτόγνωρο. Εν τω μεταξύ σε λίγο έφτασαν και οι υπόλοιποι παίκτες της ομάδας. Αρκετοί άνθρωποι, όταν μας είδαν, έτρεξαν να μας αγκαλιάσουν, χωρίς να σκεφτούν ότι ήταν τραυματίες. Είχαν τόση χαρά, που μας έβλεπαν. Ένιωσαν ότι ήμασταν εκεί, δίπλα τους και εμείς δεν μπορούσαμε να λυγίσουμε αλλά ήμασταν δίπλα τους και τους συμπαραστεκόμασταν. Η χαρά που έκαναν όταν μας έβλεπαν ήταν λες και έβλεπαν τον Θεό».
Για το πότε αντιλήφθηκε ο ίδιος τι συνέβη και πως ένιωσε: «Κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού δεν καταλάβαμε τίποτα. Ολοκληρώθηκε το ντέρμπι με την ΑΕΚ πήραμε μια σπουδαία νίκη και πήγαμε στα αποδυτήρια όπου και πανηγυρίζαμε για την εμφάνιση και το αποτέλεσμα. Φύγαμε από το γήπεδο από άλλη θύρα, από την πόρτα των αποδυτηρίων και πήγαμε στα σπίτια μας και όταν έφτασα εκεί με είχε πάρει ο γενικός αρχηγός της ομάδας, Μανώλης Τσαχειλίδης. Είχα δυο κλήσεις και όταν πήγα να πάρω με ξαναπήρε και μου λέει «έχει γίνει κάτι σοβαρό». «Τι έγινε;» τον ρώτησα και μου λέει ότι έχει γίνει τραγωδία στη Θύρα 7 με πολλούς τραυματίες, ενώ πιθανότατα να έχει και νεκρούς.
Με το που μου το είπε μου κόπηκαν τα πόδια, πήρα αμέσως το αυτοκίνητο μου και πήγα στο Τζάνειο μαζί του για να δούμε τι έχει συμβεί και πως είναι οι τραυματίες. Κανείς δεν είχε αντιληφθεί τι είχε συμβεί. Έγω ένιωθα πολύ άσχημα, ενώ φτάνοντας στο νοσοκομείο είδαμε αυτή την εικόνα στον διάδρομο με τα σκεπασμένα πτώματα με το σεντόνι. Δεν σας κρύβω ότι έχω περάσει πόλεμο στην Κύπρο, αλλά αυτό που βίωσα τότε ήταν πιο δύσκολο. Δεν περιγράφεται αυτό που βλέπαμε και αυτό που γινόταν στο νοσοκομείο. Ότι και να πω είναι λίγο. Ήταν λες και είχε πέσει ο ουρανός σφοντύλι. Η κατάσταση ήταν δραματική, όμως εμείς οι ποδοσφαιριστές έπρεπε να είμαστε δυνατοί και ψύχραιμοι και να στεκόμαστε στο πλευρό των τραυματιών. Ήταν η χειρότερη μέρα της ζωής μας, όλοι ήμασταν συγκλονισμένοι».
