Οσο πιο γρήγορα τρέχει ο δρομέας που βρίσκεται στην αφετηρία τόσο μεγαλύτερη απόσταση διανύει. Αυτό δεν σημαίνει απαραίτητα ότι θα τερματίσει πρώτος. Πόσω μάλλον αν τρέχει σε λαβύρινθο. Η μάχη με τον κορωνοϊό δεν είναι σπριντ. Σχεδόν έναν χρόνο μετά, μοιάζει μάλλον με διαδρομή μαραθωνίου σε λαβύρινθο.
Προσπαθείς να τρέξεις μπροστά. Αλλά μπορεί να αναγκάζεσαι να αλλάξεις διαδρομή και να πας πίσω για να βρεις τη διαδρομή προς το τέρμα. Δεν υπάρχει σήμανση.
Ομως, για πρώτη φορά στον ορίζοντα φαίνεται η έξοδος από αυτή τη δύσκολη διαδρομή. Με κόπο, με κόστος, με κόπωση, αλλά βγαίνουμε. Και αυτή τη φορά έχουμε ασπίδα της ελπίδας το εμβόλιο.
Καθώς προχωρούν οι εμβολιασμοί των πιο ευάλωτων στη βαριά νόσηση από τον κορωνοϊό ομάδων του πληθυσμού και όσο θα εμβολιάζονται οι παππούδες και οι γιαγιάδες μας, οι μαμάδες και οι μπαμπάδες μας, τόσο πιο καθαρά θα φαίνεται η έξοδος.
Τη Δευτέρα αρχίζουν οι εμβολιασμοί των πολιτών ηλικίας 60-64, ενώ χθες άνοιξαν τα ραντεβού για την ηλικιακή ομάδα των 75-79. Οταν φθάσουμε στην ηλικία των 70 ετών και άνω και σε όσους έχουν βαριά υποκείμενα νοσήματα, θα μπορούμε να ατενίζουμε με άλλο βλέμμα αυτή την άνοιξη.
Είναι ο εμβολιασμός αυτών των ομάδων που θα χτίσει το πρώτο μεγάλο τείχος ανοσίας, καθώς οι άνθρωποι ηλικίας 60 ετών και άνω είναι αυτοί που νοσούν βαριά, εισάγονται σε ΜΕΘ και δεν τα καταφέρνουν – 9 στους 10 θανάτους από COVID-19 και 8 στις 10 εισαγωγές σε ΜΕΘ αφορούν ασθενείς αυτής της ηλικιακής ομάδας.
Είναι αυτές οι ομάδες που θα χτίσουν τείχος απέναντι στον ιό και στην πίεση στο σύστημα υγείας. Είναι αυτοί που θα αποτελέσουν τη γέφυρα για την άρση των περιοριστικών μέτρων και την επιστροφή σε μια κανονικότητα.
Ο συγκινητικός τρόπος με τον οποίο προσήλθαν στον εμβολιασμό τους οι άνθρωποι ηλικίας 85 άνω, αλλά και οι 80 άνω που αυτή τη στιγμή εμβολιάζονται, έχει κάτι από τη σοφία της ζωής για τη σημασία της στιγμής. Φορούν τα καλά τους και χαμογελούν, γιατί αντιλαμβάνονται ότι το εμβόλιο είναι ένα σπάνιο δώρο. Δώρο για τους ίδιους, αλλά και για όλους τους συνανθρώπους τους.
Για να επιτρέψουμε σε αυτό το τείχος να χτιστεί, πρέπει να προστατεύσουμε και αυτούς και τους εαυτούς μας. Πρέπει να δείξουμε υπομονή και επιμονή για να αντέξουμε να διανύσουμε και τα τελικά χιλιόμετρα. Ωστε να μπορέσουμε να αφήσουμε μέσα μας το σκοτάδι για να κάνουμε χώρο για το φως.
Εναν χρόνο μετά είμαστε όλοι πιο κουρασμένοι. Είμαστε, όμως, ταυτόχρονα, πιο ώριμοι και πιο σοφοί για όσα έχουμε πετύχει, για όσα κάναμε καλά και για όσα θα μπορούσαμε να είχαμε κάνει καλύτερα.
Με σεβασμό στους ανθρώπους που χάσαμε, στις δουλειές μας που αναστείλαμε, στους γονείς μας που δεν αγκαλιάσαμε, στους φίλους που δεν είδαμε, στις συνήθειές μας που αλλάξαμε, αλλά και σε όσα κερδίσαμε και μάθαμε, πρέπει να αντέξουμε. Αντέχουμε.
Λένε ότι αυτός που αρχίζει να τρέχει στον μαραθώνιο δεν είναι ο ίδιος με τον άνθρωπο που τον τερματίζει. Κι εμείς δεν είμαστε πια οι ίδιοι. Αλλάξαμε. Αλλάζουμε. Η σταδιακή έξοδος από το τούνελ θα μας βρει πιο δυνατούς και πιο έτοιμους για το βήμα της εξόδου από την υγειονομική και οικονομική κρίση. Μπορεί να γίνει η αφετηρία για ένα restart που θα κάνουμε σαν άλλοι. Σαν πραγματικοί μαχητές.
