Ξέρω πολύ καλά ότι η κακοκαιρία κατά βάση σημαίνει προβλήματα.
Κάποια από αυτό είναι και σοβαρά, εάν σκεφτούμε ότι έχουμε θύματα, ότι πολλές περιοχές αντιμετωπίζουν προβλήματα διακοπών ηλεκτρικού, ότι υπάρχουν προβλήματα με τις μεταφορές.
Όμως, ταυτόχρονα όλοι σήμερα νιώσαμε και λίγο τη χαρά που αισθανόμασταν παιδιά όταν κάναμε σκασιαρχείο για να πάμε να παίξουμε με το χιόνι.
Και δεν μας άρεσε μόνο το χιόνι και το παιχνίδι.
Μας άρεσε ακόμη περισσότερο που το κάναμε σε σκασιαρχείο, που κάπου παραβαίναμε τους κανόνες, που λευτερωνόμαστε από μια υποχρέωση.
Ίσως γι’ αυτό και να ταυτίζω το χιόνι με την ελευθερία.
Λες και καθώς σκεπάζει τα πάντα, σκεπάζει μαζί και όλες τις έγνοιες και όλα τα προβλήματα.
Τα κουκουλώνει, θα έλεγε ο κυνικός. Τα εξωραΐζει προσωρινά.
Σωστό, αλλά κάποιες φορές μπορεί να έχουμε ανάγκη ακόμη και αυτό.
Ίσως μάλιστα αυτό να δείχνει και την προβληματική κατάσταση που έχουμε φτάσει όλοι.
Καταλαβαίνω και σέβομαι απόλυτα ότι τα περιοριστικά μέτρα προκρίθηκαν στη βάση πραγματικών επιδημιολογικών αναγκών.
Όμως, το γεγονός ότι αισθανόμαστε σαν σχολιαρόπαιδα που αναζητούν ένα σκασιαρχείο για να παίξουν χιονοπόλεμο αποτυπώνει ακριβώς το πρόβλημα.
Το όριο που έχουμε φτάσει.
Προφανώς και η απάντηση δεν μπορεί να είναι να σταματήσουν τώρα τα μέτρα.
Όμως έχουμε ανάγκη από μια προοπτική εξόδου.
Και δεν το λέω με την έννοια του «αφηγήματος», ούτε μιας ασαφούς υπόσχεσης.
Αλλά ενός σχεδίου.
Καταλαβαίνω ότι υπάρχουν αβεβαιότητες και άρα είναι πολύ δύσκολο να πει κάποιος υπεύθυνα «τότε θα βγούμε από τον περιορισμό».
Όμως, το να εξηγηθούν τα βήματα μέχρι τότε, οι προϋποθέσεις, τα σκαλοπάτια που πρέπει να φτάσουμε είτε σε σχέση με τον εμβολιασμό, είτε σε σχέση με τα κρούσματα, θα βοηθήσει να μπορέσουμε σκεφτούμε ότι υπάρχει όντως φως στο βάθος του τούνελ.
Ή για να το πω διαφορετικά να καταλάβουμε ότι όταν λιώσει το χιόνι, πραγματικό και μεταφορικό, από κάτω θα δούμε την άνοιξη και την ελπίδα.
