Ηταν ο ΣΥΡΙΖΑ, βέβαια, που καταλόγισε έλλειψη προετοιμασίας στην κυβέρνηση, επειδή έκλεισε προληπτικά και προσωρινά την κυκλοφορία στην εθνική οδό Αθηνών – Λαμίας. Το ότι, χάρη στο συγκεκριμένο μέτρο, δεν υπήρξαν αποκλεισμένοι τη νύχτα στα αυτοκίνητά τους οι επικριτές του δεν το έλαβαν καθόλου υπόψη. Λες και δεν ήταν αυτός ο σκοπός της πολιτικής προστασίας, δηλαδή, να μην υπάρξουν αποκλεισμένοι στα αυτοκίνητά τους και να μη διακοπεί μεσοπρόθεσμα η οδική επικοινωνία βορρά – νότου. Προς τι η γκρίνια, επομένως; Προφανώς για τον λόγο ότι, κατά τον ευσεβή πόθο του ΣΥΡΙΖΑ, ο σκοπός της κυβερνητικής δράσης είναι πρωτίστως να διευκολύνει το έργο της αντιπολίτευσης, κάνοντας λάθη. Αν, αντιθέτως, η κυβέρνηση τα πηγαίνει σε γενικές γραμμές καλά, παρά τις δυσκολίες, η αντιπολίτευση ξεμένει από ιδέες και αρχίζει να παίζει το σταθερό ρεπερτόριο των παλαιών επιτυχιών.

Το πραγματικό πρόβλημα του ΣΥΡΙΖΑ είναι ότι έχει να ανταγωνισθεί έναν σοβαρό αντίπαλο στην κυβέρνηση. Εναν αντίπαλο αποτελεσματικό στη διαχείριση απανωτών κρίσεων, που πολιτεύεται γενικώς με γνώμονα την κοινή  λογική και, γι’ αυτό, χαίρει αποδοχής στις δημοσκοπήσεις. Ο μόνος τρόπος να αντιμετωπίσεις έναν τέτοιο αντίπαλο είναι να σοβαρευτείς και εσύ – και αυτό είναι φύσει αδύνατον για τον ΣΥΡΙΖΑ που γνωρίζουμε. Δεν αρκεί να φοράς με άνεση το μπλέιζερ και να αμολάς ελληνικούρες («το ορθόν θα ήτο») για να γίνεις σοβαρός. Αν αυτό ήταν μόνο το πρόβλημα του ΣΥΡΙΖΑ, θα το έλυναν εύκολα ένας καλός ράφτης και έναν λογογράφος.

Οπότε ο ΣΥΡΙΖΑ πηγαίνει με τον αυτόματο πιλότο στο πνεύμα των αγανακτισμένων, για να αποφύγει την αμηχανία και την ενδοσκόπηση – η οποία στη γλώσσα της πολιτικής καλείται «εσωστρέφεια». Αυτός είναι ο λόγος που βλέπουμε ακόμη και τους υποτιθέμενους σοβαρούς του χώρου να εκδηλώνουν έναν αταβισμό που καταπλήσσει. Ο Νίκος Φίλης, λ.χ., μέμφεται την κυβέρνηση επειδή «βρίσκει εύκολα» αστυνομικούς για να τους κάνουν τα εμβόλια που περισσεύουν και όχι για τις ευπαθείς ομάδες.

Κατ’ αρχάς, τα περί ευπαθών ομάδων είναι κοινές μπούρδες, όταν περίπου οι μισοί υγειονομικοί δεν έχουν εμβολιασθεί επειδή δεν θέλησαν ή αμέλησαν. Επειτα, γιατί η διάκριση εις βάρος των νέων αστυνομικών, 30 με 35 χρόνων, όπως κατήγγειλε ο Ν. Φίλης; Αυτή την ώρα, αυτά τα παιδιά βρίσκονται στην πρώτη γραμμή. Αυτοί οι «ημιπιτσιρικάδες» αστυνομικοί με τα μηχανάκια είναι που παρεμβαίνουν πρώτοι σε κάθε περιστατικό. Οφείλει να τους προστατεύσει το κράτος. Σε συνθήκες κρίσης αυτής της μορφής, η Αστυνομία είναι χρησιμότερη και από τον Στρατό. Εκτός, βέβαια, αν η αξιολόγηση του ρόλου των αστυνομικών της πρώτης γραμμής γίνεται με μέτρο το σύνθημα «μπάτσοι, γουρούνια, δολοφόνοι», πράγμα το οποίο ελπίζω ότι δεν ισχύει για τον Ν. Φίλη.

Οι δυσκολίες της αντιπολίτευσης να προσαρμοσθεί με την πραγματικότητα, μακροπρόθεσμα, δεν διευκολύνουν την κυβέρνηση. Αδυναμία της αντιπολίτευσης να ανταποκριθεί με σοβαρότητα στις σοβαρές περιστάσεις σημαίνει ότι η κυβέρνηση είναι καταδικασμένη να συγκρίνεται διαρκώς με τον καλύτερο εαυτό της και το πεδίο στο οποίο γίνεται αυτή η σύγκριση είναι η πράξη.

Να πάρουμε το παράδειγμα του νόμου για τα ΑΕΙ. Από τη Βουλή μέχρι τις δημοσκοπήσεις και το πεζοδρόμιο, η κυβέρνηση κέρδισε άνετα την πολιτική αναμέτρηση. Ισως επειδή ήταν η κοινή λογική που υπαγόρευε τις συγκεκριμένες μεταρρυθμίσεις. Ομως, η  αληθινή δοκιμασία των μεταρρυθμίσεων στην Ανωτάτη Παιδεία ξεκινά τώρα και θα είναι στην πράξη. Το τέλος της υπόθεσης θα κριθεί από τον επαγγελματισμό και την επάρκεια της πανεπιστημιακής Αστυνομίας. Από αυτό εξαρτάται εν τέλει η ελπίδα ότι η Ελλάδα μπορεί να γίνει καλύτερη χώρα με τις κατάλληλες μεταρρυθμίσεις.