Τα γαλλικά ΜΜΕ συχνά τον αποκαλούν «bête de scène»: ένα πολιτικό θηρίο, που επιδιώκει να βρίσκεται στο επίκεντρο της δημόσιας προσοχής, με οποιαδήποτε αφορμή. Είτε καλή, είτε κακή.
Στα απομνημονεύματά του, ο Μπαράκ Ομπάμα προτιμά να τον παρομοιάζει με «ένα μικρόσωμο κοκόρι» για να περιγράψει πως ο μικρός το δέμας πολιτικός «φούσκωνε το στήθος» για να ορθώσει ανάστημα απέναντι στον τότε πρόεδρο των ΗΠΑ.
Στα γαλλικά πολιτικά χρονικά, έμεινε πάντως ως ο «président tous azimuts»: ο «πρόεδρος όλων των κατευθύνσεων», σε ελεύθερη μετάφραση. Πράγματι, στη μία και μοναδική θητεία του στο Μέγαρο των Ηλυσίων, την πενταετία 2007-12 (το αποκορύφωμα μίας όχι και τόσο θεαματικής έως τότε πολιτικής καριέρας), ο δεξιός Νικολά Σαρκοζί δοκίμασε τα όρια αντοχής. Των άλλων…
Υπήρξε πολωτικός, υπέρμαχος του δόγματος «μηδενικής ανοχής» και της σκληρής εφαρμογής του νόμου και της τάξης. Δαιμονοποίησε τους μετανάστες και τις μειονότητες. Και – όπως κάνει και ο σημερινός Γάλλος πρόεδρος Μακρόν- άρχισε να κλίνει ολοένα και πιο προς τα άκρα δεξιά, μάταια (όπως αποδείχθηκε με τη νίκη του σοσιαλιστή Φρανσουά Ολάντ το 2012) προς διεύρυνση της εκλογικής του βάσης.
Οι απόπειρές του για πολιτικοποίηση του δικαστικού σώματος, ο αναξιοκρατικός διορισμός πιστών (και μετέπειτα υπόδικων) συνεργατών του σε καίρια κυβερνητικά και κρατικά πόστα, οι αντικοινωνικές πολιτικές του και η πολυτελής ζωή του στο πλευρό της τρίτης συζύγου του, Κάρλα Μπρούνι, αποξένωσε μεγάλο μέρος των Γάλλων.
Ακόμη όμως και μετά το εκλογικό στραπάτσο του 2012, την απόφασή του να αποτραβηχτεί από το πολιτικό προσκήνιο, αλλά και το γεγονός ότι οι αρχές είχαν ήδη αρχίσει να ερευνούν το ρόλο του σε μία σειρά σκανδάλων, το «bête de scène» συνέχιζε να επιζητά την προσοχή.
Διεκδίκησε και ανέλαβε την αρχηγία των γκωλικών Ρεπουμπλικανών (Les Republicains), έπειτα όμως έχασε τη μάχη για το προεδρικό χρίσμα του κόμματος, στις προκριματικές του 2016.
Έκτοτε, αποτραβήχτηκε ξανά από το πολιτικό προσκήνιο, χωρίς όμως να εξαφανιστεί. Παρέμεινε στο παρασκήνιο, αναλαμβάνοντας – σύμφωνα με πολλά ΜΜΕ – μυστικοσύμβουλος του νυν πρόεδρου Μακρόν. Όχι τυχαία, η σύνθεση του τελευταίου υπουργικού συμβουλίου στο Παρίσι έχει εντονότατο «άρωμα» Σακροζί.
«Υποταγή ή εκδίκηση»
Τα πάντα γύρω από τον πρώην πρόεδρο είναι «υποταγή ή εκδίκηση», σχολίαζε σε πρόσφατο κύριο άρθρο της η γαλλική εφημερίδα Le Monde. Κι αυτό ακριβώς ισχύει και τώρα στους κόλπους της γαλλικής δεξιά, μετά τη χθεσινή καταδίκη του Σαρκοζί από δικαστήριο του Παρισιού για διαφθορά και δωροδοκία…
Θεωρητικά, αυτή χαρακτηρίζεται ιστορική για τα μεταπολεμικά χρονικά της Γαλλίας. Ήταν η πρώην φορά που ένας πρώην πρόεδρος δικάστηκε για σκάνδαλα επί της θητείας του στο Ελιζέ, η πρώτη που ήταν ο ίδιος παρόν στη δίκη και η πρώτη που στην επιβληθείσα ποινή περιλαμβάνεται και διάστημα φυλάκισης χωρίς αναστολή. Έστω και με ηλεκτρονικό βραχιολάκι…
Όμως, ακόμη και αυτή η διαδικασία θα μπει μοιραία τώρα στον «πάγο», καθώς ο Σαρκοζί θα ασκήσει έφεση στην πρωτόδικη καταδίκη. Στις επόμενες εβδομάδες και μήνες, εν τω μεταξύ, ο πρώην πρόεδρος θα κληθεί να κάτσει και πάλι στο εδώλιο του κατηγορούμενου, σε άλλες δύο δίκες για υποθέσεις διαφθοράς. Η επόμενη δικάσιμος έχει οριστεί για τις 17 του μήνα.
Ο ίδιος, απτόητος, καταγγέλλει «κυνήγι μαγισσών». Ων ο πρώτος πρώην πρόεδρος, του οποίου οι τηλεφωνικές συνομιλίες υποκλάπησαν από την αστυνομία, στο πλαίσιο ερευνών, κατηγορεί δημόσια τις γαλλικές αρχές για «μεθόδους Στάζι».
Ενόσω ο ίδιος βάζει στο στόχαστρο τους θεσμούς, οι υποστηρικτές του και άτομα του κύκλου του πατούν και τη «σκανδάλη», με διαρροές στον Τύπο για πολιτικά υποκινούμενους (διορισμένους επί προεδρίας Ολάντ) δικαστές, που προσπαθούν να πλήξουν, μέσω του Σαρκοζί, τη δεξιά.
Όχι τυχαία, στο πλευρό του σπεύδουν το ένα μετά το άλλο στελέχη των Ρεπουμπλικανών και συναφών πολιτικών ρευμάτων, δηλώνοντας τη στήριξη και την εκτίμησή τους στο πρόσωπο του υπόδικου πρώην προέδρου. Από τους πρώτους ήταν και ο νυν υπουργός Εσωτερικών, Ζεράλντ Νταρμανέν.
Ατύπως, εν τω μεταξύ, ο χρόνος μετρά ήδη αντίστροφα για τις προεδρικές εκλογές του 2022, όπου φήμες έφεραν τον Σαρκοζί έτοιμο να διεκδικήσει εκ νέου τις παλιές του δόξες. Αυτό που φαίνεται, πάντως, τώρα πιο πιθανό είναι αυτό το «bête de scène» να καθορίσει, με την ψήφο της δεξιάς, τον τελικό νικητή από το πολιτικό δίδυμο του δεύτερου γύρου, που όπως όλα δείχνουν θα είναι ο κεντροδεξιός Εμανουέλ Μακρόν έναντι τις ακροδεξιάς Μαρίν Λεπέν.
