Κάποιες φορές πρέπει στην πολιτική αλλά και στη ζωή να σκεφτόμαστε με βάση το «τι θα γίνει εάν…» και όχι με βάση την επικοινωνιακή φόρτιση της στιγμής.
Αυτό πρέπει να το αναλογιστούμε και σε σχέση με την απεργία πείνας του Δημήτρη Κουφοντίνα.
Βλέπω πολλούς να θεωρούν ότι το βασικό επίδικο αυτής της συζήτησης να είναι εάν η ελληνική κοινωνία είναι υπέρ ή κατά των πράξεών του.
Όμως, όσο και εάν καταλαβαίνω την αγωνία κάποιων να μην υπάρξει αναδρομική δικαίωση της τρομοκρατίας, αυτό είναι ένα ερώτημα απαντημένο εδώ και πολλά χρόνια: η πλειοψηφία της κοινωνίας είναι κατά των πράξεών του.
Γιατί από ένα σημείο και μετά λίγους πραγματικά ενέπνεε η λογική του κουμπουροφόρου που δρα ως «αυτόκλητος τιμωρός» στο όνομα του λαού, χωρίς φυσικά να έχει ρωτήσει τον λαό, εάν θέλει να προωθήσει τα αιτήματά του με αυτόν τον τρόπο.
Και αυτή ήταν η μεγαλύτερη αποτυχία του Κουφοντίνα. Και η μεγαλύτερη τραγωδία. Να δηλώνει ιδεολογικά ότι είναι με τον λαό και να δρα ερήμην του και με μία έννοια εναντίον του, εάν σκεφτούμε πόσα αυταρχικά μέτρα διαχρονικά δικαιολογήθηκαν στο όνομα της καταπολέμησης τρομοκρατίας.
Όμως, αυτή τη στιγμή δεν μιλάμε γι’ αυτό το θέμα.
Μιλάμε για το πώς στεκόμαστε απέναντι στα αιτήματα του Δημήτρη Κουφοντίνα.
Τα αιτήματα ενός κρατούμενου, καταδικασμένου σε μεγάλη ποινή για βαριά αδικήματα.
Όμως, ακριβώς επειδή έχουμε κράτος δικαίου ακόμη και οι καταδικασμένοι και φυλακισμένοι δολοφόνοι έχουν δικαιώματα και πρέπει να μπορούν να τα ασκούν. Όπως και έχουν και το δικαίωμα να αγωνίζονται για αυτά.
Άρα λοιπόν το επίδικο είναι αυτό: εάν θα ικανοποιηθεί ένα αίτημα ενός κρατούμενου, που όχι μόνο ο ίδιος αλλά και αρκετοί έγκριτοι νομικοί υποστηρίζουν ότι εντάσσεται στα δικαιώματά του.
Και μαζί του υπάρχει και ένα άλλο επίδικο που αφορά το εάν είναι θεμιτό σε μια ευρωπαϊκή δημοκρατία να οδηγηθεί στο θάνατο ένας άνθρωπος που το βασικό του αίτημα είναι να μεταχθεί σε μια ορισμένη φυλακή.
Τίποτα παραπάνω και τίποτα παρακάτω.
Ούτε την αποτίμηση της ιστορικής διαδρομής της τρομοκρατίας στην Ελλάδα συζητάμε, ούτε γενικά την αντιτρομοκρατική νομοθεσία, ούτε το πώς κρίνουμε και αποτιμούμε τη δράση του Κουφοντίνα.
Τα επίδικα είναι συγκεκριμένα.
Και για μένα είναι σαφές ότι μπορεί να υπάρξει έξοδος από το αδιέξοδο.
Που δεν θα σηματοδοτεί, εάν το δούμε ψύχραιμα και χωρίς φορτίσεις, ούτε «επιείκεια» ούτε «υποχώρηση» έναντι του Κουφοντίνα.
Κρατούμενος θα είναι και στον Κορυδαλλό.
Με ενεργή και την ποινική καταδίκη, αλλά και κυρίως και την πολιτική και ηθική καταδίκη των πράξεων του.
Διαφορετικά θα έχουμε ένα αδιέξοδο που θα συνεχίζεται και προφανώς τον πραγματικό κίνδυνο η απεργία πείνας να έχει τραγική κατάληξη, με όλα όσα αυτό μπορεί να συνεπάγεται.
Και τότε τα πράγματα δεν θα αφορούν πια την επικοινωνία…
