«Να σέβεσαι ρε τις γυναίκες. Γυναίκα σε γέννησε και σένα»

Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας. Και προχθές Παγκόσμια Ημέρα κατά του σχολικού εκφοβισμού ή… bulling όπως μάθαμε τελευταία να το λέμε.

Πόσο ανόητες είναι όλες αυτές οι Παγκόσμιες Ημέρες. Γιατί δηλαδή θα πρέπει να φτιάχνουμε θεσμούς που μας θυμίζουν τα αυτονόητα;

Μόνο και μόνο για να κάνουμε προσφορές στις κρέμες προσώπου και να διοργανώνουμε ανόητες ladies night;

Πρέπει η γυναίκα να έχει μια Παγκόσμια Ημέρα για να θυμόμαστε αυτά που έπρεπε να ισχύουν εδώ και εκατονταετίες;

Πρέπει να θυμόμαστε κάθε Μάρτιο ότι ο σχολικός εκφοβισμός, η κάθε πράξη βίας σε παιδιά είναι όχι απλά κατακριτέα αλλά κι εγκληματική;

Ωραία, λοιπόν, φτιάξαμε την 8η Μαρτίου για να γιορτάσουμε τις γυναίκες. Γιατί άραγε; Για να καλύψουμε τις ενοχές μας ως κοινωνία, ως παγκόσμιο χωριό που δεν μπορεί να ξεπεράσει ταμπού, προκαταλήψεις και διακρίσεις;

Και ξεχνάμε τα εγκλήματα που συμβαίνουν ανά τον κόσμο, και στην Ελλάδα, τις υπόλοιπες 364 ημέρες;

Για να καλύψουμε όλους εκείνους (αλλά δυστυχώς κι εκείνες) που βλέπουν ακόμη τις γυναίκες ως ανθρώπους δεύτερης κατηγορίας;

3 αιώνες μετά τον Διαφωτισμό, την εξάλειψη προκαταλήψεων, δεισιδαιμονιών και την επικράτηση του ορθολογικού ανθρώπου, εμείς μιλάμε για διακρίσεις ανθρώπων;

21 χρόνια μετά την είσοδο του 21ου αιώνα και χρειαζόμαστε Ημέρες για να γιορτάσουμε τη θέση της γυναίκας στην κοινωνία;

200 χρόνια από την ελληνική Επανάσταση, η οποία είχε στην πρώτη γραμμή κορυφαίες γυναίκες πολεμίστριες κι εμείς μιλάμε εδώ για αυτονόητες συνθήκες και συμπεριφορές;

40 χρόνια από την υπογραφή της Συνθήκης του ΟΗΕ για την εξάλειψη όλων των διακρίσεων σε βάρος των γυναικών κι εμείς φτιάχνουμε γιορτούλες για να θυμόμαστε ότι υπάρχει και άλλο φύλο;

Και ξεχνάμε ότι σε διάφορες χώρες αποκεφαλίζουν ή πετροβολούν γυναίκες γιατί τόλμησαν να κοιτάξουν κάποιον;

Ξεχνάμε ότι ακόμη και σήμερα γίνονται χιλιάδες κλειτοριδεκτομές; Οτι στο Κατάρ που θα φιλοξενήσει το Μουντιάλ οι γυναίκες δεν έχουν δικαίωμα εισόδου στα γήπεδα;

Πρόκειται περί παράνοιας, υποκρισίας και μιας τάσης θυματοποίησης της γυναίκας, μια θυματοποίηση την οποία δεν χρειάζεται.

Γιατί επί της ουσίας, όσο υπάρχουν διακρίσεις σε όλους τους χώρους οι γυναίκες είναι θύματα, κι αυτό δεν αλλάζει με πανηγυράκια.

Πόσο αυτονόητο είναι π.χ. να πάει φυλακή ένας άνδρας που παρενοχλεί σεξουαλικά μια γυναίκα ή πολύ χειρότερα που τη βιάζει;

Ενας τραγουδιστής, σχετικά δημοφιλής, αποκαλύπτεται ότι έδερνε τη γυναίκα του, και σύμφωνα με την καταγγελία, το έκανε και ενόσω αυτή ήταν έγκυος. Μα είναι δυνατόν το 2021 να μιλάμε για μεσαιωνικές καταστάσεις;

Διάφοροι διάσημοι ηθοποιοί χτυπούσαν συναδέλφους τους, τις έπαιρναν τηλέφωνο και τις παρενοχλούσαν, τις απειλούσαν να τους «κάτσουν» για να πάρουν τη δουλειά», τις βίαζαν.

Κι αυτό το αίσχος χρειάζεται μια γιορτούλα για να μας θυμίζει ότι είμαστε άνθρωποι κι ότι οι κακοί πρέπει να τιμωρηθούν;

Με τους άλλους τι θα γίνει;

Όμως, εντάξει. Θα πιαστούν ένας, δύο, δέκα κακοποιητές γυναικών. Τι θα γίνει με τους άλλους; Θα αποκαλυφθούν ποτέ;

Εγώ ξέρω π.χ. τουλάχιστον 2 πασίγνωστους πολιτικούς που έδερναν τις γυναίκες τους μέχρι… νοσοκομείου.

Γνωρίζω τουλάχιστον 4-5 πολιτικούς που παρενοχλούσαν σεξουαλικά γυναίκες και χρησιμοποιούσαν την εξουσία τους για να επιβληθούν.

Αυτοί όλοι θα αποκαλυφθούν ποτέ;

Αλλά και οι άγνωστοι βιαστές, σεξουαλικά αρπακτικά, ή άνδρες που δέρνουν ανηλεώς ή πιέζουν ψυχολογικά τις γυναίκες του χώρου τους θα αποκαλυφθούν ποτέ;

Ο γείτονας που βρίζει και χτυπά τη γυναίκα του, κι εκείνη φοβισμένη λέει ότι έπεσε από τις σκάλες.

Ο επαγγελματίας που πιέζει αφόρητα τις γυναίκες της δουλειάς του για «ανταλλάγματα» έναντι καριέρας. Κι εννοούμε πίεση, όχι φλερτ, έρωτας, σχέση, αυτονόητα πράγματα δηλαδή.

Ο φίλος που τον στηρίζουμε, και δεν μιλάμε αν και γνωρίζουμε ότι είναι μισογύνης.

Το αφεντικό που πληρώνει λιγότερο τη γυναίκα σε σχέση με τον άνδρα γιατί είναι… γυναίκα. Γιατί δουλεύει λιγότερο στις… δύσκολες ημέρες, γιατί έχει «λιγότερη παραγωγικότητα» επειδή είναι… γυναίκα.

Χιλιάδες καθημερινές διακρίσεις που δεν μπορούν να επιλυθούν ούτε με γιορτές, αλλά ούτε και με το να έχουμε έναν αστυνόμο ή μια φεμινιστική οργάνωση σε κάθε μέρος για να λύνουμε προβλήματα.

Το ζήτημα είναι βαθιά κοινωνικό και βαθύτατα θέμα Παιδείας. Εκεί είναι το κλειδί για την εξάλειψη των διακρίσεων σε βάρος των γυναικών.

Αν το σχολείο και η οικογένεια διαμορφώσουν το σωστό πλαίσιο θα σταματήσουν οι διακρίσεις και δεν θα έχουμε κανένα λόγο να στήνουμε Παγκόσμιες Ημέρες.

Αν οι άνδρες μάθουν από μικροί ότι δεν υπάρχουν διαφορές με τις γυναίκες, ότι η ισότιμη αντιμετώπιση είναι αυτονόητη και ότι ο σεβασμός της γυναικείας προσωπικότητας είναι πάνω από όλους τους νόμους, τις παραδόσεις και τα στερεότυπα, τότε θα μπορούμε να μιλάμε για μια πιο δίκαιη, για το «ισχυρό φύλο» κοινωνία.

Γίνονται και καλά πράγματα, όμως. Εχουμε την πρώτη Πρόεδρο της Δημοκρατίας στην Ελλάδα. Την πρώτη πρόεδρο της Κομισιόν, την πρώτη αντιπρόεδρο των ΗΠΑ, γυναίκα επικεφαλής της ΕΚΤ αλλά και του ΔΝΤ, κι άλλες γυναίκες σε καίριες θέσεις εξουσίας κι ευθύνης. Κάτι καλό πάει να συμβεί, αλλά δεν αρκεί…

Μου είπε μια γυναίκα κάποτε: «Να σέβεσαι ρε τις γυναίκες. Γυναίκα σε γέννησε και σένα». Αυτό θα πρέπει να το βάλουμε καλά στο μυαλό μας όλοι.

Υ. Γ. Αλλά και οι γυναίκες πρέπει να κάνουν κάτι. Πρέπει να πάψουν να είναι «θύματα». Να διεκδικούν, να μιλάνε, να φωνάζουν, να ουρλιάζουν, να μην μεμψιμοιρούν.

Να γίνονται λιοντάρια όπου και όποτε χρειάζεται, να είναι μαγκάκια όποτε πρέπει.

Αλλά και να μην χάνουν τη γυναικεία τους υπόσταση υποστηρίζοντας λανθασμένα, πολλές φορές το φεμινιστικό κίνημα.

Ισορροπία χρειάζεται έτσι ώστε να μην χαθεί η μαγεία, η έλξη, το φλερτ, ο έρωτας, η αγάπη μεταξύ των δύο φύλων.

Και μιας και είναι «γιορτή» της πρέπει ένα ποίημα του Τάσου Λειβαδίτη:

Φτωχές γυναίκες,

μοδίστρες, δακτυλογράφοι, ασπρορουχούδες,

τίμιες ή σπιτωμένες, ακόμα κι άλλες

εκείνες του σκοινιού και του παλουκιού,

γυναίκες του ανέμου, της βροχής, του κουρνιαχτού,

νιώσαμε το φόβο που κρύβεται καμιά φορά

πίσω από την αγνότητα,

την κούραση πίσω από την καλοσύνη ή την αδιαφορία

πίσω απ’ την υπακοή.

Μα πιο πολύ νιώσαμε την αδυναμία που

κρύβεται πίσω απ’ την κακία.