Μια εφ’ όλης της ύλης συνέντευξη παραχώρησε η Ιωάννα Παππά στο ΒΗΜΑgazino. Η πρωταγωνίστρια της τηλεοπτικής σειράς «Έξαψη» του MEGA αναφέρθηκε στο «τσουνάμι» καταγγελιών κακοποίησης που έχει ταράξει συθέμελα το χώρο του ελληνικού θεάτρου.
Πιο συγκεκριμένα, η Ιωάννα Παππά σημείωσε χαρακτηριστικά μιλώντας για τις καταγγελίες των θυμάτων.
«Σκεφτόμουν, όλον αυτόν τον καιρό, ότι επιτέλους το θέατρο έπαιξε τον ρόλο στην κοινωνία που πρέπει να έχει. Ο στόχος μας είναι αυτό να γίνεται μέσα από τις παραστάσεις. Τελικά έγινε κάπως διαφορετικά από ότι συνηθίζουμε. Αλλά καλώς έγινε.
Φυσικά αυτό που συμβαίνει στον θεατρικό χώρο είναι αφορμή για να μιλήσουμε για πράγματα που συμβαίνουν παντού, σε όλες τις χώρες, σε όλους τους χώρους και δυστυχώς αιώνες τώρα. Δεν είναι κάτι σημερινό, ούτε κάτι που ακούμε για πρώτη φορά.
Απλώς έφτασε πια πολύ κοντά μας. Όταν κάτι μας αγγίζει προσωπικά, όταν πλέον άνθρωποι που γνωρίζουμε, που έτυχε να γνωρίσουμε για λίγο ή που είναι φίλοι μας, έχουν υπάρξει είτε θύτες είτε θύματα, αυτό μας κλονίζει και η πρώτη αντίδραση είναι ότι βρισκόμαστε σε μια κατάσταση σοκ.
Αυτή τη στιγμή είμαστε μέρος της λύσης και πρέπει να περάσουμε από την πρώτη φάση του σοκ στο να πάρουμε πια την πρωτοβουλία να δούμε πως πρέπει να το αντιμετωπίσουμε πρακτικά πια, ώστε να προλαβαίνουμε κάποιες καταστάσεις.
Πως θα γίνει να γίνουμε μια κοινωνία χωρίς τόση βία, πόνο, αδικία και ταξικό χάσμα. Εκεί νομίζω ότι πρέπει να εστιάσουμε ως κοινωνία».
Απαντώντας τώρα γύρω από το αν τα θέατρα λειτουργούσαν σήμερα, θα είχαν βγει στο φως όλα αυτά τα περιστατικά βίας, η Ιωάννα Παππά δήλωσε:
«Δεν μπορώ να το ξέρω. Νομίζω ότι για κάποιον λόγο ήταν η κατάλληλη στιγμή. Έχουμε ζήσει πολύ άσχημα χρόνια εδώ και μια δεκαετία περίπου. Δεν είναι λίγο.
Έχουμε φτάσει πια σε έναν τοίχο και δεν μπορούμε να γίνει χειρότερα η ζωή μας. Ζούμε περιορισμένοι, ζούμε με τα απαραίτητα οι περισσότεροι. Υπάρχει χειρότερη κατάσταση μετά από αυτό; Νομίζω ότι είναι μια πολύ κρίσιμη στιγμή για όλη την ανθρωπότητα.
Δεν μπορεί να μη φέρει στην επιφάνεια μια τέτοια στιγμή πράγματα που υπάρχουν και είναι τόσο οριακά και συμβάλλουν σε αυτή την άσχημη πραγματικότητα.
Υπάρχει μια ανάγκη για αλλαγή, μια ανάγκη να αναπνεύσουμε, να δούμε φως κάπου. Υπάρχει μια ανάγκη για ελπίδα. Νομίζω ότι όλο αυτό γέννησε τις αντιδράσεις του κόσμου. Γιατί δεν αντέχει άλλο αυτή την ψυχολογική κακουχία από την καθημερινότητα. Δεν μπορώ να φανταστώ ότι είναι κάτι λιγότερο».
