Δεν ήμουν ποτέ υπέρ των παρελάσεων, ειδικά των στρατιωτικών που έχουν αυτήν την αγριάδα του πολέμου, των όπλων, του θανάτου.
Αλλωστε, είναι και κατάλοιπο που δεν προσιδιάζει σε μια σύγχρονη χώρα. Το να επιδεικνύεις τα όπλα σου δεν σε κάνει ταυτόχρονα και ισχυρό απέναντι στον οιοδήποτε εχθρό, ούτε… στέλνει κανένα μήνυμα πυγμής και ενότητας όπως θα έλεγε σήμερα κάποιος άλλος Πρόεδρος της Δημοκρατίας.
Εν πάση περιπτώσει, μια χαρά είναι οι παρελάσεις των μικρών παιδιών, των μαθητών, των φοιτητών, αρκεί να ξέρουν και γιατί παρελαύνουν. Αρκεί να έχουν μάθει ιστορία κι όχι να απαντούν για τον «νέγρο του Μοριά».
Η Ιστορία δεν παραχαράσσεται από κανέναν όταν διδάσκεται στα πραγματικά της πλαίσια και όχι με ψευτοηρωϊσμούς και με εθνικοπατριωτικές φανφάρες από πατριδοκάπηλους που θυμούνται την Ελλάδα μόνο κάτι τέτοιες στιγμές.
Αλλά η Ιστορία είναι δυναμική, είναι γεγονότα που έρχονται το ένα δίπλα στο άλλο κι έτσι ενώνεται το παρελθόν με το παρόν και το μέλλον.
Αυτή είναι η σύνθεση που κάνει μεγάλη κάθε χώρα, που κάνει μεγάλη και την Ελλάδα μας.
Και ήταν πολύ συγκινητικά όλα όσα είδαμε αυτή την επέτειο, και μεγάλη χαρά που η ελληνική σημαία κυμάτισε σε όλο τον κόσμο.
Όμως, αν θέλουμε να πούμε μια μεγάλη αλήθεια είναι ότι η παρέλαση της 25ης Μαρτίου δεν υπήρχε λόγος να γίνει με πολεμικά αεροπλάνα, ελικόπτερα και άλλα… ισχυρά όπλα που θα τα δουν οι εχθροί και θα τρομάξουν.
Στην παρέλαση, τη δεδομένη χρονική στιγμή, με την Ελλάδα και όλο τον κόσμο να περνά τη χειρότερη υγειονομική κρίση των τελευταίων εκατονταετιών, άλλοι θα έπρεπε να είναι οι συμβολισμοί. Κι άλλοι θα έπρεπε να είναι οι ήρωες που παρελαύνουν.
Θα έπρεπε να είναι οι ήρωες της σημερινής Ελλάδας που δίνει μάχη να κρατηθεί όρθια από την πανδημία του κοροναϊού.
Στην πρώτη γραμμή της παρέλασης δεν υπήρχε λόγος να βρίσκονται ξανά τσολιάδες και στρατιώτες. Ας ήταν πιο μετά, ας ακολουθούσαν.
Επρεπε να τιμήσουμε τους ήρωες των ημερών.
Τους χιλιάδες γιατρούς που εδώ κι ένα χρόνο δίνουν έναν απίστευτο αγώνα για να σώσουν ζωές, να βελτιώσουν την καθημερινότητα ασθενών, να δώσουν ελπίδα, να κρατήσουν το χέρι του κάθε αρρώστου, τις ώρες της μοναξιάς σε μια εντατική.
Κυρίως τους γιατρούς των νοσοκομείων που με κίνδυνο τη δική τους ζωή και των οικογενειών τους, ξέπνοοι από τη δουλειά, κακοπληρωμένοι για επιστήμονες, βρίσκονται πάντα εκεί, στην πρώτη γραμμή της μάχης, στρατιώτες στην πρώτη γραμμή του πολέμου.
Ελλάδα, Ιταλία, δεν έχει σημασία. Η μάχη είναι ίδια
Και βεβαίως και όλους τους γιατρούς της πρωτοβάθμιας υγείας που κι αυτοί βάζουν το δικό τους λιθαράκι για να κερδηθεί η μάχη.
Στην πρώτη γραμμή της παρέλασης, για να τους τιμήσουμε, θα έπρεπε να βρίσκονται οι νοσηλευτές. Αυτές οι ακούραστες φιγούρες που κάνουν ατέλειωτες βάρδιες με τις μάσκες κολλημένες στο πρόσωπό τους.
Αυτούς τους αφανείς ήρωες που αλλάζουν πάνες στον πατέρα μας και τη μάνα μας, που πλένουν τον άρρωστο στην εντατική, που του δίνουν κουράγιο να αντέξει στη μάχη με τον κοροναϊό.
Και φυσικά όλο το προσωπικό των νοσοκομείων που έχουν απίστευτη δουλειά όλον αυτόν τον καιρό και που αυτοί κρατάνε όρθιο το ΕΣΥ.
Τιμή και δόξα και στους εργαζόμενους στο ΕΚΑΒ που τρέχουν όλη μέρα με τα ασθενοφόρα για να μεταφέρουν ασθενείς. Κι αυτοί στην πρώτη γραμμή του πολέμου, με γυμνά τα στήθη τους απέναντι στις «σφαίρες» της πανδημίας.
Να τιμήσουμε και όλους τους επιστήμονες, τους λοιμωξιολόγους, τους ειδικούς που ο καθένας από το δικό του μετερίζι δίνει μάχη κατά της αρρώστιας.
Ετσι, συμβολικά θα μπορούσε να είναι μπροστά στην παρέλαση ο Τσιόδρας ή όποιος άλλος άγνωστος επιστήμονας, γιατρός, νοσηλευτής ΕΚΑΒίτης.
Οι ήρωες της υγειονομικής κρίσης θα έπρεπε να τιμώνται στα 200 χρόνια της Ελληνικής Επανάστασης, ως συνέχεια του αγώνα.
Τότε ήταν για την Ελευθερία από τον τουρκικό ζυγό. Τώρα οι μάχες δίνονται με τον αόρατο εχθρό κι έχουμε ανάγκη όλους αυτούς που υποτιμούμε κάθε μέρα, αλλά όταν τους χρειαζόμαστε απλώνουμε το χέρι και τους ζητούμε βοήθεια.
Ξέρω, κάποιοι θα πουν ότι είναι εθνική εορτή, ότι δεν έχει καμιά σχέση ο αγώνας του Κολοκοτρώνη και της Μπουμπουλίνας με αυτό που ζούμε σήμερα.
Μπορεί οι ψεκασμένοι, που δεν είναι και λίγοι, να γελάσουν με μια παρέλαση στην οποία θα συμμετέχουν οι ήρωες της πανδημίας. Μόνο που και οι αντιδρώντες, ψεκασμένοι ή μη, τη βοήθεια της ιατρικής θα ζητήσουν όταν αρρωστήσουν.
Με δάκρυα στα μάτια θα αναζητήσουν τα μάτια ή το χέρι του γιατρού, του νοσηλευτή ή του Τσιόδρα να τους δώσει ελπίδα. Για τον κοροναϊό, τον καρκίνο, την καρδιά, δεν έχει καμιά σημασία η αρρώστια.
Μακάρι, λοιπόν, να μπορούμε να τιμούμε έτσι τους ήρωες της συγκυρίας. Ετσι γράφεται η Ιστορία, έτσι πρέπει να χτίσουμε την Ελλάδα του μέλλοντος.
Αποδίδοντας τιμές σε όσους τους αρμόζει.
Χρόνια Πολλά σημερινή Ελλάδα!!
