Ως κόμμα εν κινήσει, ο ΣΥΡΙΖΑ συχνά σκοντάφτει ή κάνει πισωγύρισμα ή προχωρά. Η εβδομάδα που πέρασε τα είχε όλα, αν και η υπόθεση του Ελληνικού και ο εμφύλιος που προκάλεσε μάλλον εγγράφονται στις δύσκολες στιγμές. Μαζί με αυτό, ανακινείται κεντρικά η κουβέντα τού «τι κόμμα θέλουμε» και το προσεχές Πολιτικό Συμβούλιο της εβδομάδας, παράλληλα με όλες τις δράσεις του ΣΥΡΙΖΑ (π.χ. την εκδήλωση για το ιδιωτικό χρέος), θα είναι η επόμενη στάση ενός καραβανιού που προχωρά εν μέσω «κακοκαιρίας».
Ας ξεκινήσουμε από την τρέχουσα εσωτερική κρίση που προκάλεσαν το νομοσχέδιο της κυβέρνησης και η κύρωση του Ελληνικού. Η απουσία Νίκου Φίλη και Θοδωρή Δρίτσα από τη Βουλή ήταν σήμα για τον ίδιο τον Αλέξη Τσίπρα. Οι δύο τέως υπουργοί – ασυντόνιστα πάντως μεταξύ τους – και με την ευρεία έννοια μέλη της διατασικής Ομπρέλας δεν ψήφισαν το νομοσχέδιο για το Ελληνικό που ο ΣΥΡΙΖΑ υπερψήφισε επί της αρχής αλλά καταψήφισε σε διατάξεις.
Το κείμενο του Φίλη που δόθηκε και στη δημοσιότητα όχι μόνον είχε τη μορφή επιχειρηματολογίας κατά της επένδυσης και υπέρ της συριζαϊκής θέσης του 2016, ήταν και συνολικότερη παρέμβαση για τη σημερινή θέση του ΣΥΡΙΖΑ στο πολιτικό σκηνικό. «Αυτή η προοπτική και το μοντέλο ανάπτυξης που προωθείται, είναι εχθρικά για τα συμφέροντα της μεγάλης κοινωνικής πλειοψηφίας και ιδιαίτερα των νέων, που αυτή την περίοδο βιώνουν τις επιπτώσεις της κρίσης, των πάσης φύσεως αποκλεισμών και την αστυνομική βαρβαρότητα. Η σύγχρονη Αριστερά οφείλει να στέλνει καθαρό μήνυμα δημοκρατίας, σεβασμού του δημόσιου χώρου και οικολογικής προοπτικής», ήταν μια ενδιαφέρουσα αποστροφή στη δήλωση Φίλη που θα την εντάσσαμε στην ευρύτερη σκακιέρα του κόμματος.
Οι νέοι
Η στόχευση στους νέους είναι βασικό μέλημα πολλών στελεχών, όπως οι 53, σε αντίστιξη με την εμμονή διαφόρων προεδρικών για προσέλκυση της μεσαίας τάξης ή των «μπούμερ» που, σύμφωνα με μια ανάγνωση, καθορίζουν εκλογικά αποτελέσματα. Σύμφωνα με πληροφορίες, έχει ενδιαφέρον πως το «όχι» Φίλη ή και Δρίτσα είχε επίσης και άλλα «όχι» για το Ελληνικό από στελέχη – βουλευτές που όμως τελικώς ιεράρχησαν να μην προκαλέσουν περαιτέρω κρίση και συντάχθηκαν με τη γραμμή Αλ. Τσίπρα στη Βουλή (Π. Σκουρλέτης, Δ. Τζανακόπουλος). Την ίδια ώρα, πάντως, που στα κοινωνικά δίκτυα μια σειρά μελών ή στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ εξέφραζαν τη διαφωνία τους.
Χαρακτηριστική περίπτωση, αυτή του μέλους της ΠΓ Πάνου Λάμπρου και εκ των 53 αλλά και άλλων όπως του Νίκου Μπελαβίλα ή της δημοτικής παράταξης του ΣΥΡΙΖΑ σε Ελληνικό και Αργυρούπολη. Η μη σε βάθος συζήτηση για το πρόγραμμα ή τις κυβερνητικές ημέρες του ΣΥΡΙΖΑ είναι μια αιτία της αργόσυρτης κρίσης που ανά τακτά διαστήματα «σκάει», λένε παλιά στελέχη του κόμματος. Από την άλλη, η ενοχή μη φανεί η ηγετική ομάδα «αντιαναπτυξιακή» είναι επίσης μια πρόσθετη εξήγηση – για πολλούς – για την κρίση της εβδομάδας. Πάντως, μέχρι τις ώρες που γράφαμε, δεν υπήρχε πιθανότητα για καταστατικά μέτρα από την ΚΟ κατά Φίλη ή Δρίτσα.
Ο Αλέξης Τσίπρας δεν έχει τέτοια διάθεση σε μια συγκυρία πανδημικής έξαρσης αλλά και κύκλου φθοράς της κυβέρνησης. Στην Κουμουνδούρου «σκανάρουν» τις τελευταίες δημοσκοπήσεις και ψάχνουν συνταγές. Μια μερίδα στελεχών θεωρεί πως η ανάταξη περνάει από ένα νέο μοντέλο για το κόμμα. Πρόσφατη παρέμβαση των Αντώνη Κοτσακά – Διονύση Τεμπονέρα εκ του ρεύματος ΡΕΝΕ ξαναέφερε το θέμα. Οπως ότι το κόμμα «πυραμιδικού τύπου» δεν μπορεί να ανταποκριθεί στις νέες συνθήκες και πως απαιτείται να υπάρχουν οργανωτικοί πυρήνες των 3-5 ατόμων σε κάθε χωριό, σε κάθε εργασιακό χώρο, σε κάθε θεσμική έκφραση για να φτιαχτεί ένα κόμμα της κυβερνητικής Αριστεράς. Οι τελευταίοι συντάσσονται και με καταστατικές αλλαγές, όπως όμως και εκείνοι του ευρύτερου προεδρικού κλίματος.
Σούπα
Η Κίνηση Μελών – με οργανωτικό νου τον Χρήστο Σπίρτζη – κατηγορείται πάντως από αντιπάλους της πως θέλει ένα κόμμα – σούπα με μαζικές εγγραφές. Αντίθετα, η Ομπρέλα περιγράφεται ως εκείνο το ρεύμα που θέλει «κλειστό κόμμα» και «πόρτα» για τον κόσμο που θέλει να ενταχθεί, και φέρνουν οι αντίπαλοί της ως παράδειγμα τα περιστατικά στις πρόσφατες νομαρχιακές. Οι ίδιοι τους καταλογίζουν ότι θέλουν ένα «κλειστό» κόμμα α λα Λένιν… Παράλληλα, πάνω στο «τι κόμμα θέλουν», διεξάγεται μια εσωτερική συζήτηση για το πού πρέπει να πέσει το βάρος: στις κλαδικές οργανώσεις ή τις εδαφικές (εκεί όπου ενοποιούνται άνεργοι, συνταξιούχοι κ.λπ.). Σύμφωνα με πληροφορίες, ο Τσίπρας τάσσεται με τις κλαδικές, ενώ μια σειρά στελεχών θεωρεί πως αυτές μπορεί να είναι το όχημα συντεχνιασμού.
