Είναι εντελώς γελοίο, αλλά καθόλου αστείο. Δεν υπάρχει, δηλαδή, τρόπος να διασκεδάσεις την ανακοίνωση της Διδασκαλικής Ομοσπονδίας Ελλάδος (ΔΟΕ), για τη δυνατότητα εμβολιασμού των εκπαιδευτικών με τα αδιάθετα εμβόλια. Είναι από τις περιπτώσεις εκείνες που ο θυμός υπερισχύει του χιούμορ, μπροστά στο θηριώδες μέγεθος της ανοησίας και τη χυδαιότητά της.
Οι φωστήρες της ΔΟΕ θεωρούν «βεβιασμένη ενέργεια» την πρωτοβουλία του υπουργείου να συμπεριληφθούν και οι εκπαιδευτικοί σε όσους μπορούν να έχουν πρόσβαση στα εμβόλια που μένουν από όσα ραντεβού δεν πραγματοποιούνται. Τους ενοχλεί ότι «δεν υπάρχει οργανωμένος και μελετημένος σχεδιασμός». Γιατί; Επειδή, εξηγούν, «δεν τους προσφέρεται η δυνατότητα να εμβολιασθούν με το εμβόλιο που επιθυμούν»! Και για να μη θεωρηθεί απαράδεκτα πολυτελές και χυδαία εγωιστικό το αίτημα, συμπληρώνουν ότι κάτι τέτοιο, δηλαδή η δυνατότητα επιλογής, θα συνιστούσε «ουσιαστική προστασία της εκπαιδευτικής κοινότητας».
Ζητούν, επιπλέον, προθεσμία «δύο – τριών ημερών τουλάχιστον», προκειμένου να υποβάλλουν τις υπεύθυνες δηλώσεις, καθώς και «να ανακοινωθεί σε ποιας εταιρείας αδιάθετα εμβόλια αναφέρεται η εγκύκλιος». Γιατί το θεωρούν απαραίτητο; «Ωστε να είναι σωστή η ενημέρωση των εκπαιδευτικών»!
Πού ζουν, αλήθεια, αυτοί οι άνθρωποι; Αναρωτιέσαι αν η Διδασκαλική Ομοσπονδία Ελλάδος είναι στ’ αλήθεια αυτό που δηλώνει το όνομά της. Αν έχει τα γραφεία της εδώ, στην Ελλάδα, ή κάπου στην Καραϊβική και παρακολουθεί από εκεί την πορεία της πανδημίας στη χώρα. Δεν είναι βέβαια ζήτημα γεωγραφικής απόστασης, αλλά της απόστασης που δίνει η αναισθησία, γιατί δεν αμφιβάλλω ότι οι συνδικαλιστές που έχουν την ευθύνη της συγκεκριμένης ανακοίνωσης δεν είναι σε θέση να συναισθανθούν τη γενική κατάσταση γύρω τους. Δεν χαμπαριάζουν τι γίνεται έξω από τον εαυτό τους και τη συντεχνία τους.
Δύσκολο δίλημμα. Αναρωτιέσαι, αν είναι ότι αισθάνονται τόσο ισχυροί, αυτό που τους επιτρέπει να γράφουν την κοινωνία εκεί που φαντάζεσθε, ή αν είναι τόσο χαζοί, ώστε να μην αντιλαμβάνονται πόσο προβλητική είναι η στάση τους προς όλους τους υπόλοιπους, αλλά και πόσο επικίνδυνο το παράδειγμά τους. Ο,τι και αν είναι από τα δύο, μας επιτρέπει να καταλάβουμε το ποιον των δυνάμεων που εχθρεύονται τις μεταρρυθμίσεις, που αντιλαμβάνονται ως μόνο σκοπό της Δημόσιας Παιδείας την ευημερία των εργαζομένων στο σύστημα.
Πάλι καλά, πάντως, που είχαν τουλάχιστον τη λεπτότητα να μην απαιτήσουν επίδομα εμβολιασμού…
ΤΟ ΦΟΒΗΤΡΟ ΤΗΣ ΑΠΕΙΛΗΣ
Ηταν αναμενόμενο να βγει το τέρας από τη σπηλιά του. Η υπόθεση του Νίκου Παππά ήταν ευκαιρία για να δείξει πόσο χρήσιμος μπορεί να είναι. Δεν αξίζει τον κόπο όμως να ασχοληθεί κανείς με την «ιστορική» ανάλυση του Παύλου Πολάκη. Οι απόψεις του έχουν την ίδια βαρύτητα και αξία με εκείνες που εξέφρασε πρόσφατα ο Ντεβλέτ Μπαχτσελί (είναι ο Καμμένος του Ερντογάν, για όσους δεν γνωρίζουν) σχετικά με την «εξέγερση του Μοριά». Γραφικότητες…
Το μόνο που είχε σημασία από τη χθεσινή παράσταση του αγριάνθρωπου ήταν η απειλή με την οποία κατέληξε, αναφερόμενος στον δεύτερο γύρο ενός εμφυλίου που μαίνεται μονίμως μέσα στο κεφάλι του. Με ανάλογη απειλή και σε ανάλογα χυδαίο ύφος, έκλεισε και ο Ν. Παππάς τη δική του ομιλία. Εντέλει, το φόβητρο της απειλής για εκδίκηση ήταν η μόνη υπερασπιστική γραμμή που είχε να παρουσιάσει ο ΣΥΡΙΖΑ.
Τα υπόλοιπα ήσαν θόρυβος. Ο Παππάς υπερασπιζόταν τον νόμο του, ενώ βρισκόταν εκεί να εξηγήσει τις πράξεις του. Ο Γιάννης ο Ραγκούσης, ασυνάρτητος και εμφανώς ζορισμένος, ήταν ο πλέον αξιολύπητος, δεδομένου ότι το 2016 βρισκόταν στην απέναντι πλευρά και κατηγορούσε εκείνον που χθες υπερασπιζόταν. Οσο για τον Τσίπρα, αυτός έπαιξε τον ρόλο του ηθικά ανώτερου, του δήθεν συνετού και σοβαρού, που στενοχωριέται και ανησυχεί με τη μικρότητα των αντιπάλων του. Περισσότερο ασχολήθηκε με την πανδημία, μολονότι την Παρασκευή πρόκειται να γίνει προ ημερησίας διατάξεως συζήτηση για το θέμα, παρά για την υπόθεση του στενού φίλου και υπουργού του. Είναι πρόδηλο ότι, στη συγκεκριμένη υπόθεση, αισθάνονται στριμωγμένοι.
