Είναι δεδομένο πως η πρόσφατη αντιπαράθεση με αφορμή το Ελσίνκι δύο τέως πρωθυπουργών, του Κώστα Σημίτη και του Κώστα Καραμανλή, δεν αφήνει ανεπηρέαστο (σχεδόν) κανέναν πολιτικό χώρο. Πολύ περισσότερο τους δύο βασικούς πόλους και δη τον ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική Συμμαχία. Ειδικότερα, με αφορμή τη Συμφωνία των Πρεσπών, είχε συγκροτηθεί η Πρωτοβουλία Γέφυρα, που όπως έλεγε «επιδίωκε να σπάσει την υγειονομική ζώνη γύρω από τον ΣΥΡΙΖΑ».

Σε εκείνη την πρωτοβουλία συσπειρώνονταν και πολλά πολιτικά πρόσωπα που για χρόνια ήταν κοντά στις θέσεις του Κώστα Σημίτη και του εκσυγχρονισμού. Μουζέλης, Λιάκος, Βαλντέν, Παναγιώτου κ.τ.λ. Στην πορεία το εν λόγω ρεύμα σχεδόν αφομοιώθηκε στον ΣΥΡΙΖΑ στο πλαίσιο της ευρύτερης Προοδευτικής Συμμαχίας. Μάλιστα, στελέχη του προοδευτικού μεταρρυθμισμού, όπως αρέσκονται να αυτοπροσδιορίζονται, είναι σήμερα σε νευραλγικά πόστα των αποφάσεων της αξιωματικής αντιπολίτευσης, όπως ο Νίκος Μπίστης στον πρωινό καφέ ή άτυπο Πολιτικό Κέντρο – που προσφάτως πυροδότησε και αντιπαράθεση στην Κουμουνδούρου για τη νομιμοποίησή του.

Παρέμβαση

Ο τελευταίος μάλιστα, με αφορμή την κόντρα Σημίτη – Καραμανλή πήρε ξεκάθαρη θέση υπέρ του πρώτου με παρέμβασή του. «Η δημόσια αντιπαράθεση Σημίτη – Καραμανλή για την απόφαση του Ελσίνκι (Δεκέμβριος του 1999) ανέδειξε με τον πιο καθαρό τρόπο τις μεγάλες διαφορές που χωρίζουν τις δύο κυρίαρχες σχολές στην εξωτερική πολιτική. Αυτήν της ακινησίας και της «μίας μόνο διαφοράς με τη γείτονα» – με κύριους εκπροσώπους τους Μολυβιάτη, Καραμανλή και ακρότατο εκφραστή τον Σαμαρά – και την σχολή της επίλυσης των προβλημάτων με διάλογο, που αξιοποιεί ευκαιρίες και συσχετισμούς για να προωθήσει τα εθνικά μας συμφέροντα» έγραψε μεταξύ άλλων ο Μπίστης, ενώ από χθες αναμένονταν και άλλες παρεμβάσεις τέτοιου ύφους.

Εχει ενδιαφέρον όλο αυτό, αφού την ίδια στιγμή στον ΣΥΡΙΖΑ ένα μεγάλο κομμάτι στελεχών, κυρίως πασοκογενή, μα όχι με εκσυγχρονιστικές καταβολές, είναι πιο κοντά στις απόψεις Καραμανλή. «Η κόντρα του ΠΑΣΟΚ της δεκαετίας του ’90 μεταξύ εθνοπατριωτών και εκσυγχρονιστών μεταφέρθηκε στο κόμμα μας» έλεγε χθες κορυφαίος παράγοντας της Κουμουνδούρου. Κι αυτό θα ήταν το τελευταίο που θέλει ο Αλέξης Τσίπρας που για την Ιστορία βρίσκεται πια πιο κοντά στις «πατριωτικές» θέσεις, ενώ αυτές τις ημέρες αναζητεί το ελιξίριο της εξωστρέφειας για το κόμμα του μετά την πολεμική ΚΟ και το πολεμικό ΠΣ που προηγήθηκαν.

Χημεία

Εχει επίσης ενδιαφέρον πώς οι του εκσυγχρονιστικού κλίματος «διαβάζουν» τις Πρέσπες ως συνέχεια της λογικής του Ελσίνκι, άρα μιας ρεαλιστικής, όπως λένε, εξωτερικής πολιτικής. Με αυτή τη θέση στοιχίζονται και στελέχη όπως πολλοί εκ της ΔΗΜΑΡ, όπως ο διευθυντής της ΚΟ του κόμματος Θανάσης Θεοχαρόπουλος, ο πολύπειρος Δημήτρης Χατζησωκράτης ή άλλοι επίσης με διαδρομή στον μεταρρυθμισμό, όπως ο Σπύρος Δανέλλης. Στην εσωτερική σκακιέρα του ΣΥΡΙΖΑ, οι της Γέφυρας και της παραπάνω άποψης έχουν χημεία και συμφωνία στο εν λόγω πεδίο με πολλά στελέχη της Ομπρέλας, όπως ο Νίκος Φίλης και άλλοι, αλλά και με παλιούς ανανεωτικούς, όπως ο αντιπρόεδρος του ΕΚ Δημήτρης Παπαδημούλης. «Χθες ήταν τα 12 ναυτικά μίλια, σήμερα είναι το Ελσίνκι» λέει άλλος παράγοντας του κόμματος, θυμίζοντας το καυτό καλοκαίρι και φθινόπωρο εσωκομματικά που έφερε σε σφοδρή αντιπαράθεση τα δύο «τόξα» με αφορμή τη συμφωνία Ελλάδας – Αιγύπτου, τις ΑΟΖ αλλά και την επέκταση των 12 ναυτικών μιλίων. Είναι μια αντιπαράθεση που διαρκεί στο οικοσύστημα του ΣΥΡΙΖΑ.

Τελευταία Νέα