Πρόσφατα η κυβέρνηση παρουσίασε το λεγόμενο «Εθνικό Σχέδιο Ανάκαμψης» ή «Ελλάδα 2.0», το οποίο μαζί με μία σειρά μέτρα αποτελούν προϋπόθεση για την ένταξη της χώρας στο Ταμείο Ανάκαμψης της ΕΕ. Το σχέδιο της κυβέρνησης ευθυγραμμίζεται τόσο με τον σχεδιασμό και τις προτεραιότητες της ΕΕ, όσο και με τις απαιτήσεις του εγχώριου κεφαλαίου. Είναι ο οδικός χάρτης εξόδου από τη νέα κρίση σε βάρος του λαού. Το μεγαλύτερο μέρος του «εθνικού σχεδίου ανάκαμψης», το 90% και παραπάνω, κατευθύνεται σε συγκεκριμένους, μεγάλους επιχειρηματικούς ομίλους στην κατεύθυνση των μεγάλων επενδύσεων της πράσινης ανάπτυξης, η οποία βέβαια είναι «μαύρη» για το λαό και το περιβάλλον. Οι «πράσινες» επενδύσεις φέρνουν «πράσινους» φόρους, που τους πληρώνουν τα μόνιμα υποζύγια και το τελικό αποτέλεσμα θα είναι πιο ακριβή ενέργεια για το λαό. Η δε επιμονή στο λεγόμενο «εξωστρεφές μοντέλο», το οποίο επιβεβαιώθηκε πόσο ευάλωτο είναι σε κάθε είδους εξωγενείς παράγοντες την περίοδο της πανδημίας, αποδεικνύει πως η πυξίδα της κυβέρνησης δείχνει σταθερό προσανατολισμό στα συμφέροντα των λίγων.
Όλα τα παραπάνω είτε αποκρύπτονται είτε παρουσιάζονται παραποιημένα, τόσο από την κυβέρνηση, όσο και από τα άλλα κόμματα της αντιπολίτευσης, που συμφώνησαν για τη συγκρότηση του Ταμείου Ανάκαμψης της ΕΕ. Οι διαδικασίες που προβλέπονται για την έγκριση πληρωμών τόσο στο πλαίσιο του Ταμείου Ανάκαμψης, όσο και στο Πολυετές Δημοσιονομικό Πλαίσιο της ΕΕ, ενισχύουν τους μηχανισμούς εποπτείας και πίεσης για την πλήρη συμμόρφωση των κρατών-μελών με τις κατευθύνσεις της ΕΕ. Η εποπτεία για υπερχρεωµένα κράτη-μέλη, όπως η Ελλάδα, θα γίνει πολλαπλή. Δίπλα στο «ευρωπαϊκό εξάµηνο» θα προστεθεί ένας μηχανισμός διαρκούς αξιολόγησης του προγράμματος μεταρρυθμίσεων και δεσμεύσεων. Αυτός θα αποφασίζει αν θα αποδεσμεύονται ή θα παγώνουν τα κονδύλια των περιβόητων επιδοτήσεων. Αυτή η διαδικασία τι μας θυμίζει; Μνημόνια. Από αυτήν την άποψη καλύτερο από το όνομα «Ελλάδα 2.0» είναι το όνομα «Μνημόνιο 5.0».
Από την πρώτη στιγμή, ως ΚΚΕ, σημειώσαμε ότι το Ταμείο Ανάκαμψης δεν είναι «παγκάρι» και δεν μπορεί να παρουσιάζεται έτσι από καμία πολιτική δύναμη που θέλει να είναι ειλικρινής απέναντι στον λαό. Είναι μία νέα, βαριά αλυσίδα για το λαό μας και τους λαούς της Ευρώπης. Οι εξελίξεις μας επιβεβαιώνουν. Το γεγονός ότι λίγο μετά την ανακοίνωση του Σχεδίου Ανάκαμψης έρχεται το νομοσχέδιο της 10ωρης δουλειάς, των απλήρωτων υπερωριών, της γενίκευσης των ατομικών συμβάσεων εργασίας κ.ά, αποδεικνύει ότι η ανάκαμψη, για την οποία μιλάνε όλα τα κόμματα με πολύ «μεγάλα λόγια», αφορά τελικά την ανάκαμψη των κερδών και των προνομίων των λίγων σε βάρος της ζωής και των δικαιωμάτων των πολλών. Αν η προηγούμενη κρίση δημιούργησε την γενιά των 400-500 ευρώ, την ακόμα μεγαλύτερη επικράτηση των ελαστικών μορφών απασχόλησης, η έξοδος από την νέα καπιταλιστική κρίση απαιτεί «κοσμογονικές», αντεργατικές ανατροπές, όπως αυτές που περιγράφονται στο νομοσχέδιο της κυβέρνησης για τα εργασιακά.
Αντιλαϊκό
Η κριτική μας προς την κυβέρνηση δεν περιστρέφεται γύρω από το αν ή το «πόσο διάλογο» έκανε, ούτε γύρω από το αν και ποια επιχειρηματικά συμφέροντα θα βγουν πιο κερδισμένα στον ανταγωνισμό τους με άλλα επιχειρηματικά συμφέροντα. Το ίδιο το περιεχόμενο της ανάκαμψης είναι αντιλαϊκό «από χέρι». Η κριτική των άλλων πολιτικών δυνάμεων για το σχέδιο ανάκαμψης είναι «δώρο» προς την κυβέρνηση, η οποία με την σειρά της αναζητά συναινέσεις σε κόμματα που συμφωνούν με την στρατηγική της ΕΕ και του εγχώριου κεφαλαίου. Ούτως ή άλλως, έτσι όπως έχουν έρθει τα πράγματα εδώ και δύο χρόνια, τόσο η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, όσο και του ΚΙΝΑΛ βρίσκονται ήδη σε μορατόριουμ με την κυβέρνηση, ενώ το ίδιο πράττουν σε ρόλο ακολούθου και η Ελληνική Λύση και το Μέρα25. Αρκεί να δείτε ότι τα κόμματα αυτά ψηφίζουν ένα μεγάλο μέρος των κυβερνητικών νομοσχεδίων.
Αν ψάχνει, όμως, η κυβέρνηση συναίνεση από το εργατικό-λαϊκό κίνημα ξέρει ότι δεν θα την βρει. Αντίθετα θα βρει πιο δυναμικούς αγώνες, διεκδικώντας σύγχρονους όρους εργασίας, αμοιβής, ζωής, αγώνες που θα συγκρούονται με την ίδια την στρατηγική του μεγάλου κεφαλαίου, της ΕΕ και της κυβέρνησης.
Γιατί άραγε σήμερα ο εργαζόμενος, αντί να δουλεύει λιγότερες ώρες και με καλύτερο επίπεδο δικαιωμάτων και ζωής, όπως αντιστοιχεί στον 21ο αιώνα, το ωράριο γυρνάει στο 1920;
Γιατί άραγε ο λαός μας να μην έχει ένα αποκλειστικό δημόσιο σύστημα υγείας, πλήρως ανεπτυγμένο και στελεχωμένο, από την πρωτοβάθμια υγείας έως τα δημόσια νοσοκομεία, που είναι διπλά χρήσιμο την περίοδο της πανδημίας;
Γιατί άραγε να μην μπορεί να είναι προστατευμένος με σύγχρονα, ολοκληρωμένα έργα προστασίας από φυσικές καταστροφές, που κάθε χρόνο κοστίζουν σε ανθρώπινες ζωές και σε κατεστραμμένες περιουσίες εργαζομένων, μικρών αγροτών και επαγγελματιών;
Ο καθένας μπορεί να προσθέσει δεκάδες εύλογα «γιατί».
Η απάντηση σε αυτά βρίσκεται στην ίδια την καρδιά της καπιταλιστικής οικονομίας. Γιατί όλα τα επιτεύγματα της ανθρώπινης εργασίας, αντί να αποτελούν εργαλεία για την εξασφάλιση της λαϊκής ευημερίας, αποτελούν εργαλεία στα χέρια του κεφαλαίου για να εκτοξεύει τα κέρδη και τα προνόμιά του σε βάρος του λαού. Αυτές είναι οι συνέπειες του καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης, που υπηρετούν με διαφορετικές αποχρώσεις, τακτική και ύφος, τόσο η κυβέρνηση όσο και η αξιωματική αντιπολίτευση και τα υπόλοιπα κόμματα της αστικής αντιπολίτευσης.
Το συμφέρον του ελληνικού λαού είναι στην πάλη για έναν άλλο, διαφορετικό δρόμο ανάπτυξης, με επίκεντρο τους δικούς του στόχους για ζωή με σύγχρονα δικαιώματα. Για μία άλλη κοινωνική οργάνωση, με κεντρικό σχεδιασμό της οικονομίας, με την εξουσία, την άσκηση και τον έλεγχό της, στα χέρια των πραγματικών παραγωγών του πλούτου, του ελληνικού λαού.
Πηγή: ΟΤ
