Ένα χρόνο πριν, όταν όλα τ’ σκιαζε η φοβέρα και τα πλάκωνε η σκλαβιά της πανδημίας, η Ελλάδα γιόρτασε την Ανάσταση των μπαλκονιών.

Τότε που ακόμη και η ελάχιστη παρουσία στις Εκκλησιές ήταν απαγορευτική, τότε που όλοι είχαν βγει στα μπαλκόνια και χαιρετούσαν τον κόσμο. «Χριστός Ανέστη» και «Δεύτε λάβετε φως», έλεγαν οι πολίτες, ο ένας μακριά από τον άλλον, χωρίς αγκαλιές, χωρίς φιλιά, με την αγωνία για την επόμενη ημέρα ζωγραφισμένη στα πρόσωπά τους.

Ηταν μόλις δύο μήνες από τη στιγμή που εμφανίστηκε ο κοροναϊός και στη χώρα μας, είχαν τους πρώτους, λίγους νεκρούς, αλλά και το πρώτο, σκληρό lockdown που είχε αλλάξει για πάντα τη ζωή μας.

Μια μέρα σαν και την σημερινή, πέρυσι το Πάσχα είχα γράψει τα εξής:

«Ισως ο κοροναϊός να μας κάνει πιο γήινους, να μας δώσει να καταλάβουμε ότι σημασία έχει το συναίσθημα και πως αυτό θα το βγάζεις αληθινά.

Το fake, η δήθεν γκλαμουριά και τα Πάσχα του χαβαλέ και της επίδειξης μπορούν να μείνουν στο παρελθόν. Το μέλλον μπορεί να χτιστεί διαφορετικά.

Με αυτούς που θέλουν να είναι όλοι μαζί. Αλλά και με εκείνους που δεν πρέπει να ξεχνάμε ποτέ. Τους μοναχικούς, τους ηλικιωμένους, τους γείτονες, τους αγνώστους στο δρόμο. Την Ελλάδα που αντιστέκεται, την Ελλάδα που επιμένει…»

Ένα χρόνο μετά η Ελλάδα, και ο πλανήτης ολόκληρος, συνεχίζουν να πολεμάνε, να αντιστέκονται, να έχουν απώλειες, να ελπίζουν.

Η χώρα μας μετρά περισσότερους από 10 χιλιάδες νεκρούς, νεκροί μέσα στα εκατομμύρια σε όλο τον κόσμο. Η πανδημία σκότωσε ανθρώπους μας, γνωστούς, άγνωστους, συγγενείς και φίλους, συναδέλφους ή απλά συμπολίτες.

Ο κοροναϊός συνεχίζει να τσακίζει τις ζωές μας, τις κοινωνικές επαφές μας, τη συντροφικότητα, την αίσθηση της ανθρωπιάς.

Μας έχει κάνει πιο μοναχικούς, πιο επιφυλακτικούς, πιο ανήσυχους, πιο… τρελαμένους, με περισσότερα ψυχολογικά βάρη.

Αλλά και με περισσότερες αντοχές, με περισσότερη αίσθηση του καθήκοντος να παλέψουμε απέναντι στον αόρατο εχθρό. Και να νικήσουμε.

Παρά το γεγονός ότι το δεύτερο Πάσχα στη σειρά γίνεται υπό διαφορετικές συνθήκες απ’ ότι είχαμε μάθει όλα τα προηγούμενα χρόνια, αυτό που βλέπει πλέον κανείς στους πολίτες είναι η ελπίδα.

Και μια διαρκής αίσθηση για ξέσπασμα. Χθες σε όλη την Ελλάδα έπεσαν χιλιάδες κροτίδες και φωτοβολίδες, άλλες φορές στις 9, άλλες στις 12. Ο κόσμος ήθελε να ξεσπάσει, να «τρομάξει» τον φόβο, τον ιό, με τα πυροτεχνήματα.

Γιατί τώρα εκατοντάδες χιλιάδες Ελληνες έχουν κάνει το εμβόλιο και εκατομμύρια έχουν προγραμματίσει το ραντεβού τους τις επόμενες ημέρες.

Βλέπει κανείς πρόσωπα γεμάτα ελπίδα, γεμάτα δύναμη και αισιοδοξία, γεμάτα αίσθηση ότι η «απελευθέρωση» έρχεται, είναι κοντά.

Ακόμη και τα «ποσταρίσματα» με τα κλεισμένα ραντεβού βγάζουν αυτό το «ουφ» μέσα από τα σπλάχνα κάθε ανθρώπου.

Βλέπει και ακούει κανείς τους πολίτες να λένε ότι φτάνει το τέλος της περιπέτειας, ότι ξαναπαίρνουμε τις ζωές στα χέρια μας.

Και μοιάζει όλη αυτή η αίσθηση με την πραγματική Ανάσταση.

Η Ανάσταση παίρνει πλέον διαφορετικό νόημα. Στην κυριολεξία οι άνθρωποι δείχνουν αναγεννημένοι απλά και μόνο με ένα… τσίμπημα στο μπράτσο.

Η επιστήμη νικά τον θάνατο, το εμβόλιο νικά την αρρώστια. Δυστυχώς με απώλειες, δυστυχώς με θύματα που δεν θα ξαναδούμε ποτέ, που δεν πρόλαβαν να χαρούν την αίσθηση της επιστροφής στην ελευθερία.

Όμως, έτσι είναι η ζωή. Για να την κερδίσεις θα έχεις και απώλειες.

Η χώρα μας βρίσκεται στο πιο βαθύ σκοτάδι πριν από την αυγή. Είναι ένα βήμα πριν από το τέλος μιας περιπέτειας μοναδικής που μας στέρησε πολλά, αλλά και που -θέλω να ελπίζω- μας έμαθε και πολλά.

Κυρίως μας έμαθε να υπομένουμε, να ελπίζουμε, να πιστεύουμε στην επιστήμη, να απορρίπτουμε τους ψεύτες, τους αρνητές, τους ψεκασμένους, τους μεμψίμοιρους και κυρίως τους κακοπροαίρετους.

Θέλω να ελπίζω ότι μας έμαθε να αγαπάμε περισσότερο τους συνανθρώπους μας. Να απλώνουμε το χέρι σε όσους το χρειάζονται, να λέμε μια ζεστή κουβέντα σε όσους έχουν ανάγκη να την ακούνε.

Και να διεκδικούμε με πάθος αυτό που επιθυμούμε. Ή όπως έγραψε κάποια γνωστή μου: «Οταν θέλεις κάτι πολύ, το παίρνεις. Τελεία».

Μπορεί να μην έχουμε την ευκαιρία να την πούμε, ο κοροναϊός και κάθε αρρώστια που δεν ξέρουμε μπορεί να μας στερήσει την ικανοποίηση της βοήθειας, της προσφοράς.

Είμαστε κοντά στο επιθυμητό. Να κερδίσουμε τη ζωή μας, αλλά να κερδίσουμε και ένα διαφορετικό τρόπο σκέψης.

Η Ελλάδα βρίσκεται σε ένα μεταίχμιο και θα έχει ανάγκη τους πάντες. Η ανασυγκρότηση της χώρας, οικονομική, κοινωνική, εκπαιδευτική, υγειονομική δεν μπορεί να περιμένει. Και δεν μπορεί να γίνει ερήμην των πολιτών, ειδικά εκείνων που έχουν χτυπηθεί από την οικονομική και την υγειονομική κρίση.

Γι’ αυτό οι επόμενοι μήνες και τα επόμενα χρόνια θα είναι δύσκολα.

Το πολιτικό σύστημα ελπίζω να ωρίμασε με τέτοιο τρόπο ώστε να κρατήσει τα καλά και να απορρίψει τα κακά της πανδημίας.

Ο κόσμος ελπίζω να είναι σε θέση να αντιληφθεί ότι ο διχασμός, η ανθρωποφαγία, το μίσος για το διαφορετικό, για την αντίθετη άποψη, δεν θα οδηγήσουν την πατρίδα μας στον σωστό δρόμο.

Πρέπει να κάνει την επανάσταση του αυτονόητου

Η χώρα μας βρίσκεται απέναντι σε μια μεγάλη πρόκληση. Να κάνει αυτό που τόσο γλαφυρά είχε γράψει ο σπουδαίος Οδυσσέας Ελύτης:

«Να την αγαπάς την Άνοιξη.

Όχι μόνο για τα όμορφα και τα ανάλαφρα ρούχα που φοράς.

Μήτε για τους καταγάλανους ουρανούς που σου δωρίζει.

Αλλά για την Αναγέννηση που σε κάνει να ζεις.

Εκείνον τον γλυκό αέρα που δροσίζει την ψυχή σου.

Και εκείνον τον ήλιο που σου χαρίζει ζεστασιά.

Να της δίνεις γεύση λοιπόν.

Σαν εκείνη την βαριά και γλυκιά, που μόνο ο Έρωτας μπορεί να δώσει.

Και μην στεναχωριέσαι αν ξαφνικά χαθεί ή απλά δεν σου έρθει.

Διότι, την Άνοιξη αν δεν την βρεις, την φτιάχνεις».

Χρόνια πολλά σε όλους

Τελευταία Νέα