Στην Αγγλία του Μεσαίωνα το σεξ ήταν περίπλοκη υπόθεση. Οι πολίτες έπρεπε να υπακούν στους νόμους που είχε θεσπίσει το κράτος, να τηρούν τους άγραφους κανόνες της Εκκλησίας και να ακολουθούν τις αντιλήψεις της κοινωνίας.

Γαμήλιο καθήκον

Για τα παντρεμένα ζευγάρια, υπήρχε ο θεσμός του «γαμήλιου καθήκοντος». Σύμφωνα με αυτόν, τόσο ο άντρας, όσο και η γυναίκα όφειλαν να ικανοποιούν τις σεξουαλικές επιθυμίες του συντρόφου τους, όποτε εκείνος το απαιτούσε. Η συναίνεση ήταν αυτονόητη και ο βιασμός εντός γάμου δεν υφίστατο ως έννοια.

Λόγω σωματικής διάπλασης και κοινωνικής θέσης, οι άντρες ήταν αυτοί που κατά κύριο λόγο εκμεταλλεύονταν τον θεσμό αυτό.

Παρόλα αυτά, υπήρχαν περιπτώσεις που γυναίκες είχαν καταγγείλει τους συζύγους τους για παραμέληση του «γαμήλιου καθήκοντος». Το 1490 η Λονδρέζα Αλίσια Μπάρμπορ οδήγησε τον σύζυγό της, Γουίλιαμ, στο δικαστήριο απαιτώντας διαζύγιο. Για μία γυναίκα της εποχής εκείνης, το αίτημα να πάρει διαζύγιο ήταν απίθανο να έχει θετική κατάληξη. Η Αλίσια επιστράτευσε καλούς νομικούς και κατάφερε να πάρει τον δικαστή με το μέρος της.

Ο ισχυρισμός της ήταν ότι ο Γουίλιαμ ήταν ανίκανος να κάνει σεξ. Ο άντρας, από την άλλη, αρνούνταν την κατηγορία. Έτσι, το δικαστήριο όρισε μία ειδική «μητρική επιτροπή» για να ελέγξει το μόριό του και να εξάγει πόρισμα. Οι «μητρικές επιτροπές» ήταν μία συχνή πρακτική των αγγλικών δικαστηρίων. Απαρτίζονταν συνήθως από νοικοκυρές, ηλικίας 40-50 ετών, και καλούνταν κυρίως σε υποθέσεις που έπρεπε να διαπιστωθεί αν μία γυναίκα ήταν έγκυος.

Αυτή η περίπτωση όμως ήταν διαφορετική. Οι γυναίκες της επιτροπής εξέτασαν το μόριο του Γουίλιαμ και κατέθεσαν με γλαφυρότητα τα συμπεράσματά τους. Διαπίστωσαν ότι το πίσω μέρος είχε υποστεί ένα εκτενές έγκαυμα, το χρώμα ήταν σκούρο μπλε, είχε μέγεθος 2χρονου παιδιού και εν γένει δεν ήταν λειτουργικό.

Οι μαρτυρίες τους αποτέλεσαν την αδιάσειστη απόδειξη που δικαίωσε την Αλίσια. Το δικαστήριο ενέκρινε την ακύρωση του γάμου καθώς έκρινε ότι ο Γουίλιαμ Μπάρμπορ ήταν ανίκανος να ανταποκριθεί στο συζυγικό του καθήκον.

Για τις γυναίκες, η μοιχεία, όπως και το σεξ εκτός γάμου θεωρούταν ύψιστο αμάρτημα

Μοιχεία

Η έλλειψη σεξουαλικής ικανοποίησης ήταν λόγος που ενίοτε ευσταθούσε για την ακύρωση ενός γάμου από την μεριά της γυναίκας. Η μοιχεία πάλι όχι.

Ένας άντρας που απατούσε την γυναίκα του, αλλά περιστασιακά, δεν σόκαρε κανέναν. Άλλωστε, κυριαρχούσε η αντίληψη ότι ο άντρας έχει μία έμφυτη αδυναμία να μην συγκρατεί τις σεξουαλικές του ορμές.

Από θρησκευτικής άποψης αυτό ήταν καταδικαστέο. Από νομικής, αποτελούσε «γκρίζα ζώνη». Από κοινωνικής, ήταν ως επί το πλείστον αποδεκτό, ιδιαίτερα στα χαμηλά στρώματα.

Αντίθετα, για μία γυναίκα, μία τέτοιου είδους παρασπονδία θα σήμαινε τον αμετάκλητο κοινωνικό στιγματισμό της. Η ταμπέλα της ανήθικης και ενίοτε της «πόρνης» θα την συνόδευε για πάντα, ενώ ακόμα και η υπόληψη του άντρα της θα δεχόταν τεράστιο πλήγμα. Εν μέρει έφταιγε γιατί δεν μπόρεσε να την ικανοποιήσει σεξουαλικά.

Το παράδοξο είναι ότι αν μία γυναίκα έμενε έγκυος σε περίοδο που ο σύζυγός της απουσίαζε, σπάνια έπεφταν πάνω της υποψίες ότι τον απάτησε. Με τις πενιχρές ιατρικές γνώσεις του Μεσαίωνα, οι άνθρωποι πίστευαν ότι μία εγκυμοσύνη μπορούσε να διαρκέσει πολύ παραπάνω από εννέα μήνες. Έτσι, υπήρχαν περιπτώσεις που ο άντρας έλειπε για έναν χρόνο, επιστρέφοντας έβρισκε την γυναίκα του έγκυο, και δεν δυσκολευόταν να πειστεί ότι το παιδί ήταν δικό του.

Αμπελάρ και Ελοΐζ, πίνακας του Σαλβαδόρ Νταλί. Σε ηλικία 37 ετών, ο γάλλος φιλόσοφος προκάλεσε μέγα σκάνδαλο στο Παρίσι, όταν ερωτεύτηκε την 15χρονη μαθήτριά του. Ήταν ανιψιά του ιερέα της Παναγίας των Παρισίων Φιλμπέρ / Πηγή εικόνας: mixanitouxronou.gr

Για τις ανύπαντρες γυναίκες τα πράγματα ήταν απλά: το σεξ εκτός γάμου απαγορευόταν ρητά

Όπως και στην περίπτωση της παντρεμένης που απατούσε, έτσι και οι κοπέλες που όντας ελεύθερες σύναπταν ερωτικές σχέσεις, στιγματίζονταν. Στο μέλλον δυσκολεύονταν να βρουν άντρα να παντρευτούν, καθώς η υπόληψή τους είχε κατακερματιστεί. Έτσι, αν ήθελαν να προβούν σε παρασπονδία έπρεπε να φροντίσουν να το κάνουν υπό πλήρη μυστικότητα.

Σε περιπτώσεις που τελικά γινόταν γνωστό, κάποιες κοπέλες έφταναν μέχρι τα δικαστήρια. Ισχυρίζονταν ότι ο αγαπημένος τους τις παραπλάνησε με ψεύτικες υποσχέσεις για να τις ρίξει στο κρεβάτι. Και πράγματι, πολλοί άντρες έταζαν γάμο προκειμένου να «κάμψουν» τις άμυνες εκείνης που επιθυμούσαν.

Εν τέλει ωστόσο, αυτού του είδους οι υποθέσεις σπάνια είχαν θετική έκβαση για τις ενάγουσες.

Οι άντρες από την άλλη, ήταν πιο ελεύθεροι. Όπως αναφέρθηκε και στην περίπτωση της μοιχείας, ο άντρας θεωρούνταν σεξουαλικό ον. Ο κώδικας ηθικής ήταν διαφορετικός, καθώς, εν προκειμένω, η σεξουαλική συνεύρεση ήταν εκπλήρωση μίας φυσικής ανάγκης. Είτε συνευρίσκονταν με εκδιδόμενες σε πανδοχεία, είτε με συνομήλικές τους που μπορεί αργότερα να «αποκαθιστούσαν», η ερωτική τους ζωή στην μετεφηβεία ήταν σαφώς εντονότερη.

Η Εκκλησία βέβαια καταδίκαζε τους δεσμούς εκτός γάμου και για τα δύο φύλα. Ανεπίσημα όμως, οι αμαρτίες είχαν διαβαθμίσεις. Και η «ζυγαριά» της αυστηρότητας έγερνε πάντα εις βάρος του «αδύναμου» φύλου.

Πηγή: mixanitouxronou.gr

Τελευταία Νέα