Αφήγημα και πολιτική πρακτική με απήχηση στον κόσμο ψάχνει ο ΣΥΡΙΖΑ αλλά δεν βρίσκει. Αφού δοκίμασε να απευθυνθεί στη μεσαία τάξη με την πρόταση προς τον Μητσοτάκη για πολιτικό μορατόριουμ, ακόμη και κοινό υπουργό Υγείας ανέκρουσε πρύμναν και ξαναβγήκε στο αντάρτικο ανεβάζοντας τόνους εντός και εκτός βουλής.
Αμπέχονο και θεσμικό κοστούμι
Η νέα γραμμή που εγκαινιάστηκε στην Κουμουνδούρου την ώρα που είχε ξεκινήσει η αντίστροφη μέτρηση για την άρση του lockdown ήταν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ επιστρέφει στο πεζοδρόμιο και τα κινήματα. Αφορμή γι’ αυτό αποτέλεσε το νομοσχέδιο για τα εργασιακά του Κωστή Χατζηδάκη, το οποίο ο Αλέξης Τσίπρας είχε χαρακτηρίσει ως μητέρα των μαχών.
Σε αυτό το πλαίσιο ο ΣΥΡΙΖΑ ξαναφόρεσε το αμπέχονο του απεργού, ενώ ακόμα και διαδηλώσεις υπέρ του Παλαιστινιακού λαού οργανώνει τώρα ο ΣΥΡΙΖΑ και η νεολαία του.
Από προχτές δε, ακολουθεί και μια αλλοπρόσαλλη τακτική και εντός Βουλής καθώς από τη μια μεριά ζητάει ονομαστικές ψηφοφορίες από τις οποίες όμως απέχει!
Η κοινοβουλευτική τακτική του ΣΥΡΙΖΑ είναι πολύ απλή στη σύλληψή της ωστόσο δημιουργεί σύγχυση. Μέσω της αποχής θέλει να καταγγείλει την εξακολούθηση της ισχύος των περιοριστικών μέτρων στην κοινοβουλευτική λειτουργία θέτοντας θέμα δημοκρατικής νομιμοποίησης των νομοσχεδίων και των πολιτικών της κυβέρνησης.
Την ανακοίνωση αυτή είχε κάνει ο ίδιος ο Αλέξης Τσίπρας σε πρόσφατη συνεδρίαση του Πολιτικού Συμβουλίου του ΣΥΡΙΖΑ. Την ίδια στιγμή όμως ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης εγκαινίασε από χτες νέα γραμμή -κρατώντας σε ισχύ και την παλιότερη- ανακοινώνοντας το σπάσιμο του lockdown της Βουλής από τους βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ.
Δεν έχει βρει αντίδοτο
Σταθερή επιδίωξη του Αλέξη Τσίπρα τους τελευταίους μήνες είναι μέσω της σκλήρυνσης της στάσης του να αναδειχτεί σε εκφραστή ενός αντίπαλου πόλου έναντι της κυβέρνησης, οποίος φιλοδοξεί να στέλνει το μήνυμα μιας δυναμικής και αποτελεσματικής παρέμβασης που βάζει εμπόδια στην υλοποίηση των κυβερνητικής πολιτικής.
Ουσιαστικά μέσω αυτής της στάσης γίνεται προσπάθεια από τους επιτελείς της Κουμουνδούρου να δώσουν απάντηση στο εξής βασικό πρόβλημα που έχουν τα τελευταία δύο χρόνια μετά από την ήττα στις εκλογές του 2019 και για το οποίο ακόμα δεν έχουν βρει αντίδοτο.
Από τη μια μεριά η όποια δυσαρέσκεια των πολιτών για την κυβέρνηση και τις επιλογές της δεν μεταφράζεται σε ραγδαία φθορά και από την άλλη μεριά η όποια κυβερνητική φθορά δεν μετασχηματίζεται σε διεύρυνση της εκλογικής επιρροής του ΣΥΡΙΖΑ ο οποίος δείχνει να μένει κολλημένος δημοσκοπικά σε καθόλου ικανοποιητικά επίπεδα.
Ένα χρόνο μετά την πανδημία η δημοσκοπική διαφορά παραμένει σταθερά διψήφια με ποσοστά που κυμαίνονται στα επίπεδα του 15% και άνω και μάλιστα με τη ΝΔ να προσεγγίσει τα επίπεδα των εκλογικών της ποσοστών του 2019 και τον ΣΥΡΙΖΑ να κυμαίνεται σταθερά σε επίπεδα της τάξης του 20% ή γύρω από αυτό που σαφώς υπολείπονται κατά πολύ από τα εκλογικά του ποσοστά.
Μέσα σε αυτό το πλαίσιο ο Αλέξης Τσίπρας συνεχίζει να βρίσκεται πίσω όχι μόνο από τον Κυριάκο Μητσοτάκη αλλά και από τον «κανένα» στην καταλληλότητα για πρωθυπουργός.
Τρέμουν στην ιδέα του εκλογικού αιφνιδιασμού
Με φόντο όλα αυτά στην Κουμουνδούρου βρίσκονται σε σύγχυση σε ότι αφορά τον πολιτικό σχεδιασμό του Κυριάκου Μητσοτάκη και δεν είναι σε θέση να αποκωδικοποιήσουν αν οι κινήσεις του πρωθυπουργού οδηγούν ή όχι σε πρόωρες εκλογές. Τρέμουν δε στην ιδέα ενός εκλογικού αιφνιδιασμού καθώς υπό τις παρούσες συνθήκες μόνο με εικόνα ντέρμπι δεν μοιάζει μια μονομαχία ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ.
Η σκλήρυνση της στάσης του Αλέξη Τσίπρα εντός και εκτός Βουλής γίνεται προσπάθεια να συνδυαστεί και με την προβολή ενός θετικού μηνύματος σε ότι αφορά την προβολή προτάσεων και εκφοράς προγραμματικού λόγου.
Προς αυτή την κατεύθυνση εντάσσονται οι εκδηλώσεις για την παρουσίαση των θέσεων του ΣΥΡΙΖΑ όπως το νέο ΕΣΥ, το «Σχέδιο Ελλάδα+» για τη αξιοποίηση των πόρων του Ευρωπαϊκού Ταμείου Ανάκαμψης κλπ.
Ωστόσο μέχρι στιγμής το αποτύπωμα αυτού του είδους των πρωτοβουλιών δεν έχει καταγραφεί κάπου με τρόπο που να δείχνει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ ανακάμπτει πολιτικά.
