Η δημοφιλής ομάδα «κι όμΩς κινείται», που συνδυάζει την ακροβασία με τον σύγχρονο χορό, αλλά και το τσίρκο με την τέχνη του θεάτρου, εμφανίζεται για δεύτερη φορά στο Φεστιβάλ Αθηνών, με ένα νέο έργο. Πρόκειται για την παράσταση «9.25» που θα παρουσιαστεί 10 κι 11 Ιουνίου στην Πειραιώς 260 (Χώρος Δ). Με τρεις μουσικούς επί σκηνής, οι έξι χορευτές και χορεύτριες Νώντας Δαμόπουλος, Αντιγόνη Λινάρδου, Νίκος Μάνεσης, Χριστίνα Σουγιουλτζή, Camilo Bentancor και Δημήτρης Καπουράνης μοιράζονται μια αποκαλυπτική, μεταμορφωτική διαδρομή, σε μια αλληγορία για το πέρασμα του χρόνου.
Η Χριστίνα Σουγιουλτζή μιλάει στα «Νέα» για την παράσταση, το χορευτική αλληγορία και το χρόνο.
Πώς προέκυψε η ιδέα για τη νέα παράσταση;
H έννοια του χρόνου, είναι πάντα, δεδομένα και απόλυτα δεσπόζουσα… Oι γραμμές του τρένου, ως σύμβολο του χρόνου, παρωχημένο, ακούγεται παρωχημένο αλλά είναι η αλήθεια, από τα πιο αγαπημένα σημεία της καθημερινότητας μου, τυχαίνει να πηγαινοέρχομαι και πάντα στη διασταύρωσή τους, γελάω και θλίβομαι από ένα τελευταίο, σχεδόν, κινηματογραφικό σκηνικό, τόσο δηλωτικό για την αποτύπωση της έννοιας του χρόνου, τόσο χρησιμοποιημένο, ντρέπεσαι να το πεις, στυλιζαρισμένο, σαν παιδική ζωγραφιά: τα προστατευτικά που κατεβαίνουν, ο /η φύλακας που δίνει το σήμα περάσει το τρένο, το μικρό κιόσκι, όπου περιμένει ο/η φύλακας, το ραδιόφωνο, που ακούγεται απ το κιόσκι, που περιμένει ο/η φύλακας, και περιμένει ώρες και ώρες, περιμένει ακούγοντας το ραδιόφωνο… και έρχεται το τρένο, σφυρίζοντας και περνάει και περνάει και χάνεται στις γραμμές του …και μετά το επόμενο… σε μια μάλλον επίσημη, επίμονη και επαναληπτική υπενθύμιση του εφήμερου… του εφήμερου και του παντοτινού…γιατί όπως μας έμαθαν, μόνο το μηδέν και το άπειρο ερωτεύονται στ’ αλήθεια και μένουν για πάντα μαζί.
Τι σημασία έχει το «9.25» του τίτλου της παράστασης;
Είναι το τρένο των 9.25 , με την έννοια της αναχώρησης του δρομολογίου, που συμπίπτει (ελπίζουμε να πετύχει) σε συγκεκριμένη στιγμή της παράστασης. Η στιγμή της αναχώρησης , η βία της αναχώρησης, η βία του “ αφήνω πίσω” , η αναγκαιότητα του αφήνω πίσω, του πάω αλλού , η αναγκαιότητα της αναγέννησης, ενός νέου κύκλου ζωής. Επειδή μάλλον υπάρχει αυτή η δύναμη και η δυνατότητα, της επανέναρξης, να μπορούμε να το ξαναπάρουμε τη ζωή απ’ την αρχή..…..Προσευχή: πιστεύω σε μία φύση και μία τύχη μητέρα παντοκράτορα, που μου δίνει το δικαίωμα να ξαναρχίζω.
Χαρακτηρίζετε το έργο χορευτική αλληγορία. Τι συμβολίζει για εσάς;
Πάνω στη σκηνή υπάρχει ένα σύμπλεγμα από δύο ρόδες. Οι ερμηνευτές εμπλέκονται με την κατασκευή αυτή , την κινούν και παρασύρονται σε κίνηση από την κύλιση της. Η συνθήκη της διαρκούς κύλισης της ρόδας, είναι η κυρίαρχη σκηνική συνθήκη της παράστασης. Μία ρόδα που διαρκώς κυλά σε κυκλική τροχιά… κι εσύ υπάρχεις μέσα σ αυτήν την πορεία για όσο…. Μια αλληγορία της ανθρώπινης συνθήκης μέσα στον ακαθόριστο και σκοτεινό ορισμό του χρόνου, του χειρότερου εφιάλτη και του καλύτερου γιατρού,
Στην παράστασή σας σημασία έχει ο ταξίδι ή ο προορισμός;
Νομίζω πάντα έχει σημασία το ταξίδι , περί αυτού πρόκειται , αλλά μόνο όταν υπάρχει ένας προορισμός που ν’ αξίζει τον κόπο. Ακόμα κι είναι άφταστος , ακόμα κι αν αποδειχτεί ψεύτικος ή λίγος… ο προορισμός είναι αυτός που γεννά το ταξίδι και η αγία επιθυμία να πάμε εκεί, στους ιερούς τόπους της αυτοεκπλήρωσης, κάπου που δε μπορούμε να πάμε μόνοι. Παρόλο που πρόκειται για την προσωπική διαδρομή, για να οριστεί χρειάζεται τουλάχιστον ένα σημείο, εκτός αυτής της ευθείας. Πάντα φαίνεται να υπάρχει ένας ακόμα, τουλάχιστον στο φαντασιακό, με τον οποίο συμπορευόμαστε.
Ο χρόνος πώς μπλέκεται στην ιστορία;
Υπάρχει αυτή η κάπως φαιδρή πρακτική μας , να μετράμε. Μετράμε τα πάντα. Καταλαβαίνω από τη μία τη μεγάλη πηγή χαράς, που προσφέρει η δυνατότητα σχεδιασμού και πρόβλεψης του μέλλοντος, και προφανώς τα μετρήματα μας βοηθούν , να τοποθετούμε το μέλλον σε γραμμούλες και τετραγωνάκια… πέραν αυτής της μάλλον πρωτόγονης πρακτικής τιθάσευσης του χρόνου … δεν έχουμε άλλες μεθόδους, πέραν της άφεσης στο ρου … για να δούμε τί θα φέρει ο χρόνος κι ανάλογα θα κολυμπήσουμε. Δεν υμνώ αυτή τη στιγμή την παθητικότητα και την απραγία, αν και δεν είμαι καθόλου σίγουρη ότι εμείς οι “ πράττοντες” στ’ αλήθεια κάνουμε κάτι ή μόνο απαλύνουμε το μάταιο. Πάντως εντάξει, όπως και να’χει είναι συγκινητικό να χτίζεις με αφιέρωση και μανία περίτεχνα κάστρα στην άμμο, μόνο και μόνο, επειδή είναι τόσο εφήμερα και το ξέρεις.
Η παράσταση ήταν προγραμματισμένη να παρουσιαστεί πέρυσι αλλά λόγω της πανδημίας αναβλήθηκε. Φέτος, έχετε κάνει αλλαγές στη δομή της δουλεύοντάς την ξανά;
Έχει γίνει ανασύνθεση της ερμηνευτικής ομάδας, οπότε και ριζικές αλλαγές τόσο στη δομή όσο και στο ύφος.
Πώς αναμειγνύετε ακροβασία, τσίρκο, θέατρο και σύγχρονο χορό στο “9.25″; Τα φέρουν οι ερμηνευτές.
Στην παράσταση συμπράττουν καλλιτέχνες, οι οποίοι ορίζονται σε διαφορετικά πεδία. Στόχος πάντα είναι η αφήγηση.
