Ο Γιώργος Νταλάρας παραχώρησε μια συνέντευξη εφ’ όλης της ύλης και ήταν ιδιαίτερα αποκαλυπτικός και μεταξύ άλλων περιέγραψε το απίστευτο περιστατικό που συνέβη on stage.

Θα λέγατε ότι ζήσατε τη νύχτα ως τραγουδιστής;

Σχεδόν καθόλου, έκατσα πολύ λίγο. Δούλεψα κυρίως στις μπουάτ, στις συναυλίες και στα θέατρα. Θυμάμαι γύρω στο 2004, για μια φορά, που δούλεψα σε πολύ ωραίο περιβάλλον, πρέπει να πω, αλλά δεν ταίριαζα εκεί. Μάλιστα επιβεβαιώθηκα με τον καλύτερο τρόπο. Είχα τραγουδήσει στο πρώτο μέρος και ήταν όλοι ενθουσιασμένοι! Στο διάλειμμα μαθαίνω ότι έφυγε πριν λίγες ώρες ο Σταύρος Κουγιουμτζής. Έχασα τη γη κάτω από τα πόδια μου, βγαίνω στη σκηνή και λέω: «Είναι μια πολύ δυσάρεστη στιγμή για μένα και θέλω μ’ αυτό το τραγούδι να εκφράσω την αγάπη μου και την ευγνωμοσύνη μου σ’ αυτό τον άνθρωπο, που έφυγε πριν λίγες ώρες» – ο κόσμος δεν το είχε μάθει ακόμη. Ρε Αντώνη, μου έφυγε κι ένα δάκρυ. Συγκινήθηκα. Παίρνει το μάτι μου έναν νεαρό, μεθυσμένο προφανώς, να κάνει ένα μορφασμό, μπορεί να έριξε και μια μούντζα. Του έσπασα το κλίμα. Καταλαβαίνεις την παρανόηση των πραγμάτων. Γι’ αυτό εκτιμώ πολύ τον Μάνο Ελευθερίου, ο οποίος έγραφε «Πρέπει να κυριολεκτούμε! Αν αλλάξουμε το νόημα των λέξεων, τίποτα δεν θα είναι το ίδιο»! Και είναι και αυτοκριτική αυτό. Με τα χρόνια κατάλαβα, ότι πρέπει να δείχνουμε κατανόηση, να καταλαβαίνουμε ποιους έχουμε απέναντί και να μην τους προκαλούμε. Εγώ πιο μικρός ήμουν προκλητικός. Άναβα αμέσως. Δεν ήξερα να μιλάω. Και ακόμα δεν ξέρω πολλές φορές.

Εσείς το λέτε αυτό;

Ναι, ναι καθόλου δεν ξέρω! Εγώ μιλάω μαζί σου για την ώρα που μιλάω. Και τα λέω όλα. Γιατί είμαι ένας εμπειρικός άνθρωπος. Θα τα βάλω κάτω όλα, τις απορίες μου, τις αγωνίες μου, τις απόψεις μου. Θέλω μετά από τόσα χρόνια στο τέλος της μέρας μέσα από τα τραγούδια και μέσα από τη δουλειά μου να δώσω ένα λόγο, ένα αφήγημα, για τα παιδιά που επιθυμούν να φτιάξουν τ’ όνειρό τους στο τραγούδι. Όπως θέλω να σταματήσει αυτός ο τόπος να βαυκαλίζεται με ψέματα και λαϊκισμούς. Το επιλέξαμε να είμαστε στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Πρέπει να δουλέψουμε γι’ αυτό. Αυτοί που γκρινιάζουν πιστεύουν ότι κάπου αλλού θα ήταν καλύτερα; Που όμως; Στην τότε Σοβιετική Ένωση ή στην τωρινή Ρωσία; Ή στην Κίνα; Που κάθε μήνα παρουσιάζει και έναν δισεκατομμυριούχο μέλος του Κόμματος; Θα μείνω στον Τενγκ Σιαοπίνγκ, ο οποίος έλεγε: «Σας δίνω προθεσμία ως το 2030. Από κει και μετά, δεν ξέρω αν θα μπορώ να σας αναγνωρίσω», είπε ο Γιώργος Νταλάρας στο Documento

Τελευταία Νέα