«Σέβομαι το ύψος αλλά δεν το φοβάμαι» – Ισορροπία και αδρεναλίνη στα ύψη

Το ραντεβού κλείστηκε για τις 6.00 το απόγευμα στην καντίνα του Λυκαβηττού. Ακολουθώντας ένα ανηφορικό μονοπάτι πίσω από το Θέατρο, σε λίγα λεπτά είχαμε φτάσει στη γνωστή «τρύπα» του Λόφου, εκεί όπου η Βάσω και ο Τόμας, μέλη της ελληνικής κοινότητας των slackliners, είχαν στήσει νωρίτερα έναν ιμάντα μήκους 45 μέτρων. Δύο γερά δέντρα συγκρατούσαν τις δύο άκρες του και στη μέση έχασκε το κενό, ύψους 15 μέτρων. Πρώτη φόρεσε τη ζώνη ασφαλείας, το λεγόμενο μποτριέ, η Βάσω και, προτού σταθεί επάνω στον δυόμιση εκατοστών ιμάντα, ο Τόμας τσέκαρε προσεκτικά ότι όλα είναι σωστά ασφαλισμένα.

Ο ιμάντας αντέχει μέχρι και τρεις τόνους βάρος και όλα τα εξαρτήματα έχουν το back up τους. Αρα, στην πραγματικότητα δεν διατρέχει κανέναν κίνδυνο ακόμα κι αν γλιστρήσει. «Πριν ανέβω νιώθω λίγο άγχος, αλλά αυτό με βοηθά να συγκεντρωθώ. Οταν είμαι πάνω στον ιμάντα, δεν κοιτάζω κάτω ή γύρω. Προσπαθώ να συγκεντρωθώ σε αυτό που κάνω. Σέβομαι το ύψος αλλά δεν το φοβάμαι. Σίγουρα δεν θέλω να πεθάνω ή να τραυματιστώ. Γι’ αυτό τσεκάρω πάντα ότι τα έκανα όλα σωστά 100%. Γενικά το άθλημα είναι διασκεδαστικό, αλλά το στήσιμο είναι σοβαρή υπόθεση. Τα περισσότερα ατυχήματα έχουν προέλθει από λάθη στο στήσιμο και όχι από το ίδιο το άθλημα» εξηγεί ο Τόμας και δίνει το σινιάλο στη Βάσω ότι όλα είναι έτοιμα.

Για τα 40 λεπτά που η Βάσω ισορροπούσε στον τεντωμένο αλλά ελαστικό ιμάντα, περισσότερο κινδύνευσε από τα drone που σήκωναν διάφοροι παρατηρητές από τα γύρω βράχια και από το έδαφος παρά από τον νόμο της βαρύτητας. Επεσε πολλές φορές αλλά ξανασηκώθηκε άλλες τόσες με τη βοήθεια του σκοινιού ασφαλείας που την κρατούσε δεμένη στον ιμάντα: «Εκεί πάνω έχει ησυχία. Φασαρία έχει γύρω γιατί όταν ο κόσμος βλέπει κάτι ασυνήθιστο προφανώς θα κοντοσταθεί και θα σου μιλήσει. Αυτό αποσπά την προσοχή σου, μαθαίνεις όμως να συγκεντρώνεσαι. Και αυτό είναι και ένα από τα ωραία του αθλήματος, ότι είσαι μόνος σου. Στο slackline στο πάρκο, αν χρειαστείς βοήθεια, κάποιος θα σε πιάσει από το χέρι. Στο highline δεν έχεις καμία βοήθεια. Αυτό σε κάνει πιο δυνατό. Μαθαίνεις, αφού έχεις αρχίσει να εμπιστεύεσαι αυτό το σύστημα, να μην ακούς αυτά που σου λέει το μυαλό. Και κάποια στιγμή, παίρνεις την απόφαση, σηκώνεσαι, περπατάς, εξελίσσεσαι και μετά έρχεται και η διασκέδαση. Είναι λίγο τρομακτικό όταν το βλέπεις απ’ έξω αλλά όταν είσαι πάνω, όλα είναι διαφορετικά».

Αδρεναλίνη στα ύψη

Το slackline, η ισορροπία σε ιμάντα στερεωμένο σε ύψος περίπου ένα μέτρο από το έδαφος, είναι η μήτρα που γέννησε όλες τις άλλες παραλλαγές, όπως το highline, το trickline, το rodeoline και το waterline με το οποίο ξεκίνησε η Βάσω. Τα δύο παιδιά γνωρίστηκαν σε μια εκδρομή των slackliners στη Λίμνη Τσιβλού στην Πελοπόννησο. «Εκεί έχει άλλο δέσιμο, από βράχους. Πήγα αλλά δεν έκανα γιατί φοβόμουν. Προπονήθηκα στο πάρκο του Μεγάρου Μουσικής και άρχισε να μου αρέσει. Η πρώτη μου φορά σε highline ήταν πάνω από νερό, σου δίνει μια ψευδαίσθηση ασφάλειας. Ενώ ξεκινάς με την αδρεναλίνη στα ύψη, όσο περνά ο καιρός δεν υπάρχει αυτό» λέει η Βάσω που ασχολείται με τα ακροβατικά και ήταν αναμενόμενο να γοητευτεί από το περπάτημα στον ιμάντα που σαν πρακτική αγγίζει και τα όρια του διαλογισμού. Ο Τόμας μυήθηκε στον κόσμο του slackline στην πατρίδα του, την Τσεχία. Από όταν ήρθε στην Ελλάδα για δουλειά, συνεχώς ανακαλύπτει νέα σημεία, όπως το Αγιοφάραγγο στην Κρήτη, από όπου μόλις επέστρεψε, ή το Ναυάγιο στη Ζάκυνθο όπου ονειρεύεται να βρεθεί το καλοκαίρι. «Είναι ωραίο να ξέρεις ότι είσαι ο πρώτος που έστησε τον ιμάντα σε κάποιο όμορφο μέρος» αναφέρει.

Χωρίς ζώνη ασφαλείας

Το slackline έχει τις ρίζες του στην κουλτούρα του τσίρκου και στην τεχνική της αναρρίχησης. Ο θρύλος λέει ότι γεννήθηκε τη δεκαετία του ’90 στην Αμερική από ορειβάτες στις πλαγιές του Εθνικού Πάρκου Γιοσέμιτι όπου βρέθηκαν αποκλεισμένοι και ανακάλυψαν ένα παιχνίδι ισορροπίας για να περάσει η ώρα. Παγκοσμίως η κοινότητα αριθμεί γύρω στα 15.000 μέλη, η ελληνική ομάδα φτάνει τα 1.300, ενώ ο International Slackline Association, ο διεθνής τους φορέας, εκδίδει συνεχώς συστάσεις ασφαλείας για τους απανταχού slackliners. Οι πιο τολμηροί πλέον δοκιμάζονται στο free solo highline. «Το free solo δεν έχει ζώνη ασφαλείας. Θέλει μεγάλη προετοιμασία, ίσως και χίλιες δοκιμές. Τώρα όμως καταλαβαίνω γιατί το κάνουν. Ξέρουν ότι μπορούν. Η διαφορά είναι στο μυαλό» εξηγεί ο Τόμας. Στη ζωή, στον θάνατο και στο… slackline όλοι είναι μόνοι τους. Μοναξιά όμως νιώθει και η Βάσω, ως το μοναδικό κορίτσι στην ελληνική κοινότητα των slackliners. «Θα ήθελα να δω περισσότερα κορίτσια να ασχολούνται με αυτό το άθλημα γιατί μπορούν να δώσουν άλλη ποιότητα. Τώρα, από ό,τι ξέρω, είμαι το μοναδικό κορίτσι στην Ελλάδα που κάνει highline. Γενικά θέλω να μεγαλώσει η κοινότητα και να υπάρχουν πολλές ομάδες».