Αναζήτηση
Μια φράση που έχει γραφτεί πολλές φορές είναι ότι κάθε δικαστής θα πρέπει ξεκινήσει τη σταδιοδρομία του και να περάσει έστω και μερικούς μήνες στη φυλακή.
Γιατί τότε θα ξέρει πραγματικά σε τι καλείται να καταδικάσει τους ανθρώπους που θα συναντήσει στις δικαστικές αίθουσες.
Κατά τρόπο ανάλογο θα ήταν καλό αρκετοί πολιτικοί, ιδίως αυτοί που αναλαμβάνουν χαρτοφυλάκια σε τομείς που έχουν να κάνουν με την οικονομία και την εργασία, να έχουν περάσει ένα μέρος της ζωής τους ως μισθωτοί.
Κατά προτίμηση του «κατώτατου μισθού» και της επισφάλειας.
Γιατί τότε θα καταλάβαιναν καλύτερα τι σημαίνει να πρέπει να ζήσεις με 600 και 700 ευρώ τον μήνα, συχνά λιγότερα, να μετράς τα έσοδα και τους λογαριασμούς και να μη βγαίνει, να παίζεις κορώνα-γράμμτα ποιον λογαριασμό θα πληρώσεις με καθυστέρηση, να ζεις με το διαρκή φόβο της απόλυσης, να μετράς κάθε μέρα όνειρα που πάνε χαμένα.
Δεν θέλω να είμαι γενικευτικός.
Υπάρχουν αρκετοί πολιτικοί που και έχουν εργαστεί σκληρά και γνωρίζουν αυτά που αναφέρω.
Όπως υπάρχουν και πολλοί που μπορεί να μιλάνε διαρκώς για τους εργαζομένους και να μην ξέρουν τι λένε.
Γιατί πολύ απλά η διαδρομή τους ήταν συγκεκριμένη και από «παιδιά του κομματικού σωλήνα» έγιναν επαγγελματικά πολιτικά στελέχη και αργότερα βουλευτές ή και υπουργοί.
Για να μην αναφερθώ σε όσους εναλλάσσουν θέσεις ανάμεσα στις επιχειρήσεις και την πολιτική, που και αυτοί μπορεί να έχουν εργαστεί αλλά δεν γνωρίζουν τι σημαίνει πραγματικά να είσαι εργαζόμενος που πρέπει να τα φέρεις βόλτα με το μισθό σου.
Ξέρω ότι κάποιοι θα πουν ότι όσα λέω είναι «φτηνός λαϊκισμός» και θα μου υπενθυμίσουν ότι μιλάμε αναγκαστικά για τις ελίτ της χώρας, που δεν μπορούν να έχουν την ίδια «διαδρομή» με την υπόλοιπη κοινωνία.
Όμως, ο σκοπός μου δεν είναι να «λαϊκίσω».
Απλώς υπογραμμίζω ότι είναι εύκολο να πεις ότι «δεν πρέπει να αυξηθεί το κόστος εργασίας» ή ότι «χρειάζεται ευελιξία στην αγορά εργασίας» όταν δεν καταλαβαίνεις τι σημαίνει αυτό για τις ζωές των ίδιων των ανθρώπων.
Γιατί μπορεί να τους συναντάς στην προεκλογική εκστρατεία, ή να περνούν από το πολιτικό σου γραφείο, μπορεί ακόμη και το ενδιαφέρον σου όταν σου λένε τα προβλήματα να είναι ειλικρινές, αλλά, ας μην γελιόμαστε δεν μπορούν πραγματικά να νιώσουν τι σημαίνουν όλα αυτά.
Σε όλο τον κόσμο έχει ανοίξει μια μεγάλη συζήτηση για την οικονομική πολιτική την επόμενη μέρα της κρίσης και της πανδημίας.
Κοινός τόπος ότι πρέπει να ξαναμπεί στο κέντρο και ο εργαζόμενος.
Γι’ αυτόν τον λόγο και στη χώρα μας δεν πρέπει να επιστρέψουμε στην εποχή που αντιμετωπίζαμε τους εργαζομένους μόνο ως «κόστος εργασίας».
Και θέλω να είμαι σαφής. Οι εργαζόμενοι μια χαρά ξέρουν τα προβλήματα της οικονομίας. Τις δυνατότητες που υπάρχουν και τα εμπόδια που πρέπει να ξεπεραστούν.
Δουλειά θέλουν και αξιοπρέπεια.
Εάν πρόκειται να υπάρξει κοινή προσπάθεια για ένα καλύτερο αύριο θα βάλουν πλάτη.
Αρκεί και από την άλλη πλευρά να αντιμετωπίζονται με σεβασμό και όχι με δούλεμα.
