Μιζέρια, μίσος, τοξικότητα, απίθανος κομπλεξισμός και στην τελική… αηδία.

Αηδία για όλους εκείνους που έχουν κάνει επάγγελμα να ρίχνουν δηλητήριο κάθε φορά και για κάθε γεγονός.

Ακόμη και για γεγονότα που εξυψώνουν την Ελλάδα, ακόμη και για πρόσωπα που τιμούν τα χρώματα της πατρίδας μας. Που θα το κάνουν στους Ολυμπιακούς Αγώνες…

Στέφανος Τσιτσιπάς, Μαρία Σάκκαρη. Δύο νέα παιδιά που αποφάσισαν να ακολουθήσουν το όνειρό τους. Που αποφάσισαν να μπουν στην ελίτ του αθλήματος που αγαπάνε.

Που κάθε μέρα δίνουν μάχες με όλα, που καθημερινά χύνουν τόνους ιδρώτα για να γίνουν καλύτεροι.

Επέλεξαν το τένις. Ένα… δήθεν σπορ των πλουσίων, γιατί κάποιοι έτσι το βλέπουν. Ασχέτως αν έχουν γεμίσει τα κλαμπ τένις από ανθρώπους κάθε ηλικίας και τάξης που απλά αγαπάνε αυτό το άθλημα.

Επέλεξαν να γίνουν καλοί, καλύτεροι, άριστοι στο τένις. Και τα κατάφεραν. Χωρίς να βάλουν μέσο, χωρίς να γλείψουν κανέναν για να έχουν προνόμια που δεν δικαιούνται.

Χωρίς να έχουν καν τη στήριξη του κράτους και κυρίως: Χωρίς να ρωτήσουν κανέναν από τους σημερινούς επικριτές τους.

Κάνουν αυτό που γουστάρουν και το κάνουν μια χαρά.

Κι όμως, με την πρώτη μεγάλη επιτυχία εμφανίστηκε το ίδιον της ελληνικής φυλής. Μίσος και αλληλοσπαραγμός.

Τοξικίλα, ιδεοληπτικές ανοησίες, ζήλεια πασπαλισμένη με δήθεν ιδεολογικό υπόβαθρο και ταξική μονομανία.

«Ελα μωρέ το κ@@@@παιδο. Που είναι πάμπλουτος και παίζει τένις για να γεμίζει την τσέπη του».

«Σιγά μωρέ τι έκαναν; Γιατί να είμαστε περήφανοι ως Ελληνες;»

«Ποια η Σάκκαρη; Κόρη αστικής οικογένειας που βρήκε γκόμενο τον γιο του Μητσοτάκη». Κάποιοι ήδη πανηγυρίζουν γιατί χθες ηττήθηκε…

Γιατί η αήττητη βλακεία χωρίς σεξισμό δεν μπορεί να σταθεί.

Γιατί η Σάκκαρη δεν είναι η Μαρία, με τη δική της προσωπικότητα, το ταλέντο, τη δουλειά και τις επιτυχίες. Είναι απλά μια γκόμενα του κάθε γόνου.

Το τένις δαιμονοποιείται από εκείνους που μισούν την αριστεία, ακόμη κι αν αυτή κερδίζεται από σκληρή δουλειά κι αγώνα.

Δαιμονοποιείται κατά κύριο λόγο από μίζερους ανθρώπους, συμπλεγματικές προσωπικότητες, ψευτοκουλτουριάρηδες της τελευταίας υποστάθμης.

«Δεν θα ασχοληθούμε με το σπορ των πλουσίων όταν ο κόσμος πεινάει», λέει ο ένας.

«Ασε μας με τα πλουσιόπαιδα που δεν ξέρουν τι έχουν και βαράνε μπαλάκια», λέει ο άλλος, και η αλυσίδα της αθλιότητας συνεχίζεται.

Η εθνική μας μετριότητα

Αυτό είναι το πρόβλημα στην Ελλάδα. Κάποιοι δεν συγχωρούν αυτούς που ξεχωρίζουν, σε οποιοδήποτε επίπεδο, σε οποιαδήποτε δραστηριότητα.

Δεν συγχωρούν ό,τι τους χαλάει τη μανέστρα. Ο,τι έρχεται να κάνει λίγο καλύτερη, λίγο πιο λαμπερή την Ελλάδα. Ή εν πάση περιπτώσει λίγο πιο χαρούμενη.

Πόσες φορές βλέπουμε παιδιά μας να ανεβαίνουν στην κορυφή του κόσμου σε ένα άθλημα, έστω και ατομικό;

Πόσες φορές η Ελλαδίτσα μας χαμογελά σε συλλογικές ή ατομικές επιτυχίες;

Γιατί τόση κακομοιριά; Γιατί τέτοιος λιθοβολισμός σε βάρος όσων ξεφεύγουν από τη μετριότητα.

Γιατί αυτό είναι το πρόβλημα της χώρας. Ο εθισμός στο μέτριο. Κάποιοι έχουν μπερδέψει τη μετριότητα με το «μέτρον» των αρχαίων προγόνων μας.

Οποιος ξεφεύγει από τα όρια που κάποιοι θέτουν για τη χώρα, αμέσως λιθοβολούνται. Οποιος πάει ένα βήμα παραπάνω από το «εθνικό μας μέτρο», αμέσως γίνεται στόχος.

Αντί να παίρνουμε παραδείγματα, αντί να δημιουργούμε πρότυπα και να προσπαθούμε να γίνουμε καλύτεροι από αυτά, βολευόμαστε με τη μιζέρια της μετριότητας.

Και η πλάκα είναι ότι όλοι αυτοί που χτυπάνε τον κάθε Στέφανο και την κάθε Μαρία είναι σίγουρο ότι βλέπουν φανατικά τα τηλεσκουπίδια.

Πολύ πιθανό να πηγαίνουν στο αεροδρόμιο και να ανάβουν πυρσούς για να υποδεχθούν τους «ήρωες» του κάθε τηλεριάλιτι.

Είναι σίγουρο ότι γνωρίζουν περισσότερα για τον Τριαντάφυλλο και τον Τζέιμς απ’ ότι για κορυφαίους Ελληνες επιστήμονες, για σπουδαίους Ελληνες αθλητές, για παλικάρια που διαπρέπουν κι εδώ και στο εξωτερικό.

Ενδεχομένως να είναι κάποια παλαιολιθικά ψευτοκουτσαβάκια που δέρνουν τις γυναίκες και τα παιδιά τους, καπνίζουν αρειμανίως όπου βρουν, ρυπαίνουν την παραλία που πηγαίνουν, βρίζουν τον γείτονα, μουτζώνουν τον πολιτικό αλλά και τον παρακαλάνε για ένα ρουσφέτι.

Φτάνει πια με τους τοξικούς, με τους φθονερούς. Ας χαρούμε όλοι τις επιτυχίες κάποιων, έστω κι αν αυτοί δεν είναι γνωστοί μας, έστω κι αν δεν ανήκουν… στην τάξη μας ή επέλεξαν να παίζουν τένις κι όχι μπάλα στην αλάνα.

Και ο μεροκαματιάρης που παλεύει για την καθημερινή επιβίωση έχει δικαίωμα να χαρεί με τον Τσιτσιπά και την Σάκκαρη. Ακόμη κι αν δεν παίζει τένις.

Το τένις είναι το μέσο για την επιτυχία των δύο αυτών παιδιών. Ας βρούμε όλοι ό,τι μας ταιριάζει και ας προσπαθήσουμε όπως ο Στέφανος και η Μαρία, να φτάσουμε στην κορυφή.

Να διαπρέψουμε, να αλλάξουμε τον εαυτό μας, τους γύρω μας, τον κόσμο μας αν είναι δυνατόν.

Αλλά να γίνουμε καλύτεροι κυρίως βγάζοντας από πάνω μας την αρρώστια της ζήλιας, του φθόνου, της κακομοιριάς και της μετριότητας.

Δύο νέα παιδιά άνοιξαν τα φτερά τους, και μαζί τους και άλλοι. Ο Τεντόγλου, που είναι πρώτος στο μήκος. Η Ντουντουνάκη, που πήρε το χρυσό στο ευρωπαϊκό, τα κορίτσια του πόλο γυναικών του Ολυμπιακού και πλήθος άλλων αθλητών που ξεπέρασαν τη μετριότητα της ελληνικής φυλής και διακρίνονται με αγώνα, θυσίες, σκληρή δουλειά.

Κι όχι μόνον αυτούς, εννοείται. Αλλά και σπουδαίους επιστήμονες, λαμπρά μυαλά που μας κάνουν υπερήφανους…

Ας τους υποδεχθούμε κι αυτούς στα αεροδρόμια. Ας τους αγκαλιάσουμε, μήπως και κλέψουμε κάτι από το ταλέντο τους, της λάμψη τους, τη θέλησή τους για ζωή γεμάτη επιτυχίες.

Και κυρίως ας σταματήσουμε να πολεμάμε ό,τι δεν μας αρέσει. Ας πάψουμε να μισούμε ό,τι δεν είναι στα δικά μας μέτρα.

Ας αφήσουμε τον καθένα να ανοίξει τα φτερά του, μην του τα σπάμε με τη μιζέρια, τον κομπλεξισμό και ιδεολογίες βουτηγμένες στη ναφθαλίνη της ιστορίας.