Αναζήτηση
«Αυτός που συγχωρεί το έγκλημα γίνεται συνένοχος». Βολταίρος.
Αυτό το απόφθεγμα θα πρέπει να το θυμόμαστε καλά τις ημέρες αυτές που το Πανελλήνιο έχει συγκλονιστεί από τη δολοφονία της Καρολάιν στα Γλυκά Νερά.
Από μια ειδεχθή δολοφονία που είναι ακόμη χειρότερη αφού έγινε από τα χέρια του ίδιου της του συζύγου ο οποίος έστησε μια άθλια σκηνή εγκλήματος για να γλιτώσει τις συνέπειες των πράξεών του.
Αδιαμφισβήτητα το δικαίωμα της υπεράσπισης είναι ιερό. Κάθε κατηγορούμενος μπορεί να επιλέξει τον τρόπο που θα υπερασπιστεί τον εαυτό του, έστω κι αν αυτό δεν αρέσει στην κοινή γνώμη.
Το ίδιο θα κάνει και ο Μπάμπης Αναγνωστόπουλος, ο φονιάς της μητέρας του παιδιού του, της συντρόφου του.
Όμως, όσο περνούν οι ημέρες τόσο πιο νοσηρό γίνεται το κλίμα με αυτά που ακούμε.
Δεν μιλάω για τις φήμες, τα υπονοούμενα και τις ειδήσεις της κλειδαρότρυπας που διακινούνται και που προσβάλλουν μνήμες νεκρών και ζωντανών.
Αλλωστε, μια κοινωνία που τρέφεται με αίμα και σπέρμα, που έχει μάθει να αποθεώνει τον τρόμο, τις σεξουαλικές ιστορίες και τα μισόλογα, είναι περίπου αναμενόμενο να βάλουν όλοι το μάτι στην τρύπα της πόρτας.
Ολοι θέλουν να δουν τι έκανε ο διπλανός τους, αρκεί μόνο να μην επιτρέψουν στους άλλους να δουν τι κάνουν οι ίδιοι στο σπίτι του.
Οσο «πουλάει» ο θάνατος, το σεξ, το παρασκήνιο και τι κάνει ο καθένας στο κρεβάτι του, τόσο θα έχουμε φαινόμενα άθλιας, κίτρινης δημοσιογραφίας.
Ας αφήσουμε την ξεφτίλα που έχει και όνομα και διεύθυνση και που πολλοί την υποστηρίζουν, την διαβάζουν, την αποθεώνουν, κι ας πάμε στην αδικοχαμένη Καρολάιν.
Αυτά που υποστηρίζει η πλευρά του δολοφόνου της, αυτά που ετοιμάζονται να κάνουν προκειμένου να υπερασπιστούν τον Μπάμπη τον φονιά, πραγματικά προκαλούν οργή.
Από την πρώτη στιγμή γίνεται μια προσπάθεια «θυματοποίησης» του θύτη και στοχοποίησης του θύματος, που είναι και νεκρή και δεν μπορεί να υπερασπιστεί τον εαυτό της.
Λες και φταίει αυτή που δολοφονήθηκε, λες και η Καρολάιν ήταν αυτή που ήθελε να την πνίξει ο άνδρας της, να την θάψει και να την κλαίει υποκριτικά, να μην ξαναδεί το παιδί της. Τη μία «είχε νεύρα», την άλλη «είχε κατάθλιψη», την τρίτη «ήθελε να παρατήσει τη συζυγική στέγη μαζί με το παιδί». Ε, φτάνει πια…
Μου δημιουργείται η αίσθηση ότι αυτή που βρίσκεται στο χώμα δικάζεται περισσότερο από τον ψυχρό εκτελεστή της που βρίσκεται σε ένα κελί του Κορυδαλλού και… μετράει χρόνια για το πότε θα βγει έξω να μεγαλώσει το παιδί του.
Ένα κοριτσάκι μόλις 11 μηνών που είναι το δεύτερο θύμα της τρομερής αυτής υπόθεσης. Και που σήμερα γίνεται μπαλάκι ανάμεσα στις δύο οικογένειες.
Η Καρολάιν «δικάζεται», παρ’ ότι ο δολοφόνος της την έπνιγε επί πέντε λεπτά. Παρ’ ότι θα μπορούσε να σταματήσει να την πνίγει με το μαξιλάρι, παρ’ ότι θα μπορούσε να φύγει με τον πρώτο τσακωμό, παρ’ ότι θα μπορούσε να αναλάβει τις ευθύνες του.
Δεν βλέπουμε την 20χρονη κοπέλα γιατί είναι νεκρή, δεν μπορεί να μιλήσει και να πει πώς φτάσαμε στη δολοφονία της. Αλλά βλέπουμε τον Μπάμπη τον φονιά να σουλατσάρει στους διαδρόμους του Κορυδαλλού, να ζητά δουλειά για να περνά η ώρα του, να κοιτάζει ανέκφραστος τους πάντες, χωρίς ίχνος μεταμέλειας.
Χωρίς μια πραγματική συντριβή, έναν συγκλονισμό στην ψυχή του.
Απόλυτα συνειδητοποιημένο, έξυπνο, με κοφτερό βλέμμα και χωρίς καμιά ενσυναίσθηση, τον περιγράφουν στη φυλακή.
Γνωρίζει ότι θα περάσουν 10-15 χρόνια, θα βγει από τα κάτεργα και θα πάρει αγκαλιά την κόρη του στα 50 του για να ζήσει μια… ήρεμη ζωή. Σα να μη συνέβη τίποτε.
Οι γονείς του, που μεγάλωσαν ένα τέρας, έναν ψυχρό εκτελεστή (αν και κανείς δεν μπορεί να προδικάσει τι είδους άνθρωπο βγάζουν), ζητούν συνεπιμέλεια της Λυδίας με την οικογένεια της δολοφονηθείσας Καρολάιν που επίσης ζητά να πάρει το παιδί.
Και γεννιέται το ερώτημα: Η 11 μηνών Λυδία τίνος παιδί είναι; Του δολοφόνου πατέρα της που ζει ή της δολοφονημένης μητέρας της;
Θα είναι όταν μεγαλώσει το κοριτσάκι του εκτελεστή ή η κόρη της κοπέλας αυτής που δεν πρόλαβε να ζήσει τη ζωή της;
Οι περισσότεροι νιώθουμε έναν «βιασμό» του μυαλού, μια προσπάθεια να ξεχάσουμε τι έγινε εκείνο το βράδυ, πώς την έπνιγε επί πέντε λεπτά, πώς σκηνοθέτησε το σενάριο της ληστείας, πώς επί 37 ημέρες έπαιζε τέτοιο θέατρο.
Σα να θέλουν να μας κάνουν να ξεχάσουμε το πραγματικό γεγονός που ήρθε σαν μαχαιριά στην καρδιά, και να εστιάζουμε στα «θετικά» που είχε ο πιλότος. Και στα… δικαιώματά του.
Ενας άνθρωπος που δεν έχει ζητήσει πραγματική συγγνώμη, που δεν έχει χύσει ούτε ένα δάκρυ, που υπολογίζει και την παραμικρή λεπτομέρεια της ζωής του, που τολμά να ζητά να έχει ρόλο στην ανατροφή της κόρη του, τι δικαιώματα έχει;
Δολοφόνους έχουμε ξαναδεί. Και αμετανόητους και μετανιωμένους. Και αυτούς που έχουν δικαίωμα σε μια δεύτερη ευκαιρία στη ζωή, και το αποδεικνύουν από την πρώτη στιγμή, αλλά και εκείνους που δεν έχουν κανένα σεβασμό στον άνθρωπο.
Ο Μπάμπης είναι φονιάς, το έχει δηλώσει κι ο ίδιος. Το θέμα είναι τι είδους εγκληματίας είναι. Οι πράξεις του, η συμπεριφορά του, οι ενέργειές του να στοχοποιήσει τη νεκρή Καρολάιν, δείχνουν τι είδους άνθρωπος είναι.
Το πρόβλημα είναι τι είδους άνθρωποι είμαστε όλοι μας. Κι αν θα δεχθούμε τη συνεχιζόμενη δολοφονία της Καρολάιν. Αν θα δεχθούμε να «θυματοποιείται» ο φονιάς και να θάβεται ακόμη πιο βαθιά η δολοφονημένη.
Αυτό δεν πρέπει να το επιτρέψουμε. Γιατί θα γίνουμε ίδιοι με το τέρας. Γιατί έχει δίκιο ο Βολταίρος. Ενα τέτοιο έγκλημα δεν πρέπει να το συγχωρήσουμε γιατί θα είμαστε συνένοχοι του Μπάμπη του φονιά.
