Το περιβάλλον του (γιατί ο ίδιος φυσικά δεν καταδέχεται να σχολιάζει τα ποταπά…) μιλάει για προβοκάτσια εις βάρος του. Η εντύπωσή μου είναι ότι πρόκειται μάλλον για τσαπατσουλιά εκ μέρους του Προκόπη (για τους φίλους, Πάκης) Παυλόπουλου, την οποία αργότερα προσπάθησε να επανορθώσει με δειλία. Το ζήτημα προέκυψε όταν διαπιστώθηκε ότι, στην πρόσκληση για μια διαδικτυακή ημερίδα αμφίβολης ποιότητας, οργανωμένη από στελέχη που κινούνται στο ημίφως του demimonde της λαϊκής Δεξιάς, περιλαμβάνεται και το όνομα του πρώην προέδρου και μάλιστα να απευθύνει τον εναρκτήριο χαιρετισμό. (Χαιρετισμό που η διάρκειά του ορίζεται στα 9 λεπτά, παρακαλώ! Τέτοια ακρίβεια…)
Το γεγονός προκάλεσε αλγεινή εντύπωση, διότι είναι μεν γνωστά τα αισθήματα του πρώην προέδρου για τη σημερινή κυβέρνηση, αλλά δεν περίμενε κανείς ότι θα έφθανε στο σημείο να εκθέσει τον εαυτό του με τέτοιον τρόπο. Η ημερίδα, που γίνεται στις 27 του μηνός, οργανώνεται από δύο πρόσωπα αμφιλεγόμενα. Ενας είναι ο γνωστός («ω, γέροντα η ευχή!») Νίκος Νικολόπουλος, αρχηγός ενός κόμματος – σφραγίδα, που συνεργάστηκε με τους ΑΝΕΛ του Π. Καμμένου, αργότερα με τον πρόεδρο Βασίλη Λεβέντη και επί του παρόντος είναι κάτι σαν υπαρχηγός στο κόμμα του Τράγκα. Ο άλλος είναι ο Νίκος Καραχάλιος, παλιό κομματικό στέλεχος της ΝΔ, που έχει απομακρυνθεί και από τη θέση του γραμματέα Πολιτικού Σχεδιασμού του κόμματος, καθώς και από τη θέση του προέδρου του ΕΟΤ. Αργότερα υποστήριξε την υποψηφιότητα Σπηλιωτόπουλου για τη δημαρχία Αθηναίων και σήμερα συμπλέει (όχι πάντα διακριτικά) με τις θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ. Συγγνώμη, αλλά ακόμη και για τα μέτρα του Παυλόπουλου, αυτές είναι κακές παρέες. Το επόμενο στάδιο θα ήταν να κάνει εκπομπή πολιτικού σχολιασμού με τη Ραχήλ Μακρή…
Ομιλητές στην πρόσκληση δεν αναφέρονται, πέραν του πρώην προέδρου και των προαναφερθέντων συντονιστών, ενώ ακόμη και ο τίτλος της εκδήλωσης είναι γραμμένος σε κακά ελληνικά: «Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, η αποκατάσταση της Δημοκρατίας, οι Καραμανλικοί και οι νέοι Δημοκρατικοί κίνδυνοι». Μένεις με την απορία αν εννοεί κινδύνους για τη δημοκρατία ή ότι οι νέοι κίνδυνοι είναι δημοκρατικής φύσεως.
Ωστόσο, δεν μπορώ να πιστέψω ότι οι διοργανωτές τόλμησαν να χρησιμοποιήσουν το όνομα του πρώην προέδρου χωρίς να έχει προηγηθεί κάποια, στοιχειώδης έστω, συνεννόηση μεταξύ τους. Προφανώς, η συνεννόηση έγινε στο πόδι, ο Νικολόπουλος (άσος στο ξεσκόνισμα!) θα πλάκωσε τον Παυλόπουλο στις γαλιφιές και τα παρακάλια κι εκείνος θα ενέδωσε. Οταν είδε όμως περί τίνος επρόκειτο, τρόμαξε κι έκανε πίσω. Οσο για τα περί αγνοίας ή προβοκάτσιας εις βάρος του είναι ανούσια αστεία, χειρότερα και από αυτά με τον Τοτό. Ελπίζω πάντως ότι θα συναντήσω αύριο τον πρώην πρόεδρο στη δεξίωση για την αποκατάσταση της δημοκρατίας και θα τον ρωτήσω να μου πει…
ΧΡΗΣΙΜΗ ΥΠΟΜΝΗΣΗ
Ανέκδοτο θυμίζει και η στάση του ΣΥΡΙΖΑ στο ζήτημα των υποχρεωτικών εμβολιασμών. Θεωρούν μεν απαραίτητο ότι υπηρεσίες όπως η νοσηλεία ασθενών και η φροντίδα ηλικιωμένων να γίνονται αποκλειστικά από εμβολιασμένο προσωπικό, δεν δέχονται όμως την υποχρεωτικότητα του εμβολιασμού, επειδή η άρνηση της συμμόρφωσης θα συνεπάγεται άδεια άνευ αποδοχών για τους ανεμβολίαστους. Η λύση που προτιμούν, αλλά δεν τολμούν να τη διατυπώσουν ευθέως, είναι απλώς να επιβαρύνονται οι εμβολιασμένοι με τα εργασιακά καθήκοντα των ανεμβολίαστων, ενώ οι τελευταίοι θα συνεχίζουν να εισπράττουν τον μισθό τους για να κάθονται, με τον ΣΥΡΙΖΑ να ζητάει περισσότερες προσλήψεις για να καλυφθούν τα κενά. Ουσιαστικά, δηλαδή, υπερασπίζονται το δήθεν δικαίωμα των ανεμβολίαστων να διαβιούν εις βάρος των εμβολιασμένων, καθώς και την υποτιθέμενη δημοκρατική κατάκτηση να μισθοδοτεί το Δημόσιο τους άεργους.
Το αστείο αποκτά βάθος, όταν στην εικόνα μπαίνει και ο Νάσος Ηλιόπουλος, για να κατηγορήσει την κυβέρνηση ότι με την επιβολή της υποχρεωτικότητας σαμποτάρει τον εμβολιασμό, διότι «πολώνει προς την πλευρά των αντιεμβολιαστών τους επιφυλακτικούς». Προσάπτει, με άλλα λόγια, στην κυβέρνηση αυτό που κάνουν τόσο καιρό στον ΣΥΡΙΖΑ, υπερασπιζόμενοι ευθέως ή πλαγίως τους αρνητές του εμβολίου. Αν κάτι πετυχαίνει με όλα αυτά ο ΣΥΡΙΖΑ είναι να μας επιτρέπει να φανταζόμαστε πώς θα ήταν η κατάσταση αν η διαχείριση του προβλήματος ήταν στα δικά τους χέρια· και υπ’ αυτή την έννοια το αστείο τους είναι μια χρήσιμη υπόμνηση για όλους μας…
