Η Αργεντινή αποχαιρέτησε το ολυμπιακό τουρνουά μπάσκετ χθες, γνωρίζοντας τη συντριβή από την Αυστραλία με 97-59, όμως πιο πολύ από την ήττα μέτρησε κάτι άλλο, καθώς ήταν ο τελευταίος «χορός» του Λουίς Σκόλα με τη φανέλα της Αλμπισελέστε.
Έτσι, ο πιστός στρατιώτης αποσύρθηκε από την ομάδα της καρδιάς του έπειτα από δύο και πλέον δεκαετίες.
Για τον Απάτσι δεν υπάρχει ομορφότερο συναίσθημα από το να εκπροσωπεί την πατρίδα του, και ο ίδιος αντιμετώπιζε τις κλήσεις στην εθνική με την ίδια δίψα και τιμή από τα μέσα της δεκαετίας του 1990 και τα μικρά κλιμάκια μέχρι και χθες, στα 41 του.
Μαζί της κέρδισε πολλούς τίτλους, ξεκινώντας με τα χρυσά μετάλλια με τις Κ-16 και Κ-17 στα πρωταθλήματα Νότιας Αμερικής, για να έρθουν άλλες δύο πρωτιές στο Fiba Americas το 2000 και στο παγκόσμιο πρωτάθλημα Κ-21 το 2001.
Από πολύ νωρίς βρέθηκε μαζί με τα υπόλοιπα μέλη που έμελλε να συνθέσουν τη χρυσή γενιά του αργεντίνικου μπάσκετ, και αυτός είναι ένας από τους κύριους λόγους της διάρκειας και των επιτυχιών της φουρνιάς αυτής.
Ένας συλλέκτης μεταλλίων
Το πρώτο «μπαμ» σε επίπεδο ανδρών έγινε το 2002 στο παγκόσμιο κύπελλο της Ιντιανάπολις. Η αρμάδα του Ρούμπεν Μανιάνο έκανε μια τρελή πορεία μέχρι τον τελικό, νικώντας και τους Αμερικανούς στο δρόμο για το μεγάλο παιχνίδι, εκεί όπου ο Σκόλα, ο Τζινόμπιλι και οι υπόλοιποι κόντραραν στα ίσια τη Σερβία του Σβέτισλαβ Πέσιτς, όμως ένας Έλληνας έκρινε την αναμέτρηση. Ο Νίκος Πιτσίλκας έκρινε ότι δεν υπήρχε φάουλ στα τελευταία δευτερόλεπτα. Το σκορ παρέμεινε ισόπαλο 75-75 και στην παράταση οι Αργεντινοί ηττήθηκαν με 77-84.
Από τις διακρίσεις που ακολούθησαν τρεις ήταν οι πιο σημαντικές, με πρώτη τους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας το 2004. Αποφασισμένη όσο ποτέ, η Αργεντινή σόκαρε τους πάντες, νικώντας στα ημιτελικά την Team USA με 89-81, με τον Σκόλα να καρφώνει εμφατικά μπροστά στον Ρίτσαρντ Τζέφερσον στα τελευταία δευτερόλεπτα. Στον τελικό κόντρα στην Ιταλία το 84-69 την έκανε χρυσή, με τον Λουίς πάλι να καρφώνει ξεθυμαίνοντας στην τελευταία φάση του ματς.
Τρίτοι το 2008 στο Πεκίνο, τέταρτοι το 2012 στο Λονδίνο, όμως η μορφή της ομάδας συνέχιζε να είναι εκεί, ακόμα κι όταν όλοι υπόλοιποι σταμάτησαν. Συμμετείχε ακόμα και στα προκριματικά του Παγκοσμίου Κυπέλλου το 2019 και στην Κίνα ήταν έτοιμος. Με συνεχείς προπονήσεις κάθε πρωί βίωσε μια δεύτερη νιότη. Μαζί του το σύνολο του Σέρτζιο Ερνάντεζ έφθασε πάλι ως τον τελικό, κατακτώντας τελικά τη δεύτερη θέση. Ήταν ένα πρότυπο για όλους, όπως φαίνεται κι από τις δηλώσεις του Φακούντο Καμπάτσο, που είπε: «Τρώω, κοιμάμαι καλά κι έχω πρότυπο τον Λουίς».
Ήθελε ένα μεγάλο φινάλε στο Τόκιο, όμως η Αυστραλία τού χάλασε τα σχέδια. Το standing ovation που έλαβε από όλο το γήπεδο τον έκανε να λυγίσει. Έγινε για λίγο ευάλωτος, μη μπορώντας να συγκρατηθεί, αλλά δεν τον ένοιαζε. Έδωσε όλα όσα είχε κι ακόμα παραπάνω, αποτελώντας σταθερή αξία και σύμβολο τόσο της χώρας του όσο και των μεγάλων διοργανώσεων του μπάσκετ εν γένει.
