Εζησε τους διωγμούς λόγω θρησκευτικών πεποιθήσεων στην πατρίδα του, την Αίγυπτο, αλλά και τον ρατσισμό εξαιτίας των φυσικών περιορισμών του. Διώχθηκε από το ωδείο στο οποίο οι δάσκαλοί του φρόντιζαν καθημερινά να του υπενθυμίζουν ότι ποτέ δεν πρόκειται να γίνει πιανίστας. Τώρα βλέπουν τον Ουάελ Φαρούκ να θριαμβεύει στις μεγαλύτερες σκηνές του και να αποθεώνεται για τις ερμηνείες του από τον Τύπο. Λίγο πριν έρθει στην Κέρκυρα για να τον απολαύσει το φιλόμουσο κοινό, μας μιλά για τις συμπληγάδες της ζωής του, τις οποίες αντιμετώπισε με πίστη και επιμονή.

Σε τι περιβάλλον μεγαλώσατε;

Μεγάλωσα στην Αίγυπτο, σε μειονότητα. Ως Κόπτες ήταν δεδομένο ότι θα διωκόμασταν και θα δεχόμασταν διακρίσεις. Ηταν σύνηθες φαινόμενο για πολλά από τα μέλη της οικογένειάς μου να φυλακίζονται μόνο και μόνο επειδή ήταν χριστιανοί. Και οι δύο γονείς μου αντιμετώπισαν μεγάλες και σκληρές διώξεις. Ηταν άνθρωποι πολύ εργατικοί, κάτι που εμφύσησαν τόσο σε εμένα όσο και στον αδερφό μου. Να δουλεύουμε δηλαδή σκληρά, να εμπιστευόμαστε τον Χριστό και να έχουμε πίστη. Μεγαλώνοντας σε μια φτωχή οικογένεια και με αρκετές σωματικές αναπηρίες, η ζωή μου έγινε ακόμη πιο απαιτητική. Περιττό να πω ότι υπήρξαν πολλά περιστατικά τα οποία μπορούν να αφηγηθούν τις διακρίσεις αλλά και τις διώξεις που υπέστην λόγω της πίστης μου και των φυσικών μου περιορισμών. Με έδιωξαν από το Ωδείο του Καΐρου λόγω των μικρών μου χεριών. Μου έλεγαν επανειλημμένα ότι δεν θα μπορέσω ποτέ να γίνω πιανίστας, πόσω μάλλον να παίξω κάτι από Ραχμάνινοφ, επειδή είχε πολύ μεγάλα χέρια και εγώ έχω πολύ μικρά.

Η μουσική πώς μπήκε στη ζωή σας;

Ως μορφή φυσικοθεραπείας. Οταν οι γονείς μου κατάλαβαν την αναπηρία των χεριών μου και αργότερα έμαθαν, όταν ήμουν επτά ετών, ότι έχω και πολύ σοβαρό πρόβλημα με την όρασή μου, μου έλεγαν ότι ο Θεός έχει κάποιο λόγο για τον οποίο με δημιούργησε έτσι και βρίσκομαι στα χέρια Του. Οταν ήμουν τριών ετών, αντιλήφθηκαν ότι δυσκολεύομαι να χρησιμοποιήσω το χέρι μου. Τότε ο πατέρας μου μού αγόρασε ένα πιάνο ως δώρο για τα γενέθλιά μου. Αρχισα να παίζω συνέχεια με μεγάλη χαρά και σε λίγες εβδομάδες μπορούσα να επαναλάβω ό,τι άκουγα από το ραδιόφωνο ή την τηλεόραση. Λίγο αργότερα ξεκίνησα να παίζω πιάνο στην τοπική εκκλησία και στη συνέχεια σε εβδομαδιαία βάση. Οταν με άκουσαν κάποιοι επαγγελματίες μουσικοί, λίγα χρόνια αργότερα, συμβούλεψαν την οικογένειά μου να με γράψει στο Ωδείο του Καΐρου.

Γιατί επιλέξατε το πιάνο;

Δεν θεωρώ ότι το επέλεξα. Το αντίθετο συνέβη. Πιστεύω ότι εκείνο με επέλεξε. Λόγω των ιδιαίτερων χεριών μου, κανένα άλλο όργανο δεν θα είχε λειτουργήσει για μένα. Είναι πραγματικά μοιραίο.

Ακουσα και διάβασα σε συνεντεύξεις σας για τις δυσκολίες που αντιμετωπίσατε ως παιδί όταν σπουδάζατε πιάνο. Ποιο είναι το συναίσθημα που κυριαρχούσε όταν ερχόσασταν αντιμέτωπος με εκείνες τις δυσάρεστες καταστάσεις;

Οταν είσαι νέος – ευτυχώς – δεν συνειδητοποιείς τον βαθμό της δυσκολίας των καταστάσεων που καλείσαι να αντιμετωπίσεις. Θεωρώ όμως ότι έπαιξε καθοριστικό ρόλο η οικογένειά μου, η οποία έκανε ό,τι μπορούσε για να με προστατεύσει και να με ενθαρρύνει. Οσο πιο πολλά προβλήματα και δύσκολες καταστάσεις έπρεπε να αντιμετωπίσω, τόσο περισσότερο δούλευα, τόσο περισσότερο μελετούσα και εξασκούμουν. Εγώ και η οικογένειά μου προσευχόμασταν γι’ αυτό και εμπιστευόμασταν τα σχέδια και τη σοφία του Θεού. Εθεσα υψηλότερους στόχους και δούλεψα με πάθος και αφοσίωση για να τους πετύχω. Ημουν τυχερός που είχα όλες αυτές τις εμπειρίες, τόσο τις θετικές όσο και τις αρνητικές. Αν δεν βίωνα όλα αυτά τα εμπόδια στη ζωή μου, δεν θα ήμουν εδώ που είμαι σήμερα – προσωπικά, καλλιτεχνικά, αλλά και σε ανθρώπινο επίπεδο.

Μπορείτε να θυμηθείτε ένα συγκεκριμένο περιστατικό το οποίο θα μπορούσε να περιγράψει τον αγώνα που έχετε δώσει;

Είναι δύσκολο να θυμηθώ μόνο ένα – ξέρετε, η ζωή είναι μια σειρά αγώνων και θριάμβων και η έκβασή της εξαρτάται από τη στάση και τη νοοτροπία του καθενός. Ωστόσο, αν επέλεγα το ισχυρότερο και ίσως το πιο σημαντικό, θα στεκόμουν στο τώρα. Το να έρθω στις Ηνωμένες Πολιτείες ήταν μια ευκαιρία για μένα να ξεκινήσω από την αρχή να γνωρίζω ότι θα εξομολογούμαι για τη δουλειά μου και για τον χαρακτήρα μου, όχι για τις θρησκευτικές μου πεποιθήσεις ή την αναπηρία μου. Οι περισσότεροι άνθρωποι που γνώρισα ήταν απίστευτα υποστηρικτικοί. Ωστόσο, τα τελευταία χρόνια έχω βιώσει όλο και περισσότερες παρόμοιες διακρίσεις αδικίας και άνιση μεταχείριση. Μίλησα εναντίον εκείνων που κάνουν κατάχρηση της εξουσίας τους για να υποστηρίξω αυτούς που έχουν αδικηθεί ή που οι φωνές τους δεν ακούγονται. Με έχουν τραμπουκίσει, προσπάθησαν να εκτροχιάσουν τη δουλειά μου και να συκοφαντήσουν τον χαρακτήρα μου. Θα επιμείνω όμως, ακόμη κι αν αυτό είναι πιο δύσκολο και από το ν’ ανέβω στο Εβερεστ. Θα θυμάμαι πάντα ότι ο ακρογωνιαίος λίθος αυτής της μεγάλης χώρας την οποία αποκαλώ δεύτερη πατρίδα μου είναι η αρχή και το φως που δείχνει όλους εκείνους οι οποίοι έχουν αδικηθεί, έχουν υποστεί διακρίσεις, διώξεις και καταπίεση. Αυτό αντιπροσωπεύουν πάντα οι Ηνωμένες Πολιτείες για μένα, την οικογένειά μου και εκατομμύρια σε όλο τον κόσμο.

Τι σας έδωσε τη δύναμη για να προχωρήσετε;

Η χριστιανική μου πίστη και η υποστηρικτική σύζυγός μου με βοήθησαν στο παρελθόν και με βοηθούν ακόμη να περάσω μερικές από τις πιο δύσκολες στιγμές της ζωής μου. Με βοήθησε η ίδια η δουλειά μου και η πρόοδος που διαπίστωνα ότι μου απέφεραν η μελέτη και η αφοσίωση. Είμαι αιώνια ευγνώμων για όλα αυτά.

Πότε αισθανθήκατε δικαιωμένος;

Οταν διαβάζω τον λόγο του Θεού. Οταν βλέπω τη γυναίκα και τα παιδιά μου υγιείς και ευτυχισμένους. Οταν σχεδιάζω ιστορικά, μεγάλα έργα και τα βλέπω να υλοποιούνται, όπως η εκτέλεση όλων των σόλο έργων πιάνου του Ραχμάνινοφ σε πέντε ρεσιτάλ. Ολα τα σόλο και τα έργα πιάνου μουσικής δωματίου του Μπραμς σε 13 ρεσιτάλ. Τα πέντε κοντσέρτα πιάνου του Μπετόβεν σε ένα βράδυ. Οταν έκανα μια συναυλία αφιερωμένη στην καταπολέμηση των διακρίσεων και της αδικίας, την οποία η «Chicago Tribune», μία από τις μεγαλύτερες εφημερίδες των ΗΠΑ, χαρακτήρισε «συναυλία που δημιουργεί Ιστορία». Οταν βλέπω τους ανθρώπους να συγκινούνται από τη δύναμη της μουσικής της παράστασής μου, όταν μοιράζονται τις εμπειρίες τους μαζί μου μετά τη συναυλία ή στα γράμματα.

Τι θα παρουσιάσετε στη συναυλία της Κέρκυρας;

Ανυπομονώ πολύ για τη συναυλία, στην οποία τα κομμάτια θα εκτελεστούν με δύο πιάνα. Είμαι ενθουσιασμένος που θα συνεργαστώ με τον καθηγητή Μουσικής (στο Ιόνιο Πανεπιστήμιο) Νικόλαο Ζαφράνα. Θα έχω μαζί μου και την οικογένειά μου. Θα είναι μια αξέχαστη εμπειρία για τα παιδιά μας – τη Ναμπιέλα, που είναι έξι ετών, και τον Γουίλιαμ, ο οποίος είναι τεσσάρων. Μάλιστα, ταξιδεύουν για πρώτη φορά εκτός Αμερικής.

Θα ερμηνεύσετε έργο του Αντώνη Μώρου. Πώς θα περιγράφετε τη μουσική του;

Συναντήθηκα μαζί του και συνεργαστήκαμε το 2009 για πρώτη φορά. Πάντα έβρισκα τη μουσική του ειλικρινή, όμορφη, με ένα θεραπευτικό μήνυμα να τη συνοδεύει. Είναι από καρδιάς και μιλάει κατευθείαν στην καρδιά! Αυτό είναι που μου αρέσει περισσότερο. Θαυμάζω επίσης το σπουδαίο έργο του, την αλληλεγγύη του και την προσφορά του στους συνανθρώπους μας για να ζήσουν μια καλύτερη και πιο υγιή ζωή. Είναι ένας υπέροχος και γενναιόδωρος άνθρωπος.

Γνωρίζετε την ελληνική μουσική;

Λατρεύω την ελληνική μουσική και το ελληνικό φαγητό από τα παιδικά μου χρόνια. Η γυναίκα του θείου μου, η οποία είχε μεγαλώσει τη μητέρα μου, ήταν Ελληνίδα. Ετσι, νιώθω πολύ σαν στο σπίτι μου ήδη με τον ελληνικό πολιτισμό και ανυπομονώ να βρεθώ στην Ελλάδα.

Ποια είναι τα μελλοντικά σας σχέδια;

Εχω παραστάσεις στη Νέα Υόρκη και την Καλιφόρνια, την Κέρκυρα, στο Σικάγο. Εχω όμως να κάνω και αρκετά ταξίδια στην Κίνα και την Κορέα. Το πιο σημαντικό, ωστόσο, για μένα είναι ότι σε όλα αυτά θα έχω δίπλα μου τη γυναίκα μου.

Τελευταία Νέα