Αναζήτηση
Ο Μίκης Θεοδωράκης ήταν πρόεδρος της Δημοκρατικής Κίνησης Νέων Γρηγόρης Λαμπράκης και από το 1964 της Δημοκρατικής Νεολαίας Λαμπράκη, σε μια περίοδο έντονης πολιτικής δραστηριότητας, με το κίνημα του 1 – 1 – 4, τις μεγάλες απεργίες, την κόντρα με το παλάτι και τα Ιουλιανά.
Σε ένα κίνημα που άνθιζε, η νεολαία έπαιζε πρωταγωνιστικό ρόλο με τους Λαμπράκηδες και τις Λαμπράκισσες να αποτελούν το πιο μεγάλο και οργανωμένο κομμάτι της. Ταυτόχρονα με τις πολιτικές αναζητήσεις υπήρχε και δίψα για νέα ακούσματα και για σύνδεση με όσα γίνονταν στο εξωτερικό. Νέα ή και παλιότερα μουσικά ρεύματα από τα μεγάλα μητροπολιτικά κέντρα του κόσμου άρχισαν να κεντρίζουν το ενδιαφέρον της νεολαίας στην Ελλάδα που τα «ανακάλυπτε».
«Τα τετράδια της Δημοκρατίας», έντυπο των Λαμπράκηδων φιλοξενούσε άρθρα που υπερασπιζόταν τους μοντέρνους χορούς της εποχής προσπαθώντας να καταρρίψουν επιχειρήματα που ήθελαν το βαλς να είναι ωραίο και υψηλής ποιότητας και το ροκ εντ ρολ «ανήθικο» και παρακμιακό. Ωστόσο, παλιότεροι αγωνιστές ήταν πιο καχύποπτοι απέναντι σε αμερικανόφερτους χορούς και ήχους που μπορεί να προωθούσαν και έναν δυτικό τρόπο ζωής.
Ένα περιστατικό που διηγήθηκε ο ίδιος ο Μίκης Θεοδωράκης, δείχνει πως η νεολαία που αγωνιζόταν για έναν καλύτερο κόσμο, δίψαγε για τη νέα «ξένη» μουσική που κάθε άλλο παρά εμπόδιο την έβλεπε στον αγώνα της για μια καλύτερη κοινωνία, όπως κάποιοι συναγωνιστές τους μιας παλιότερης γενιάς. Εξάλλου μοντέρνοι για την εποχή τους στην Ελλάδα ήταν και ο Μίκης, ο Λοΐζος, ο Σαββόπουλος
Όταν ο Μίκης Θεοδωράκης χόρεψε rock n΄ roll με τους Λαμπράκηδες
Το παρακάτω περιστατικό διηγείται στο «Ρεπορτάζ Χωρίς Σύνορα», ο ίδιος ο Μίκης Θεοδωράκης, και δείχνει πως ένας μεγάλος μουσικός έβαλε «πάγο» σε έναν καθοδηγητή της προηγούμενης γενιάς που θεωρούσε παρακμιακή την ξενόφερτη μουσική.
«Εκεί λοιπόν το (ραδιόφωνο) στο λεωφορείο έπαιζε μια μουσική αμερικάνικη, απ’ αυτούς τους ωραίους χορούς τους αμερικάνικους που τα παιδιά χορεύουν απέναντι… ροκ εν ρολ, κάτι τέτοια πράγματα κ.λπ. Τα κορίτσια και τ’ αγόρια ενθουσιασμένα γιατί κάναν τη δουλειά τους… μέσα στο λεωφορείο άρχισαν ζευγάρια να χορεύουν ροκ εν ρολ.
Είχαμε λοιπόν στο λεωφορείο μέσα κάποιον από τα παλιά, με άσπρα μαλλιά, ο οποίος ερχόταν για να επιβλέψει κάπως… το ’ξερα εγώ, αλλά δεν μ’ ένοιαζε καθόλου. Καθόμουν πίσω-πίσω. Και πάει και το κλείνει αυτό (το ραδιόφωνο). Τα παιδιά λοιπόν μείνανε κατάπληκτα… τι γίνεται, το κόμμα μάς απαγορεύει να χορεύουμε; Πάω λοιπόν εκεί… δεν του λέω τίποτα… τι κάνεις… ανοίγω (το ραδιόφωνο) και άρχισα να χορεύω εγώ ροκ εν ρολ που ήμουν πρόεδρος».
Η γιάνκα και το σέικ
Υπάρχει κι ένα άλλο ωραίο στιγμιότυπο, που συνδέεται με τον γνωστό σε όλους μας χορό yanka (προϊόν εκείνης της εποχής), ο οποίος δεν είχε πρόβλημα να διεισδύσει και στους νέους και τις νέες τής ΔΝΛ. Ακούμε την τότε «Λαμπράκισσα» ηθοποιό Άννα Βαγενά να λέει στην εκπομπή «Ρεπορτάζ Χωρίς Σύνορα / Τα δικά μας 60s, Mέρος Β»:
«Θυμάμαι σ’ ένα χορό που έγινε στο Αλκαζάρ (σ.σ. Λάρισα). Είχαμε χορέψει σέικ και γιάνκα επίσης, και πιαστήκανε από τη μέση αγόρια και κορίτσια κι είχε γίνει μεγάλο θέμα. Ότι… πώς να πούμε… τα παιδιά τα δικά μας μπορούν να χορεύουν τέτοιους χορούς ξενόφερτους και φοβερούς».
Για ν’ ακολουθήσει ο Χρόνης Μίσσιος, «Λαμπράκης» κι αυτός:
«Και λέω… τα παιδιά τραγουδάνε και χορεύουνε Μπητλς, τον αμερικάνικο τρόπο ζωής. Οπότε γυρίζει ο Μίκης και με κεραυνοβολεί. Μου λέει “σε παρακαλώ Χρόνη, έτσι, να μη λέμε και ανοησίες εδώ μέσα”. Και μου τραβάει ένα χέσιμο δικαιολογημένα, για το τι ήταν οι Μπητλς να πούμε…».
