Αναζήτηση
Η παράσταση «Ουτοπία» του Αντώνη Αντωνόπουλου παρουσιάζεται από τις 30 Σεπτεμβρίου έως τις 3 Οκτωβρίου στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά.
Ο ηθοποιός και σκηνοθέτης κατασκευάζει μια παράσταση για τον άνθρωπο ως ουτοπία, εμπνεόμενος από το έργο του Τόμας Μορ. Η «Ουτοπία» παρουσιάστηκε για πρώτη φορά στο πλαίσιο του MIRfestival τον Ιούνιο και Ιούλιο του 2021 στο Εθνικό Αστεροσκοπείο Αθηνών. Εκτός από τον Αντώνη Αντωνόπουλο, πρωταγωνιστούν επίσης οι Λένα Μοσχά και Κώστας Τσιούκας.
O Τόμας Μορ κατασκευάζει το 1516 έναν μη-τόπο στον οποίο οι άνθρωποι είναι ευτυχισμένοι και πλήρεις. Η δημιουργία της λέξης “ουτοπία” θα ταυτιστεί με την τελειότητα — ο μη τόπος θα γίνει ο τέλειος τόπος. Το ανύπαρκτο ισοδυναμεί πλέον με το ιδανικό.
Ένας άνθρωπος εισέρχεται στη σκηνή – θέλει να κατασκευάσει την προσωπική του Ουτοπία. Θα αναμετρηθεί με τον εαυτό του – το είδωλό του. Στη συνέχεια θα εμφανιστεί ένας δεύτερος και αργότερα ένας τρίτος. Οι τρεις ερμηνευτές θα εξερευνήσουν την ουτοπική διάσταση του Ανθρώπου, την ανάγκη του για Αρμονία. Μέσω επαναλαμβανόμενων χορευτικών μοτίβων και χρησιμοποιώντας χορογραφίες από κλασσικά μιούζικαλ και ποπ βίντεο κλιπ θα δημιουργήσουν έναν καινούργιο, κοινό, τέλειο κόσμο. Η εικόνα θα ολοκληρωθεί με την εισβολή του έξω κόσμου – ένας κόσμος διψασμένος να ανήκει. Να κατοικήσει την Ουτοπία.
Ο Αντώνης Αντωνόπουλος μιλάει στα «Νέα» για την παράσταση, την ουτοπία και τον άνθρωπο. 
Πώς προέκυψε η ιδέα για την παράσταση;
Δεν είμαι σίγουρος τι είναι αυτό που δίνει ζωή σε μια παράσταση, τι είναι έμπνευση. Κάποιες ιδέες έρχονται ξαφνικά, εκεί που δεν το περιμένεις. Μπορείς να τις προσπεράσεις ή να τις σημειώσεις. Αν τις σημειώσεις, μπορείς να αρχίσεις να δουλεύεις πάνω σ’ αυτές και τότε μπορεί να λειτουργήσουν σαν ένας σπόρος που φύτεψες και σιγά σιγά μεγάλωσε κι έγινε δέντρο, ή λουλούδι. Ο David Lynch πιστεύει ότι οι ιδέες είναι σαν τα ψάρια. Κολυμπάνε στο νερό και αν βγεις για ψάρεμα, έχεις υπομονή και τύχη θα πιάσεις μία. Για την «ΟΥΤΟΠΙΑ» όλα ξεκίνησαν το 2018 από το τραγούδι ‘utopia’ της Lykke Li. Τραγουδάει «θα μπορούσαμε να είμαστε ουτοπία». Αυτό ήταν η αφορμή, ο σπόρος. Γύρω από αυτό τον στίχο δημιουργήθηκε η παράσταση.
Πώς ενώνεται τα ποπ βίντεο με τα κλασικά μιούζικαλ στη χορογραφία σας;
Στα μιούζικαλ και στα ποπ βίντεο κλιπ βλέπουμε ανθρώπους χαμογελαστούς να χορεύουν ανέμελα και ξένοιαστα. Βλέπουμε τον Fred Astaire ή την Janet Jackson να χορεύουν, να συγχρονίζονται στον ίδιο ρυθμό με άλλους ανθρώπους, να τραγουδάνε όλοι μαζί και αυτό για μένα έχει κάτι μαγικό. Είναι μια εικόνα χαράς, έρωτα, ελευθερίας. Είναι μια εικόνα ουτοπίας, ίσως ναΐφ αλλά τρομερά όμορφη και απελευθερωτική.
Αυτοί οι δύο αντίθετοι κόσμο, ο έξω – διψασμένος να ανήκει και ο έσω – του εαυτού, πώς συγκρούονται;
Στην παράσταση τρεις άνθρωποι φτιάχνουν έναν εσωτερικό ουτοπικό κόσμο. Ο εξωτερικός κόσμος θα εισβάλει στο τέλος και θα επιχειρήσει να συντονιστεί μαζί του, να κατοικήσει κι αυτός την Ουτοπία. Θα μπορούσε να τον παρομοιαστεί με την πραγματικότητα που εισβάλει στη φαντασία. Αλλά δεν είμαι σίγουρος αν συγκρούονται. Πιο πολύ προσπαθούν να συνυπάρξουν θα έλεγα. Όπως εύχομαι να καταφέρουμε να συνυπάρξουμε όλοι, όλες και όλα μας. 
Ο Τόμας Μορ στον οποίο αναφέρεται η χορογραφία σας, πώς σας έχει επηρεάσει;
Ξεκίνησα να διαβάζω την «Ουτοπία» του Thomas More το καλοκαίρι του 2018. Μου έκανε εντύπωση ότι ήταν ο πρώτος που σκέφτηκε τη λέξη «ουτοπία». Περιγράφει την Ουτοπία σαν ένα μακρινό νησί όπου οι άνθρωποι ζούνε ευτυχισμένοι και πλήρεις. Το κείμενο σχολίαζε την πολιτική κατάσταση της εποχής και πρότεινε έναν νέο τρόπο ζωής. Ο ιδεατός (και ανύπαρκτος) τόπος που περιγράφει ο Thomas More με ενδιαφέρει πολύ και επηρέασε πολύ και την παράσταση. Υπάρχει συνεχώς ο μακρινός στόχος να βρούμε την τελειότητα. Να κατασκευάσουμε ένα όνειρο και να κατοικήσουμε σ’ αυτό.
Αν είχατε απέναντί σας το είδωλό σας όπως οι χορευτές σας, τι θα κάνατε;
Στην παράσταση παίζουμε με την ιδέα του πολλαπλασιασμού. Η χορογραφία επαναλαμβάνεται ξανά και ξανά ενώ οι άνθρωποι πολλαπλασιάζονται. Παράλληλα υπάρχει και ένας καθρέφτης που πολλαπλασιάζει τους ανθρώπους. Αυτό το σύμπαν ανθρώπων προσπαθεί να έρθει σε Αρμονία μεταξύ του και με τα είδωλά του. Αυτό θα προσπαθούσα να κάνω κι εγώ αν είχα απέναντί μου το είδωλό μου. Να έρθω σε Αρμονία μαζί του. 
Τελικά, είναι για εσάς ο άνθρωπος μια ουτοπία;
Ναι. Ουτοπία για μένα είναι ένα τέλειο αλλά μακρινό νησί που προσπαθώ να προσεγγίσω. Ο άνθρωπος είναι εν δυνάμει τέλειος. Η ένωσή του με τους άλλους ανθρώπους είναι ένα Βασίλειο του Παραδείσου, μια Νεφελοκοκκυγία, μια Ουτοπία. Μια Ουτοπία Αγάπης.
