Συγκλονίζει η Ιωάννα με την κατάθεσή της – Τα μαλλιά μου πέφτανε, έπιανα το πρόσωπό μου και καταλάβαινα ότι λιώνω

Με την περιγραφή της σκηνής της επίθεσης με βιτριόλι ξεκίνησε την κατάθεσής της ενώπιον του Μεικτού Ορκωτού Δικαστηρίου τη Αθήνας η Ιωάννα Παλιοσπύρου ενώ λίγα βήματα πιο πίσω η καθ’ ομολογία δράστρια στο εδώλιο παρακολουθεί το θύμα της.

«Σηκώθηκα για να πάω στη δουλειά μου και ήμουν στην είσοδο της πολυκατοικίας των γραφείων. Πάτησα το κουμπί του ασανσέρ και περίμενα να κατέβει. Κοιτούσα προς το κάτω περιμένοντας. Άκουσα κάποιους θορύβους. Δεν έδωσα σημασία.

Σκέφτηκα ότι μπορεί να είναι η καθαρίστρια ή κάποιος άστεγος. Καθώς περίμενα το ασανσέρ εμφανίστηκε μπροστά μου μια γυναίκα, σήκωσα το βλέμμα και με κοίταξε στα μάτια. Μου έριξε το βιτριόλι που εκείνη τη στιγμή δεν κατάλαβα τι ήταν και έφυγε τρέχοντας. Θέλω να σας πω ότι λούστηκα με αυτό το υγρό, το ένιωσα παντού πάνω μου. Ημουν παντού στο σώμα μου λουσμένη και κατευθείαν μου ήρθε η μυρωδιά.

Το πρώτο πράγμα ήταν να τρέξω για κάπου για βοήθεια. Θυμήθηκα ότι είχε φαρμακείο δίπλα και έτρεξα προς το φαρμακείο. Οι πόνοι ήταν φρικτοί, δεν έβλεπα καθόλου από το ένα μάτι. Μπήκα μέσα στο φαρμακείο ουρλιάζοντας οι άνθρωποι δεν καταλάβαιναν τι έλεγα πανικοβλήθηκαν. Τους έλεγα δώστε μου λίγο νερό πεθαίνω βοήθεια φώναζα. Τα μαλλιά μου πέφτανε μέσα στο νιπτήρα. Έπιανα το πρόσωπό μου και καταλάβαινα ότι καιγόμουν, λιώνω. Φώναζα για βοήθεια, οι άνθρωποι τρόμαζαν. Καταλάβαινα ότι εκείνη τη στιγμή κάτι χάνω… Κάλεσαν σε βοήθεια το 166. Μου είπανε να βγάλω τα ρούχα μου γιατί λιώνανε πάνω μου. Εγώ το μόνο που σκεφτόμουν ήταν να μη χάσω τις αισθήσεις μου. Γιατί καταλάβαινα ότι μόνο εγώ μπορούσα να να σώσω τον εαυτό μου. Φώναζα Θεέ μου βοήθησε με γιατί μόνο εσύ μπορείς.

Η Ιωάννα καταθέτει στο δικαστήριο με αξιοπρέπεια και ψυχραιμία, ενώ η κατηγορούμενη δεν της έχει ρίξει ούτε ένα βλέμμα,  κοιτάζοντας συνεχώς στην ευθεία χωρίς να έρθει σε οπτική επαφή με το θύμα της.

Θυμάμαι απλά να με βρέχουνε να ουρλιάζω να πονάω να ξανακοιμάμαι να ξανάξυπνάω, μου έκαναν τομές στο μάτι και στο αυτί. Αυτά… δεν θυμάμαι παραπάνω. Προσπαθούσα απλά να αντέχω για να μην πονάω.

Την επόμενη μέρα με ενημέρωσαν ότι θα διακομιστώ στο Θριάσιο. Θυμάμαι χαρακτηριστικά τη διακομιδή μου, επειδή δεν μπορούσα να δω, μπορούσα μόνο να ακούω, θυμάμαι την ώρα που περνούσαν τα φορεία στους διαδρόμους. Μια κυρία αναφώνησε Θεέ μου και κατάλαβα ότι το είπε για μένα (κλαίει) κατάλαβα ότι η κατάσταση δεν είναι καλή.

Κατάλαβα ότι έχω σοβαρά εγκαύματα και απλά παρακαλούσα να επιβιώσω.

Μέσα στο νοσοκομείο ήταν η πιο δύσκολη περίοδος της ζωής μου, έκανα επτά χειρουργεία. Θυμάμαι ότι δεν άντεχα το φως τα μάτια μου ήταν τραυματισμένα, ακόμα και το φως του δωματίου ήταν επίπονο.