Αναζήτηση
Ο Τικίνιο Σοάρες είναι τανκ. Αλλά αυτό ήταν και πριν αποκτηθεί από τον Ολυμπιακό. Ενας σέντερ φορ κλάσης, της κατηγορίας «βασικός στην Πόρτο». Ένα θωρηκτό, με τρομερή ποιότητα, κινήσεις και τελειώματα σαν αυτά που είδαμε το βράδυ της Πέμπτης από το βραζιλιάνο φορ.
Ο Μάντι Καμαρά είναι απλώς ο… Μάντι Καμαρά. Ένας παίκτης που δεν έχει ταβάνι. Και που κόντρα στη Φενέρμπαχτσε έκανε πράγματα που λίγοι παίκτες στην Ευρώπη μπορούν.
Ο Αγκιμπού Καμαρά, πάλι, είναι η απόλυτη ατραξιόν του Ολυμπιακού. Ο νέος «παίκτης των 20.000.000 €». Μία ανεπανάληπτη ανακάλυψη-κλοπή από τους Ερυθρόλευκους, από εκείνες που τις βλέπεις και αδυνατείς να καταλάβεις «πώς»; Ένας παίκτης 20 ετών, με αυτό το μικροσκοπικό κορμί, να είναι… παντού. Να τον βλέπεις να κόβει, να κλέβει, να σπριντάρει, να πασάρει, να κάνει ποδιές, να κάνει καταπληκτικές τελικές και να τραβάει τα μαλλιά του επειδή… το έχασε. Κι ας έγινε το 3-0!
Οι τρεις παραπάνω ποδοσφαιριστές είναι οι παίκτες που έκαναν τη διαφορά για τον Ολυμπιακό στη μεγαλειώδη νίκη επί της Φενέρμπαχτσε. Και επιτρέψτε μου να συμφωνήσω με εκείνους που διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους για το «πού πάει ο Ολυμπιακός με τον Μασούρα».
Συμφωνώ, απόλυτα, λοιπόν. Έχουν απόλυτο δίκιο. Πού να πάει ο Ολυμπιακός με τον Μασούρα; Και τον Μπουχαλάκη. Ας πούμε να πάει σε μια μάχη κόντρα στη Φενέρμπαχτσέ, μέσα στο Σουκρού Σαράτσογλου και να φύγει με ένα 3-0 υπέρ του, που τον αδικεί κιόλας.
Διότι ο Μασούρας είναι απαράδεκτος. Έπρεπε να έχει σκοράρει στο τετ α τετ που έχασε στο 83’. Ήταν απαράδεκτο το πλασέ που έκανε. Και έτσι χάλασε τη μέτρια εικόνα του. Διότι, ναι, ο «Μάσου» δεν έκανε τίποτε στην Τουρκία. Δεν έκανε τίποτε διαφορετικό από ό,τι κάνει από την πρώτη ημέρα που φόρεσε την ερυθρόλευκη φανέλα.
Στο 6′ έκλεψε την μπάλα από τον Καντιόγλου και στη συνέχεια της φάσης έδωσε την ασίστ στον Τικίνιο για το 1-0. Στο 63′ πήρε το «ριμπάουντ» και με καταπληκτικό σουτ έκανε το 2-0. Και σαν να μην έφτανε αυτό, τρία λεπτά μετά, έκανε και το 3-0, σε ανάλογη φάση, αλλά με διαφορετικό τελείωμα (πλασέ χαμηλά).
Και τι με αυτά; Τι πάει να πει ότι είχε δύο γκολ, 1 ασίστ, καμιά 10αριά κλεψίματα και πίεση του… θανατά στους παίκτες της Φενέρ; Αυτά δεν είναι τίποτα μπροστά στο γεγονός ότι έχασε το πλασέ στο 83′, όταν θα γινόταν το 4-0. Πού να πας, λοιπόν, με τον Γιώργο Μασούρα;
Ε, η σωστή απάντηση είναι ότι με τον Μασούρα πας στον πόλεμο. Εάν σου πουν διάλεξε έναν, οι πιθανότητες να διαλέξεις τον «Μάσου» είναι τόσο πολλές, που ακόμη και οι haters θα τον επέλεγαν ασυνείδητα. Διότι ο Μασούρας είναι η προσωποποίηση του παίκτη που θέλει να έχει κάθε προπονητής, οπαδός, παράγοντας, παίκτης στην ομάδα του. Είναι η απόλυτη εφαρμογή τού «τα δίνω όλα για την ομάδα».
Δεν το κάνει ως ένας άτεχνος μαραθωνοδρόμος. Το κάνει με αποτελεσματικότητα. Και το κάνει και με ποιότητα. Διότι κάθε χρόνο είναι καλύτερος. Φέτος έχει ήδη 4 γκολ και 3 ασίστ σε 8 παιχνίδια. Το σύνολο στην ερυθρόλευκη πορεία του «γράφει» 126 παιχνίδια, 34 γκολ, 16 ασίστ. Αλλά ακόμη και οι αριθμοί τον αδικούν. Διότι όσα κάνει αυτός ο ποδοσφαιριστής στο γήπεδο είναι μοναδικά.
Πού να πας, λοιπόν, με τον Μασούρα; Στον πόλεμο. Οπουδήποτε. Παντού.
