Ουδείς μπορεί να αμφισβητήσει ότι η διαφαινόμενη υποψηφιότητα του Γιώργου Παπανδρέου για την ηγεσία του Κινήματος Αλλαγής τάραξε τα νερά και προκάλεσε αυξημένο ενδιαφέρον για την εσωτερική αυτή διαδικασία του κόμματος.
Υπάρχει όμως ένα ερώτημα που είναι εξαιρετικά κρίσιμο για έναν πολιτικό σχηματισμό που επιθυμεί να ανακτήσει τη δυναμική του: Με ποιο τρόπο θέλει το ΚΙΝΑΛ να απασχολεί την επικαιρότητα; Αν ικανοποιείται με το «σκανδαλιστικό» και μικροπολιτικό του πράγματος τότε όλα καλά. Τα όσα εκτυλίσσονται αυτές τις μέρες έχουν αγωνία, ίντριγκα, παρασκήνιο και αναμοχλεύουν πάθη. Αυτά είναι όλα τα συστατικά μιας καλής σαπουνόπερας που κεντρίζει το ενδιαφέρον και τη δημόσια συζήτηση, αλλά δεν είναι πολιτική ή, εν πάση περιπτώσει, δεν είναι μόνο αυτά η πολιτική.
Κατά τα λοιπά, διατυπώνονται ήδη πολλά επιχειρήματα υπέρ και κατά της υποψηφιότητας. Κάποιοι υποστηρίζουν ότι θα συσπειρώσει ξανά και θα φέρει πίσω ψηφοφόρους που έχουν μετακινηθεί προς τον ΣΥΡΙΖΑ.
Αλλοι αντιτείνουν ότι θα επανέλθει η παρελθοντολογία και οι διαιρέσεις που είχαν μεγάλο πολιτικό κόστος στο ΠΑΣΟΚ και ότι, όπως και στις προσωπικές σχέσεις, η νοσταλγία και οι επιστροφές στους «πρώην» κρύβουν παγίδες. Σε κάθε περίπτωση, πάντως, πριν καταλήξει κανείς σε συμπεράσματα βασισμένα στις επιθυμίες του, καλό και χρήσιμο θα ήταν να ξεκαθαρίσει πρώτα ο ίδιος ο Παπανδρέου τις δικές του.
