Μοιάζει να είναι ένα… πράσινο κουβάρι. Μπερδεμένο όσο δεν πάει, καθώς ο Παναθηναϊκός ακόμα ψάχνεται σε όλα τα επίπεδα. Διόλου παράξενο, καθώς προσθέτει παίκτες, είναι καινούρια ομάδα, έχει νέο προπονητή. Διόλου ασφαλής δρόμος για να μαζέψεις νίκες και να μην κυνηγάς στην πορεία μιας εξόχως απαιτητικής διοργάνωσης.
Ο Δημήτρης Πρίφτης το πάλεψε. Με διαφορετικές πεντάδες, με άμυνες χώρου, άλλοτε παθητικές, άλλοτε επιθετικές. Με πολλούς διαφορετικούς αποδέκτες στην επίθεση. Με διαφορετικές πεντάδες, σχήματα με εντελώς διαφορετική φιλοσοφία. Στο τέλος κι αυτός μπερδεύεται.
Η προσέγγιση (και) στο ματς με τη Μακάμπι ήταν πέρα για πέρα λανθασμένη. Από την άμυνα έπρεπε να ξεκινήσει, όχι να παίξει το «μία σου και μία μου». Όταν η άμυνα «έσφιξε», το χαλαρό +20 έγινε διαπραγματεύσιμο +3. Όμως εκεί οι λεπτομέρειες ήταν με τους Ισραηλινούς και εν πολλοίς αποδόθηκε δικαιοσύνη.
Δεν μπορεί ο Παναθηναϊκός να κυνηγά νίκες μέσα από την επίθεση. Θα το πετυχαίνει μία στις τρεις φορές. Δεν γίνεται να μπαίνει ο Κασελάκης, που έχει κερδίσει θέση στο ρόστερ του ΠΑΟ, και να παίρνει τη μία πίσω από την άλλη τις προσπάθειες στην επίθεση. Δεν γίνεται ο (εξαιρετικός στο τελευταίο δεκάλεπτο) Μέικον να μην βλέπει κανέναν συμπαίκτη του. Δεν γίνεται να μην παίρνει μπάλες ο Παπαγιάννης. Δεν γίνεται, είτε τα βάζει είτε όχι, να σουτάρει σαν σε διαγωνισμό τριπόντων ο Ουάιτ.
Άντε και να πούμε ότι υπάρχει ελευθερία κινήσεων. Μα ο Νάναλι έκανε πάρτι και ο κατά τεκμήριο καλύτερος περιφερειακός αμυντικός του Τριφυλλιού (Σαντ-Ρος) ήταν στον πάγκο. Ο Ουιλμπέκιν αντιμετωπίστηκε πολλές φορές σαν να ήταν πρωτοεμφανιζόμενος. Χαρακτηριστική η φάση που, αντί να κυνηγήσει το ριμπάουντ ο Νέντοβιτς, άφησε να το πάρει πεσμένος ο αμερικανός πόιντ γκαρντ και να δώσει ασίστ για κάρφωμα.
Ο Φέρελ δεν μπορεί να κριθεί από το πρώτο παιχνίδι, αλλά περισσότερο μπέρδεψε τους υπόλοιπους. Θα βρουν ρόλους, δεν είναι κακός παίκτης. Δεν παίρνω όρκο ότι μπορεί να είναι στην ίδια πεντάδα με τον Μέικον, καθώς είναι δυσλειτουργικό το σχήμα στην άμυνα.
Η αντίδραση επιτρέπει αισιόδοξες σκέψεις, όμως ο Παναθηναϊκός εμφανώς δείχνει ότι δεν έχει χημεία και ρόλους. Δεν έχει «σταθερές». Άγεται και φέρεται από τις επιδόσεις των παικτών του στην επίθεση. Κι αυτές όχι κατ’ ανάγκη μέσα από σχέδιο. Περισσότερες ήταν οι προσωπικές ενέργειες, δίχως να αναζητήσουν οι Πράσινοι την καλύτερη επιλογή, δίχως να σημαδέψουν.
