Ο κορωνοϊός εμπόδισε τον τέως πρόεδρο και εσαεί διδάσκαλο του γένους Πρόκοπιο Παυλόπουλο να επισκεφθεί την Κύπρο. Διαγνώσθηκε θετικός στο απαραίτητο τεστ και δεν μπόρεσε να συμμετάσχει δια ζώσης στο 5ο Συμπόσιο Σεφέρη, που οργανώθηκε από τον δήμο Αγίας Νάπας, για την πεντηκονταετηρίδα από τον θάνατο του μεγάλου ποιητή. (Παρεμπιπτόντως, ο τέως πρόεδρος είναι ασυμπτωματικός και, ως εμβολιασμένος, δεν διατρέχει κίνδυνο. Σύντομα θα αναλάβει και πάλι τα διδασκαλικά καθήκοντά του ανά τον Υπαρκτό Ελληνισμό).

Οι μετέχοντες στο συμπόσιο, όμως, δεν τη γλύτωσαν τόσο εύκολα. Την εισήγηση που είχε προετοιμάσει ο πρώην πρόεδρος, την έστειλε στον καθηγητή Γιώργο Γεωργή και εκείνος τη διάβασε ολόκληρη. Φαντάζομαι ότι μόλις τελείωσε θα λιποθύμησε από την πνευματική εξάντληση – κι ας διάβαζε την εισήγηση καθιστός και όχι όρθιος στο ένα πόδι, γυρισμένος στη γωνία, φορώντας καπέλο με αφτιά γαϊδάρου, όπως θα άρμοζε στυλιστικά σε τέτοιο μαρτύριο. Κάποιοι μπορεί να πουν ότι του άξιζε αυτή η τιμωρία του κ. Γεωργή, διότι ήταν πρεσβευτής της Κυπριακής Δημοκρατίας επί Τάσσου Παπαδόπουλου και του «όχι», που τώρα πληρώνει η Κύπρος. Παρ’ όλα αυτά, το βρίσκω απάνθρωπο να βάζεις κάποιον να διαβάζει – σωστότερα, να απαγγέλλει – Παυλόπουλο δημοσίως.

Από κριτικής και φιλολογικής σκοπιάς, η εισήγηση του τέως προέδρου δεν έχει κανένα ενδιαφέρον. Είναι μια επίπεδη ανάγνωση του πολιτικού Σεφέρη μέσα από το έργο του, σαν να επρόκειτο για ιερό κείμενο, που διαβάζεται για να δούμε τι μας λέει ο Θεός. Η προσέγγισή του είναι χαρακτηριστική μιας τάσης που υπάρχει στη διανόηση της Λαϊκής Δεξιάς (αντιφατική έννοια, θα πουν κάποιοι, αλλά ας μην κολλάμε…) να ανατρέχουν στον Σεφέρη για θέσφατα, που υποτίθεται ότι δικαιώνουν την ακινησία στο Κυπριακό. Οι περισσότεροι δεν αντιλαμβάνονται ότι ο πολιτικός Σεφέρης εκφράζει την εποχή του και είναι πια ξεπερασμένος. Σήμερα, η αξία του πολιτικού Σεφέρη, ειδικά δε για το Κυπριακό, είναι κυρίως ιστορική: μας βοηθά να καταλάβουμε το πνεύμα μιας εποχής γύρω από το Κυπριακό.

ΕΠΙΔΕΙΞΗ ΑΥΤΑΠΑΡΝΗΣΗΣ

Με την ευκαιρία, μια ιστορία από το λαμπρό παρελθόν του τέως προέδρου, την οποία μου θύμισε πολιτευόμενος. Οταν ο Προκόπιος ήταν απλώς ο Πάκης του Ακάματου και είχε υπό την ευθύνη του τρία ή τέσσερα υπουργεία, προφανώς κουραζόταν ο άνθρωπος, κανείς δεν θα το αμφισβητήσει αυτό, αλλά είχε τη συνήθεια να επιδεικνύει πόσο κουραζόταν. (Μερικοί λένε ότι αντλούσε ένα είδος ηδονής από την επίδειξη της εξάντλησης και ότι ίσως για τον λόγο αυτόν επεδίωκε να κάνει συλλογή υπουργείων. Οπως κάποιοι, θα έχετε ακούσει, που τυλίγουν το κεφάλι τους με μια σακούλα, επειδή η ασφυξία κάπως ενισχύει τον ερεθισμό…)

Οταν λοιπόν οι νέοι βουλευτές του τηλεφωνούσαν για εξυπηρετήσεις κ.λπ., εκείνος τους απαντούσε μετά τα μεσάνυχτα. Χτυπούσε το τηλέφωνο κατά τη μία και πεταγόσουν με αγωνία – ποιος να είναι τέτοια ώρα; – και άκουγες μια ξεψυχισμένη φωνή να ψελλίζει, θαρρείς εκ του τάφου: «Ελα… Με ζήτησες… Μόλις τώρα τελείωσα…». Κάποιος βουλευτής που εκνευριζόταν από την αυτάρεσκη επίδειξη αυταπάρνησης των νυχτερινών τηλεφωνημάτων του Πάκη, αντέδρασε κάποτε, τηλεφωνώντας εκείνος στον υπερυπουργό στις 6 το πρωί. «Γειά σας! Μόλις ξύπνησα και έχω μακριά μέρα σήμερα, είπα λοιπόν να σας πάρω τώρα» κ.λπ. Το έκανε δυο φορές και γλίτωσε…

ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ

Χθες το μεσημέρι, σε κεντρικά σημεία διαφόρων νομών (π.χ., στο «4stagioni παλιό nostradamo» στην Κόρινθο, στo «Καφέ Καβαλιέρε» στη Ρόδο, στην καφετέρια του Δημοτικού Κήπου της Χίου και αλλού) υποτίθεται ότι πραγματοποιήθηκαν «αυθόρμητες» συναντήσεις φίλων και υποστηρικτών του Γιώργου, με σκοπό να συντονιστούν μεταξύ τους για την προεκλογική εκστρατεία. Από το επιτελείο του ΓΑΠ, εξήραν την πρωτοβουλία ως «αυτοοργάνωση». Η κλασική περίπτωση, στην οποία η ανάγκη γίνεται φιλοτιμία ή, με τους όρους του ΓΑΠ, η αδυναμία γίνεται δημοκρατικότητα…

ΠΡΟΟΔΟΣ!

«Θρίλερ», λέει, «με έλληνα στρατιωτικό που έστελνε δέματα με βαρύ οπλισμό στις ΗΠΑ». Αυτό διαβάζω και εκπλήσσομαι γιατί θα περίμενα το αντίθετο να συμβαίνει. Αν μικρές ατομικές επιχειρήσεις (παράνομες έστω) κάνουν εξαγωγή οπλισμού στις ΗΠΑ, εγώ το λέω πρόοδο…

Τελευταία Νέα