Αναζήτηση
Ο χορογράφος Σπύρος Κουβαράς και η ελληνογαλλική ομάδα σύγχρονου χορού, Synthesis 748 Dance Co., που ιδρύθηκε στο Παρίσι το 2008, παρουσιάζουν την νέα τους δουλειά με το έργο, «(5)4’33’’: a continuous (im)mobility». Πρόκειται για μια παράσταση που θα ανέβει στο Μπάγκειον για πέντε βραδιές, από 2 έως και 5 Δεκεμβρίου. Εκκινώντας από το χορογραφικό παράδοξο της ακινησίας και με αισθητικές αναφορές στο, εμβληματικό, μουσικό έργο 4’33’’, του Αμερικανού πρωτοπόρου συνθέτη, John Cage, ο χορογράφος με το, «(5)4’33”: a continuous (im)mobility», αναδιατυπώνει την πρόθεση του Cage να επαναπροσδιορίσει την σχέση κοινού και δημιουργού και υπογράφει ένα έργο του οποίου το χορευτικό λεξιλόγιο αναδύεται ως, μεταβλητό, μωσαϊκό σωμάτων. 
Η αφήγηση του έργου εκκινεί από ένα εγκατελειμμένο ξενοδοχείο, όπου ο χρόνος έχει παγώσει και ο χώρος λειτουργεί ως δωμάτιο, ενδοσκοπικής, περισυλλογής. Εκεί, οχτώ σώματα, μετέωρα μεταξύ δράσης και μη δράσης, μοιάζουν έτοιμα να κινηθούν για μια τελευταία φορά. Κύκνειο άσμα της ανθρώπινης κίνησης ή μια ωδή για το τέλος του κόσμου; 
Η μουσική επένδυση του έργου, εκτενή αποσπάσματα από το Ρέκβιεμ του Μότσαρτ, δημιουργεί μια υποβλητική ατμόσφαιρα και καλλιεργεί, προοδευτικά, ένα λεπτοφυές κινητικό κύκλωμα που διαπερνάει τα οχτώ σώματα, δημιουργώντας μια, σχεδόν, κυτταρική σύνδεση μεταξύ τους. Παράλληλα, το κινούμενο σκηνικό set λειτουργεί καλειδοσκοπικά και προκαλεί, με τη σειρά του, μια ασύμπτωτη θέαση, υποβάλλοντας έτσι ένα χορευτικό μετέωρο μεταξύ ορατού και αοράτου, που σταδιακά μετατρέπει τον χώρο από δωμάτιο περισυλλογής του ατόμου, σε μια ανάμνηση ενός ακινητοποιημένου παρόντος.
Ο Σπύρος Κουβαράς και οι χορευτές του μιλούν για το νέο τους εγχείρημα στα «Νέα»
«Μέσα στη γενικευμένη καθήλωση και μετά το overdose ψηφιακότητας που βιώσαμε, το έργο αυτό επιβεβαιώνει, με έναν τρόπο άρρητο, τη σχέση μας με ό,τι μας περιβάλλει ως σαρκική επαφή. Έρχεται ως μικρή υπενθύμιση πως η ενσώματη εμπειρία και η ανθρώπινη εγγύτητα είναι ζωτικής σημασίας στοιχεία για την διατήρηση της ανθρωπινότητας μας». 
Σπύρος Κουβαράς, Χορογράφος/Χορευτής
«Άνθρωποι..κομμάτια του ίδιου παζλ…με οδηγό τη μνήμη των αισθήσεων…ρέουν προς ένα τόπο κοινό..(ξανά)φτιάχνουν το παζλ της μεγάλης αγκαλιάς, της αέναης αγάπης της πανανθρώπινης επαφής. Κι εκεί θέλω να βρίσκομαι».
Κορίνα Κοτσίρη, Performer 
«Αφουγκράζομαι τον εαυτό μου αφουγκράζοντας τους άλλους. Συνυπάρχω με αλλα σώματα σε έναν χώρο όπου κυριαρχεί η αίσθηση προέκτασης του χρόνου. Αφήνομαι σε μια θάλασσα απο σώματα να με παρασύρει και ξαναβρίσκω τον εαυτό μου. 8 σώματα καλούμαστε να ανταποκριθούμε στο κάλεσμα για εγγύτητα και επαφή σε μια εποχή όπου όλες οι συλλογικές αξίες και το ενδιαφέρον για τον διπλανό έχουν δεχθεί επίθεση. Απομακρυνόμαστε από ατομικιστικές αξίες με μια διάθεση να γεφυρώσουμε τον διαχωρισμό ανάμεσα σε ερμηνευτές και κοινό».
Alexandra Rogovska, Χορεύτρια
«Στο (5)4’33’’ παρατηρώ να διαπραγματεύομαι το δίπολο παρελθοντικών βιωμάτων και μελλοντικών καταλήξεων. Οι παροντικές αποφάσεις θεωρώ πως προκύπτουν αντανακλαστικά. Η χρήση της τεχνικής προκύπτει όχι ως μέσο επίδειξης , αλλά ως ο μοναδικός τρόπος να διανύσω μια ιδιαίτερα απαιτητική χρονική πορεία. Το (5)4’33’’ μου θυμίζει πώς είναι να παίρνεις ρίσκα. Ευχαριστώ όλους τους συναδέλφους μου».
Δήμητρα Βλάχου, Χορεύτρια
«Στο έργο αυτό μέσα από μία ισχυρή πρόταση, αυτή της βραδύτητας της κίνησης του σώματος, μελετάμε τη συνύπαρξη των σωμάτων. Σε ένα σύμπαν που ο χρόνος διαστέλλεται, η αργή κίνηση επιτρέπει την παρατήρηση κάθε λεπτομέρειας στη μονάδα, στο σύνολο, στη σχέση των δύο. Αυτή η σχολαστικότητα μοιάζει να είναι πολυτέλεια στις μέρες μας και το (5)4’33’’ μας καλεί για επαναδιαπραγματευση της εμπειρίας του χρόνου».
Άγγελος Παπαδόπουλος, Χορευτής
«Η κατεύθυνση πάνω στην οποία εργαστηκαμε, με την καθοδήγηση του Σπύρου, μου επέτρεψε να βιώσω τη έννοια του χρόνου ως μια ρευστή κατάσταση, η εμπειρία της οποίας είναι άμεσα συνδεδεμένη με την παρατήρηση μου και τους περιορισμούς που επιβάλλουν οι αισθήσεις μου. Ταυτόχρονα, η βραδύτητα έγινε ενα εργαλείο για να επεξεργαστώ την ανθρώπινη επαφή μέσα σ’ ένα πλαίσιο που την θέτει ως προτεραιότητα και αναγνωρίζει σ’ αυτήν την αναγκαιότητα της ίδιας της ύπαρξης».
Λουκιανή Παπαδάκη, Χορεύτρια
«Κάθομαι και τους παρατηρώ να υπάρχουν. Επιμένουν να κινούνται αργά και σταθερά.
Μετέωροι αγγίζονται για πρώτη φορά και ερωτεύονται την επαφή μέχρι το τέλος».
Αναστασία Βαλσαμάκη, Χορεύτρια
«Το (5)4’33″ ειναι για μένα μια μικρή διαστολή του χρόνου που μοιάζει αιωνιότητα αλλά και ένα αστραπιαίο βίωμα έξω από την νόρμα των καταστάσεων που ζούμε. Νιώθεις ότι βρίσκεσαι για πάντα μέσα σε αυτό έχοντας την δυνατότητα να μείνεις εκεί και να γευτείς οτιδήποτε συμβαίνει. Ταυτόχρονα πραγματώνεται τόσο γρήγορα σαν να μην υπήρξε ποτέ. Μοιάζει σαν να μπαίνεις στην λήθη ανακαλύπτοντας τα βασικά από την αρχή ή…. και μόλις να βγήκες από αυτήν»
Αλέξανδρος Ζαρμακούπης, Χορευτής
