Η Δημοτική Αρχή του Παρισιού ανακοίνωσε προ ημερών ότι φιλοδοξεί να κάνει τη Γαλλική Πρωτεύουσα 100% κατάλληλη για ποδήλατο.
Πίσω από αυτήν την ανακοίνωση βρίσκεται μία καινοτόμος Δήμαρχος, η Αν Ινταλγκό. Είναι όμως επίσης εμφανές ότι αυτή η εξαγγελία έχει σχέδιο και οργάνωση: η Ινταλγκό δέσμευσε ποσό 250 εκατομμυρίων ευρώ αποκλειστικά για την κατασκευή προστατευμένων ποδηλατόδρομων μέσα στην επόμενη 5ετία.
Η προερχόμενη από τους σοσιαλιστές Δήμαρχος του Παρισιού είχε δώσει δείγματα γραφής μέσα στην Πανδημία. Δεν είχε κάτσει τότε με σταυρωμένα τα χέρια. Εκείνη την περίοδο είχαν δημιουργηθεί στο Παρίσι εκατοντάδες χιλιόμετρα προσωρινών ποδηλατόδρομων.
Με το τέλος της καραντίνας η Ινταλγκό σταδιακά άρχισε να μονιμοποιεί τους ποδηλατόδρομους. Γιατί όχι; Αν επιθυμείς να περιορίσεις τη χρήση του αυτοκινήτου στην πόλη, να ελαττώσεις τη ρύπανση, να αντιμετωπίσεις την κλιματική αλλαγή πρέπει να κάνεις πράξεις. Κι αυτή το κάνει.
Α, και κάτι ακόμη. Στο Παρίσι 5% των μετακινήσεων γίνονται πλέον με ποδήλατο.
Η Ινταλγκό έχει σαφέστατα μεγάλη συμβολή σ’ αυτό. Συχνά μετακινείται κι αυτή με ποδήλατο στο Παρίσι.
Πάμε στην Αθήνα τώρα. Η Δημοτική Αρχή και ο Δήμαρχος Κώστας Μπακογιάννης αν ήθελαν να κάνουν την Ελληνική Πρωτεύουσα όχι 100% αλλά 10% κατάλληλη για ποδήλατο – αν και είναι βέβαιο πως δεν το επιδιώκουν – θα χρειάζονταν όχι μία Δημαρχιακή θητεία αλλά πολλές. Ίσως δεκαετίες. Γιατί; Θα το εξηγήσω.
Στοιχείο 1ο: Το Παρίσι δεν έγινε από τη μία στιγμή στην άλλη ποδηλατούπολη.
Το Παρίσι – μία μεγαλούπολη 2,2 εκατομμυρίων κατοίκων που έχει πολλές ομοιότητες με την Αθήνα, όπως το κυκλοφοριακό – δεν έγινε ξαφνικά μία πόλη που έδωσε χώρο στο ποδήλατο και στη μετακίνηση με ποδήλατο. Οι αλλαγές έγιναν σε βάθος 20ετίας, για να μην πω παραπάνω. Ήδη από τη δεκαετία του 1990, το Παρίσι διέθετε έστω λίγα χιλιόμετρα ποδηλατόδρομων. Από τότε είχαν ξεκινήσει οι πρώτες παρεμβάσεις.
Η Αθήνα: Για να λέμε την αλήθεια, η Αθήνα έχει με το ζόρι μόλις… ένα χιλιόμετρο ποδηλατόδρομου και αυτό δεν είναι έργο του Δήμου. Πρόκειται για το τμήμα του ποδηλατόδρομου Γκάζι-Φάληρο, από τη Γέφυρα Πουλόπουλου έως τα Πετράλωνα που κατασκευάστηκε το 2015 και αποτελεί έργο του Υπ. Περιβάλλοντος.
Ψάχνω μία οποιαδήποτε υποδομή για το ποδήλατο από τον Δήμο Αθηναίων που να έχει αφήσει το αποτύπωμά της στην πόλη, να έχει συζητηθεί αλλά – λυπάμαι – δεν βρίσκω.
Στοιχείο 2ο: Δήμαρχοι Παρισίων με όραμα και καινοτόμες ιδέες
Είχα επισκεφτεί το Παρίσι το 2008 και αισθανόμουν ότι πρωτοπορούσε. Όχι άδικα. Έβλεπα ποδηλατόδρομους αλλά κυρίως παντού ποδήλατα. Γιατί; Έναν χρόνο νωρίτερα, τον Ιούλιο του 2007, ο τότε Δήμαρχος Παρισίων Μπερτράν Ντελανοέ είχε βάλει τη σφραγίδα του στην πόλη. Είχε εγκαινιάσει το καινοτόμο σύστημα μίσθωσης κοινόχρηστων ποδηλάτων «Velib» με 750 σταθμούς σ’ όλη την πόλη και 10.000 ποδήλατα. Ένας ευρηματικός τίτλος από τη σύνθεση των λέξεων Velo (ποδήλατο) και liberte (ελευθερία). Μία έξυπνη ιδέα που έγινε τάση σ’ όλη την Ευρώπη. Χαρακτηρίστηκε ως μία… Γαλλική Επανάσταση στον χώρο του ποδηλάτου και της Βιώσιμης Κινητικότητας.
Σκεφτείτε. Όλα αυτά πριν από περίπου 15 χρόνια.
Το Velib όχι μόνο συνεχίζει να υπάρχει στο Παρίσι αλλά επεκτάθηκε και βελτιώθηκε.
Το 2014 o Δήμος εγκαινίασε και το “P’tit Velib” με μικρά ποδήλατα που απευθύνονταν σε παιδιά ηλικίας 2-8 ετών και οι σταθμοί ήταν κυρίως σε πάρκα και χώρους πρασίνου.
To 2017, με την Ινταλγκό στο τιμόνι του Παρισιού το Velib απέκτησε και ηλεκτρικά ποδήλατα.
Σήμερα το σύστημα διαθέτει:
-1400 σταθμούς ποδηλάτων
-20.000 ποδήλατα (το 40% ηλεκτρικά)
-400.000 συνδρομητές
Η Αθήνα: Ίσως να είναι η μοναδική μεγαλούπολη στην Ευρώπη, μπορεί και από τις ελάχιστες στον κόσμο, που δεν έχει σύστημα μίσθωσης κοινόχρηστων ποδηλάτων. Η Δημαρχία Καμίνη το προσπάθησε (δύο φορές έγιναν διαγωνισμοί αλλά άγονοι) αλλά δεν υπήρξε αποτέλεσμα. Όμως χωρίς αποτέλεσμα δεν μπορεί να φέρεις ποδήλατα στην πόλη, δεν μπορείς να αλλάξεις την πόλη σε τελική ανάλυση.
Στοιχείο 3ο: Στο Παρίσι υπάρχει συνέχεια και συνέπεια
Οι Δημοτικές Αρχές στο Παρίσι στο θέμα του περιορισμού του αυτοκινήτου και των υποδομών για το ποδήλατο και τους πεζούς έχουν συνέχεια και συνέπεια. Οι ποδηλατόδρομοι στο Παρίσι έχουν φτάσει πλέον πάνω από 1000 χιλιόμετρα. Και θα επεκταθούν.
Στην Αθήνα: Η τύχη του πιλοτικού (αλήθεια γιατί πρέπει όλα να είναι πιλοτικά στην Ελλάδα;) δικτύου ποδηλατόδρομων του Δήμου Αθηναίων στις 1η, 3η, 6η και 7η Δημοτικές Κοινότητες που είχε αποφασιστεί επί Δημαρχίας Καμίνη, ακόμη αγνοείται…
Για την Πανεπιστημίου δεν χρειάζεται να μιλήσω.
Αλλά θα υπογραμμίσω κάτι άλλο που το διαλαλούσε η νυν Δημαρχία Κ.Μπακογιάννη και το έφαγε η μαρμάγκα. Φυσικά ουδείς ασχολείται μ’ αυτό. Όταν ανακοινώθηκε πανηγυρικά το καλοκαίρι του 2020 το σχέδιο του Μ.Περιπάτου είχαν δοθεί στη δημοσιότητα (εκτός από την Πανεπιστημίου) και κάποιοι άλλοι δρόμοι που θα ήταν – υποτίθεται – ελεύθεροι από ι.χ. αυτοκίνητα και ως εκ τούτου κατάλληλοι για μετακίνηση με ποδήλατο και πεζή. Ποιοι ήταν αυτοί;
-Η Μητροπόλεως: Δεν έγινε ποτέ ελεύθερη από ι.χ. αυτοκίνητα.
-Αθηνάς: Δεν έγινε ποτέ ελεύθερη από ι.χ. αυτοκίνητα.
-Ερμού: Δεν έγινε ποτέ ελεύθερη από ι.χ. αυτοκίνητα.
–Hρώδου Αττικού: Εδώ είναι το καλύτερο ίσως. Κι αυτή θα ήταν ελεύθερη από ι.χ. αλλά κατάφερναν να περνούν τελικά σχεδόν οι πάντες μετά από…διαπραγματεύσεις λίγων δευτερολέπτων με τους αστυνομικούς. Ώσπου η κυβέρνηση και ο Πρωθυπουργός, προ ημερών ανακοίνωσαν ότι ο δρόμος ανοίγει για όλους. Κι έτσι έγινε…
Μετά απ’ όλα αυτά, πόσα χρόνια θεωρείτε ότι χρειάζεται η Αθήνα για να γίνει περίπου σαν το ποδηλατικό Παρίσι;
Πόσα είπατε;
