Ο Μιχαήλ Μαρμαρινός επιστρέφει με την παράσταση «Κομμώτριες – Μεταπολίτευση. Τζιανγκ – Σιν – Μπι – Σιν – Φαντάσου την καρδιά μου δική σου», μια αναδρομή στην εποχή της μεταπολίτευσης κάθε Τετάρτη με Σάββατο στις 20:30 και Κυριακή στις 19:30, στο Θέατρο Θησείον.
Πρόκειται για μια παράσταση-χρονικό της Μεταπολίτευσης, που συνδέει το θέατρο με την πολιτική και την κοινωνική μνήμη, μετατρέποντας τη σκηνή σε μια πλατφόρμα διαλόγου με στόχο να πυροδοτήσει τη σκέψη.
Τους κεντρικούς ρόλους υποδύονται οι Μάιρα Γραβάνη, Χρήστος Κραγιόπουλος, Ηλέκτρα Νικολούζου, Ανδρομάχη Φουντουλίδου, Χάρης Φραγκούλης και Adrian Frieling. Συμμετέχει επίσης το Theseum Ensemble με τους Ρένα Ανδρεαδάκη, Στάθης Γραφανάκης, Πάνος Λουκαΐδης, Ευφροσύνη Μαστρόκαλλου, Σπυριδούλα Παπαζησίμου, Αντώνης Τσίλλερ και Ρένα Φουρτούνη.
Η Ηλέκτρα Νικολούζου μιλάει στα «Νέα» για την παράσταση, τη μεταπολίτευση και τις κομμώτριες.
1. Ποια είναι, κατά τη γνώμη σας, η κυρίαρχη πρόθεση της παράστασης;
Η πρόθεση αυτής της παράστασης είναι να συμβεί ένας μικρός σεισμός στην μνήμη. Να διανυθεί ξανά μέσα από τα γεγονότα προσωπικά ή μη η ιστορία ή θραύσματά της. Έτσι όπως μόνο η μνήμη μπορεί να τα ανασύρει από το πηγάδι του χρόνου. Χορευτές της μνήμης είμαστε. Χορευτές των γεγονότων.
2. Οι κομμώτριες πώς δένουν με τη μεταπολίτευση;
Ο χώρος του κομμωτηρίου πάντοτε ήταν και είναι ένας τόπος συναντήσεων και συζητήσεων. Μικροσυζητήσεων. Μαθαίνεις εκεί τα πάντα, ό,τι μπορείς να φανταστείς. Σαν να λέμε, ξεκινάμε γύρω από κάτι πολύ μικρό, ας πούμε αφήνεις το κεφάλι σου στα χέρια κάποιου άλλου, κι εκεί ακούς να αλλάζει ο κόσμος
3. Πώς αντιμετωπίζετε το ρόλο σας;
Στην παράσταση δεν υπάρχουν ρόλοι, υπάρχουμε εμείς μέσα από τα σώματά μας, τις φωνές μας, τις ανάσες μας, τον ιδρώτας μας. Ενδιάμεσοι στο χρόνο, αγγελιοφόροι της Ιστορίας.
4. Ποιες σκέψεις κάνετε εσείς για την μεταπολίτευση;
Εγώ είμαι ένα προϊόν της μεταπολίτευσης. Μέσα από τους γονείς μου άκουσα και έμαθα πράγματα για αυτό το κομμάτι της Ιστορίας. Εκεί κάτι άλλαξε. O κόσμος πίστεψε, αγάπησε ξανά, περπάτησε χέρι-χέρι, τραγούδησαν όλοι μαζί ένα τραγούδι. Αυτό εγώ το θεωρώ σημαντικό και καθόλου αυτονόητο, ειδικά σε μέρες σαν αυτές
που ζούμε. Σκοτεινές, ψυχρές, κρύες και μοναχικές που καλύπτονται από φωτογραφίες ψεύτο-χαράς και το ινσταγκραμ . Νομίζω ότι η Ελλάδα βιώνει μια παρατεταμένη μεταπολίτευση, δεν μπορεί χωρίς αυτήν. Τα ίδια ονόματα, οι ίδιες οικογένειες και πάει λέγοντας…
5. Συμφωνείτε πως για να υπάρξει νοσταλγία πρέπει να υπάρχει ανάμνηση μιας εποχής;
Συμφωνώ ότι δεν γίνεται να μην υπάρξει νοσταλγία. Έτσι κι αλλιώς η μνήμη νοσταλγεί. Το ίδιο και οι αισθήσεις μας. Μυρίζεις το γιασεμί και σκέφτεσαι την γιαγιά σου. Αυτό είναι ο άνθρωπος: ακούς ένα τραγούδι και σκέφτεσαι το καλοκαίρι και τους φίλους σου.
6. Με τα παιχνίδια της μνήμης εσείς πώς τα πάτε;
Με τα παιχνίδια της μνήμης τα πηγαίνω εξαιρετικά! Ευτυχώς που υπάρχουν!
7. Συνεργάζεστε στενά με τον Μιχαήλ Μαρμαρινό. Μιλήστε μας για αυτή την κοινή διαδρομή σας όλα αυτά τα χρόνια.
Ο Μιχαήλ είναι φίλος μου, είναι οικογένειά μου! Μόνο την αγάπη μπορώ να σκεφτώ, όταν μιλώ γι’ αυτό το όνομα.
