Τροχαία που συγκλονίζουν την Ελλάδα. Που προκαλούν πανελλήνια συγκίνηση. Που μας δείχνουν ξεκάθαρα πόσο ευάλωτοι είμαστε απέναντι στη ζωή. Ή στο θάνατο.
Προσοχή, όχι στη μοίρα. Δεν είναι κάποια αόρατη δύναμη, ένα «μαγικό» χέρι που κόβει το νήμα της ζωής. Τη μοίρα μας μόνοι μας την φτιάχνουμε.
Ο γιος του Βακάκη, ο Παντελής Παντελίδης, ο Mad Clip, τώρα ο Τζώρτζης Μονογυιός, και πόσοι άλλοι «άγνωστοι», «ανώνυμοι» που χάνονται στην άσφαλτο.
Χάνονται από την αδρεναλίνη, από την «αρρώστια» της ταχύτητας.
Πανάκριβα αυτοκίνητα, γκάζια στο τέρμα, το «εργαλείο» να πετάει στους ελληνικούς δρόμους, η πίεση στο 20.
Γιατί;
Γιατί να χάνονται ανθρώπινες ζωές; Γιατί ο ίλιγγος της ασφάλτου να υπερτερεί της ίδιας της ζωής;
Τι πρόλαβαν όλοι αυτοί να ζήσουν ή τι έχασαν;
Ο γιος του Βακάκη, μικρό παιδί έχασε τα πάντα. Δεν πρόλαβε να ερωτευτεί, να δημιουργήσει οικογένεια, να κάνει παιδιά, να φτιάξει τη δική του ζωή.
Ο Παντελίδης δεν πρόλαβε να γίνει μεγάλος. Να κάνει πραγματικότητα τα όνειρά του, να φτιάξει τη δική του οικογένεια.
Και ο ράπερ Mad Clip, τον «έφαγε» το πάθος για την ταχύτητα. Νέος άνθρωπος, είχε όλη τη ζωή μπροστά του.
Και ο Μονογυιός. Δεν θα δει τα παιδιά του να μεγαλώνουν, τις δουλειές του να πηγαίνουν καλά, τη ζωή του να είναι στρωμένη με επιτυχίες.
Χάθηκαν από τα πάθη τους. Με αυτοκίνητα των 500 και 800 ίππων, με 250 και 300 χιλιόμετρα την ώρα σαν κάτι φυσιολογικό.
Με την ανάγκη επίδειξης πανάκριβων «εργαλείων» που πρέπει να επιδεικνύονται ως «συνταγές επιτυχίας».
Δυστυχώς, αυτοί οι γνωστοί, και πολλοί άλλοι, δεν είναι μαζί μας, κι αυτό είναι κάτι πολύ τραγικό.
Θα μείνει στους οικείους τους η πικρία, ο ανείπωτος πόνος της απώλειας. Και μακάρι η θυσία τους να παραδειγματίσει πολλούς.
Οχι ότι η ταχύτητα αποκλειστικά είναι αυτή που σκοτώνει. Αλλά σίγουρα σκοτώνει η έλλειψη παιδείας για την κυκλοφορία στους δρόμους.
Οι Ελληνες σκοτώνονται και με τα λίγα χιλιόμετρα, γίνονται θύματα του Μολώχ της ασφάλτου γιατί απλά δεν ξέρουν να οδηγούν.
Και γιατί υπερεκτιμούν τις δυνατότητές τους.
Το τελευταίο τραγικό τροχαίο μας κάνει όλους να σκεφτούμε:
Ότι η ζωή δεν είναι η ανεξέλεγκτη ταχύτητα, και ειδικά σε ελληνικούς δρόμους.
Ότι η ζωή δεν είναι τα «εργαλεία» που πρέπει να τα αγοράζουμε για να δείχνουμε πόσο πετυχημένοι είμαστε.
Ότι η ζωή δεν είναι το αλκοόλ, δεν είναι ουσίες και τιμόνι με τέρμα τα γκάζια.
Ότι η ζωή δεν είναι ακριβά αυτοκίνητα ή απλά μια αίσθηση ότι ο ίλιγγος της ασφάλτου μας δίνει ελευθερία.
Η ζωή, που έχασαν δυστυχώς όλοι αυτοί είναι άλλα. Και είναι κρίμα κι άδικο να χάνονται πίσω από ένα τιμόνι.
