Αναζήτηση
Ο Θανάσης Ακοκκαλίδης και η ομάδα ΕΑΝ παρουσιάζουν «Το Κήτος» της Ειρήνης Αναγνωστοπούλου κάθε Δευτέρα και Τρίτη στο Bios. Πέντε ερμηνευτές δημιουργούν ένα δυστοπικό σύμπαν και αφηγούνται μια ιστορία από το μέλλον: Ένα κορίτσι επιβιώνει σε ένα λιμάνι χωρίς θάλασσα. Φτιάχνοντας έναν παράταιρο θίασο περιοδεύει σε έναν κόσμο που, καθώς η ξηρασία βαθαίνει, οδηγείται στα όριά του.
Τους πρωταγωνιστικούς ρόλους ερμηνεύουν οι Μαντώ Παπαρρηγοπούλου, Κωνσταντίνος Καρβουνιάρης, Τάσος Κορκός, Λυγερή Μητροπούλου, Ειρήνη Αναγνωστοπούλου.
Οι Μαντώ Παπαρρηγοπούλου και Κωνσταντίνος Καρβουνιάρης μιλούν στα «Νέα» για την παράσταση, το δικό τους κήτος και τις ιστορίες.
Πώς προέκυψε η ιδέα για την παράσταση;
Μαντώ Παπαρρηγοπούλου: «Τι κάνεις όταν δεν μπορείς να ξεφύγεις από την απόλυτη ξηρασία; Λες μια ιστορία.» Από την στιγμή που συναντηθήκαμε με την Ειρήνη Αναγνωστοπούλου και τον Θανάση Ακοκκαλίδη κατάλαβα πως η ιδέα προέκυψε από ανάγκη για δημιουργία σε μια δύσκολη εποχή, αλλά και από αγάπη για το θέατρο, για την αφήγηση και για τους ανθρώπους. Τόσο το κείμενο, όσο και η συνεργασία μας κινήθηκαν γύρω από αυτούς τους άξονες.
Kωνσταντίνος Καρβουνιάρης: Ξεκινώντας να δουλεύουμε πάνω στο κείμενο της Ειρήνης είδαμε ότι η βασική ιδέα αφήγησης της ιστορίας είναι η ξηρασία. Σε όλα τα επίπεδα: φυσικό, συναισθηματικό, νοητικό, πνευματικό. Σιγά-σιγά και μέσα από αυτοσχεδιασμούς και προτάσεις όλων των συνεργατών το τοπίο άρχισε να καθαρίζει και να προκύπτει η μορφή που βλέπετε στην παράσταση.
Βαφτίζετε την ιστορία από το μέλλον, ωστόσο μοιάζει πολύ να είναι του παρόντος. Γιατί;
M.Π: Το κείμενο περιγράφει μια δυστοπία όπου οι άνθρωποι πίνουν ό,τι βρομόνερο έχει μείνει στον υπόνομο και κατουράνε μέσα στα μπουκάλια γιατί, «κάθε υγρό είναι πολύτιμο». Αν κάποιος, βλέποντας την παράσταση σκεφτεί ότι στο μέλλον θα ζούμε έτσι, τότε πετύχαμε. Αν κάποιος βλέποντας την σκεφτεί ότι αυτό είναι το παρόν μας, τότε πάλι πετύχαμε. Παρ’ όλα αυτά η παράσταση -με την έννοια της εικονοποίησης του κειμένου- χρησιμοποιεί τα μέσα που διαθέτει για να δημιουργήσει ένα σύμπαν αφαιρετικό και δυστοπικό, τα υπόλοιπα αφορούν την προσωπική εμπειρία του θεατή.
K.K: Είμαστε τόσο πεπεισμένοι ότι δεν μας αφορά τίποτα εάν δεν φτάσει στην πόρτα του σπιτιού μας! Νιώθουμε ασφαλείς στον καναπέ μας βλέποντας τα δέντρα να καίγονται, τους ανθρώπους και τα ζώα να πεθαίνουν και τα βλέπουμε όλα σαν ταινία! Ως κάτι που θα γίνει…
Στην παράσταση με αφορμή μια περιβαλλοντική κρίση, μιλάτε για μια άλλη, ανθρώπινη. Πώς συνδέονται για σας αυτές οι δύο;
M.Π: Με πολλούς τρόπους. Το δίπολο άνθρωπος- φύση μοιάζει να είναι δομημένο πάνω σε μια αιώνια παρεξήγηση. Αν ήταν εικόνα, νομίζω θα ήταν ένα παιχνίδι bras de fer όπου και τα δύο χέρια ανήκουν στο ίδιο πλάσμα. Η παράσταση, νομίζω, επικεντρώνεται στις περιστάσεις που λειτουργούμε με το ένστικτο μας, αλόγιστα ή τουλάχιστον έξω από το καθορισμένο πλαίσιο. Εκεί, συναντιέται με τον πιο ωμό τρόπο η φύση με τον άνθρωπο. Όταν τελειώνει το νερό, μετατρεπόμαστε όλοι σε αγρίμια, προτάσσοντας την ανάγκη για επιβίωση. Η μνήμη όμως πάντα μας εξανθρωπίζει, και εκεί έρχεται το μπέρδεμα.
K.K: Ο άνθρωπος ζει μέσα-πάνω σε αυτή τη γη! Είμαι κομμάτι της φύσης που με περιβάλλει! Μόνο όταν αρχίσω να ενδιαφέρομαι ουσιαστικά για τον συνάνθρωπό μου, για τα ζώα, τα φυτά, τη γη αντιλαμβάνομαι οτι δεν είμαι ξεχωριστός. Μόνο όταν δω τη σύνδεσή μου με το όλον βρίσκω γαλήνη. Ό,τι υπάρχει μέσα μου αντι-καρεφτίζεται κι έξω από εμένα.
Θεωρείτε ότι οι ιστορίες όντως μπορούν να ξεδιψάσουν τον άνθρωπο;
M.Π: Θεωρώ πως πρέπει να πιστεύουμε ότι οι ιστορίες μπορούν να ξεδιψάσουν τον άνθρωπο. Ή ότι κάθε ιστορία είναι και μια γουλιά, απλώς ποτέ δεν χορταίνεις. Ή ότι οι ιστορίες μπορούν να μας κάνουν, για λίγο, να ξεχάσουμε πως διψάμε. Τι να πω; Άμα το απαντήσουμε αυτό το ερώτημα, το χάσαμε το παιχνίδι.
Κ.Κ: Κάποιες φορές μπορούν και κάποιες άλλες όχι. Ο άνθρωπος που πεινάει π.χ. δεν έχει ανάγκη από ιστορίες έχει ανάγκη από φαΐ!
Το Κήτος τι συμβολίζει για εσάς;
M.Π: Τον δυισμό. Μου θυμίζει πως δεν είμαι μόνη μου. Είναι όλοι αυτοί και όλες αυτές που φέρω, είναι η φύση και η μνήμη και οι άνθρωποι πριν και μετά από μένα. Είναι ο ζυγός αριθμός. Έχει επίσης, κάτι τρυφερό σαν πλάσμα, έχει φροντίδα στον τρόπο που μιλάει, αλλά μπορεί άνετα να σε περιπαίξει κιόλας. Υπομένει πολλά, αλλά ξέρει πότε πρέπει να φύγει.
K.K: Συμβολίζει την εσωτερική σοφία που υπάρχει σε καθετί, άγιο ή καταραμένο.
Το δικό σας προσωπικό Κήτος ποιο νομίζετε ότι είναι;
M.Π: Κάθε μέρα αλλάζει. Είναι κάτι σαν αόρατος συνοδοιπόρος και έχω περάσει από πολλούς!
K.K: Από παιδί είχα αναγνωρίσει έναν εσωτερικό διάλογο με κάποιον ή κάτι που βρίσκεται ταυτόχρονα μέσα μου, αλλά και κάπου αλλού σε έναν απροσδιόριστο τόπο και χρόνο. Στις στιγμές διαύγειας λειτουργεί ως οδηγός, ως σύντροφος, με βγάζει ενστικτωδώς από τα δύσκολα ή μου κάνει παρέα ώσπου να τα ξεπεράσω.
