Αναζήτηση
Στις 26 Ιανουαρίου 2020 ο χρόνος σταμάτησε για τη Βανέσα Μπράιαντ, τους φίλους των Λέικερς, αλλά και τον πλανήτη ολόκληρο. Ο σπουδαίος και πολύς Κόμπι Μπράιαντ έφυγε μόλις στα 41 του χρόνια μαζί με την κόρη του Τζιάνα και άλλα επτά άτομα, ύστερα από συντριβή του ελικοπτέρου τους στο Καλαμπάσας.
Ο Black Mamba πρόλαβε μέσα σε λίγο παραπάνω από τέσσερις δεκαετίες να αφήσει το στίγμα του, την κληρονομιά του και την ψυχή του στο παρκέ του πρώην Staples Center, νυν crypto.com Arena.
Δεν είναι καθόλου τυχαία η φράση ότι «αυτός έχτισε το γήπεδο». Πάμε να ξετυλίξουμε το κουβάρι της μακράς καριέρας του με το μοβ και το χρυσό στο στήθος.
Από την αρχή είχε αυτό το «κάτι»
Λένε ότι το όνομα που έχει κάποιος είναι ένας πρώτος δείκτης για το πόσο ξεχωριστός θα είναι. Ο πατέρας του ο Jellybean Μπράιαντ λάτρευε της μοσχαρίσιες μπριζόλες Κόμπι από αγελάδες ειδικής εκτροφής, οι οποίες βρίσκονται σε περιορισμένη ποσότητα στην Ιαπωνία και κοστίζουν αστρονομικά ποσά. Αποφάσισε λοιπόν να ονομάσει έτσι και το γιο του, από τον αγαπημένο του μεζέ.
Ο μικρός έφυγε νωρίς για την Ιταλία, καθώς ο μπαμπάς έβγαζε το «παντεσπάνι» του παίζοντας εκεί. Εκεί αγάπησε τη Μίλαν και είχε πρώτη επαφή με το μπάσκετ παίζοντας στις προπονήσεις του πατέρα του. Τα τελευταία χρόνια έχει γίνει viral μια φωτογραφία που τον δείχνει μαζί με τον Μπιανκίνι. 
Στο Λύκειο μετέτρεπε τους αγώνες σε σόου με το Lοwer Marion, πάσες κάτω από τα πόδια, ντρίπλες και μπόλικη ορμή με αποφασιστικότητα. Διασκέδασε κι όταν ήρθε η ώρα να κάνει το επόμενο βήμα, επέλεξε αυτό που, ειδικά τότε, έμοιαζε παράτολμο. Πήγε κατευθείαν στο NBA.
Η δύσκολη αρχή και η δυναστεία
Οι Λέικερς έκαναν το colpo grosso και αντάλλαξαν για εκείνον τη βραδιά του γεμάτου ντραφτ του 1996, χάρη στην εξυπνάδα του δαιμόνιου Τζέρι Γουέστ, ο οποίος έδωσε τον Ντίβατς, για να πάρει έναν… «17χρονο χωρίς καν κολεγιακή εμπειρία» είπαν πολλοί τότε. Οι Λιμνάνθρωποι είχαν τότε πολλούς βετεράνους και ήθελαν έναν νεαρό δίπλα στον Σακίλ.
Όταν η ομάδα θα βρεθεί με την πλάτη στον τοίχο στα πλέι-οφ του 1997 απέναντι στους Τζαζ, όλοι… κιότεψαν. Μόνο το αμούστακο παιδί δε δείλιασε. Πήρε τέσσερα κρίσιμα τρίποντα, αστοχώντας σε όλα. Πείσμωσε και θύμωσε, όμως ο Σακ ήταν ο πρώτος που έτρεξε δίπλα του.
«Μη στεναχωριέσαι, θα έρθει μια μέρα που θα βάζεις αυτά τα σουτ και θα είσαι ο καλύτερος του κόσμου» του είπε. Έβλεπε αυτό που είχε αρχίσει να φαίνεται.
Όταν ήρθε ο Φιλ Τζάκσον στη θέση του Ντελ Χάρις, όλα άλλαξαν. Ο νέος προπονητής, αν και φτασμένος με τα έξι δαχτυλίδια με τους Μπουλς, είχε την όρεξη μικρού παιδιού. Μέσα από δύο αντίθετες δυνάμεις έκανε το τέλειο δίδυμο κοντού-ψηλού και οι… καρποί δε θα αργούσαν να πέσουν από το δέντρο.
Το 2000 οι Μπλέιζερς λίγο έλειψε να τους πετάξουν εκτός τελικών, αλλά οι Λέικερς τους… αυτοκτόνησαν στην τελευταία περίοδο του έβδομου αγώνα, ο οποίος πέρασε στην μπασκετική αιωνιότητα πριν καν από τη λήξη του.
Ο Μπράιαντ βρέθηκε στην κορυφή της ρακέτας, ύψωσε στον Σακ και ΜΠΟΥΜ. Το γήπεδο έγινε όλο ένα ηχητικό κύμα στη φάση επισφράγισης της πρόκρισης σε τελικούς έπειτα από εννέα χρόνια.
Στους τελικούς ο Κόμπι κουβάλησε πάλι την ομάδα, όταν αποβλήθηκε ο Σακ, και ήρθε το πρώτο από τα πολλά.
Το 2001 η ομάδα ήταν ασταμάτητη κι έκανε ένα καταπληκτικό 16-1 στα πλέι-οφ χάνοντας μόνο στον πρώτο τελικό από τους Σίξερς, όπου ο Άιβερσον πήρε «φωτιά».
Το 2002 είναι αλήθεια ότι χρειάστηκε διαιτητική εύνοια στη σειρά των τελικών της Δύσης με αντίπαλο τους Κινγκς, από τον περιβόητο διαιτητή Τιμ Ντόναχι, ο οποίος ευνοούσε μια τη μια ομάδα και μετά την άλλη για να φθάσει στα επτά παιχνίδια η σειρά, αλλά κι ένα μεγάλο σουτ του Ρόμπερτ Χόρι.
Στους τελικούς οι Νετς δεν είχαν το απαιτούμενο βάθος κι αναπόφευκτα έγιναν το… τρίτο σερί θύμα της παρέας του Μπράιαντ.
Η διάσπαση του διδύμου
Το 2004 η ομάδα είχε εντάσεις λόγω της διαμάχης μεταξύ Σακ και Κόμπι, παρόλα αυτά με τη βοήθεια του Πέιτον και του Μαλόουν έφθασαν στους τελικούς και πάλι.
Ο Καρλ έχασε μεγάλο μέρος της σεζόν λόγω τραυματισμού κι αν ήταν υγιής μπορεί να είχε αλλάξει το αποτέλεσμα των τελικών, όμως φαντάζει δύσκολο με τόσα… σύννεφα ομίχλης μαζεμένα. Ήττα σοκ με 4-1 από το Ντιτρόιτ που «τσάκιζε κόκκαλα» και αμέσως όλα διαλύθηκαν.
Μπράιαντ και Σακίλ δεν ήθελαν να συνυπάρχουν άλλο κι έθεσαν βέτο. Ο Black Mamba έφθασε μια ανάσα από το να υπογράψει στο Σικάγο, αλλά τελικά η διοίκηση επέλεξε να κρατήσει αυτόν ως νεότερο κι έστειλε τον Big Diesel στο Μαϊάμι, με κυριότερο αντάλλαγμα τον ΛαΜάρ Όντομ.
Από το 2005 μέχρι και το 2007 ο Κόμπι έκανε απίστευτες σεζόν, όμως η ομάδα βρισκόταν μεταξύ φθοράς κι αφθαρσίας. Δε θα ξεχαστούν ποτέ βέβαια εμφανίσεις όπως οι 81 πόντοι κόντρα στους Ράπτορς και οι 62 σε τρεις περιόδους με το Ντάλας.
Το καλοκαίρι του 2008 όμως ο Τζέρι Γουέστ έκανε ξανά τα μαγικά του. Πήρε τηλέφωνο τον Τζάκσον και του είπε:
«Μπορώ να σου φέρω τον Πάου Γκασόλ και να δώσω τον Κουάμε Μπράουν». Μόλις το άκουσε αυτό το πρώην… παιδί των λουλουδιών πήγε να πνιγεί στο ακουστικό. Κι όμως δεν ήταν πλάκα, το μόνο που χρειάστηκε πέρα από τον Μπράουν ήταν τα δικαιώματα του Μαρκ Γκασόλ.
Η διαφορά φάνηκε αμέσως. Το 2008 έφθασαν μαζί στους τελικούς, έπεσαν όμως πάνω στους Big 4 των Σέλτικς. Η ήττα ήρθε, αλλά το μέλλον δεν έδειχνε πια ζοφερό.
Το 2009 ο Μπράιαντ μοιάζει να είναι σε αποστολή και βλέπει μόνο τους τελικούς. Φθάνει εκεί και αντί για τους Σέλτικς ή τον ΛεΜπρόν βρίσκει τους Μάτζικ. Τέταρτο πρωτάθλημα και πλέον ήθελε άλλο ένα για να ξεπεράσει τον Σακίλ.
Το 2010 ήρθε και αυτό. Ρεβάνς με τους Σέλτικς και ασίστ για το καθοριστικό τρίποντο του τότε Metta World Peace, πιο γνωστού βέβαια ως Ρον Αρτέστ.
Τα… κάστρα στην άμμο και τα «πέτρινα» χρόνια
Το τελευταίο σοβαρό push για πρωτάθλημα θα γινόταν το 2013, με την ταυτόχρονη απόκτηση των Ντουάιτ Χάουαρντ και Στιβ Νας. Η ομάδα στα χαρτιά τρόμαζε κι όλοι αναρωτιόνταν «μα τι μπορεί να πάει στραβά». Ο νόμος του Μέρφι είπε να κάνει την εμφάνισή του και μαζί και οι τραυματισμοί.
Ο Ντουάιτ βιάστηκε να γυρίσει από εγχείρηση στη μέση και δεν ανάρρωσε όπως έπρεπε. Ο Νας διαλύθηκε στην αρχή της σεζόν και ουσιαστικά τελείωσε η καριέρα του, ο Γκασόλ είχε προβλήματα σε μέση και πόδια.
Ο Μπράιαντ πάλευε μόνος του και λίγο πριν τελειώσει η κανονική σεζόν, η πρόκριση στα πλέι-οφ ήταν «στον αέρα». Κόντρα στους Γουόριορς ο αχίλλειος δεν άντεξε και άρχισε η δύση της καριέρας του.
Το καλύτερο βέβαια το φύλαγε για το τέλος στο τελευταίο ματς της καριέρας του κόντρα στους Τζαζ το 2016, όπου έβαλε 60 πόντους.
Οι διακρίσεις του
5 πρωταθλήματα
2 βραβεία MVP τελικών
1 βραβείο MVP κανονικής περιόδου
18 φορές All Star
4 φορές MVP του All Star Game
11 φορές μέλος της καλύτερης πεντάδας του NBA
2 φορές μέλος της δεύτερης καλύτερης πεντάδας του NBA
2 φορές μέλος της τρίτης καλύτερης πεντάδας του NBA
9 φορές μέλος της πρώτης καλύτερης αμυντικής πεντάδας του NBA
3 φορές μέλος της δεύτερης καλύτερης αμυντικής πεντάδας του NBA
2 φορές πρώτος σκόρερ της σεζόν στο NBA
Νικητής του διαγωνισμού καρφωμάτων
Έχουν αποσυρθεί και οι δύο φανέλες του (ο μόνος που το έχει καταφέρει)
Μέλος της ομάδας των καλύτερων παικτών του NBA για τα 75 του χρόνια
Τέταρτος σκόρερ όλων των εποχών στο NBA με 33.643 πόντους
Αυτά τα πάρα πολλά έκανε αυτός ο… εξωγήινος, που πλέον κοιτά από μακριά και παίζει ακόμα το παιχνίδι που αγαπά στον παράδεισο. Όσα χρόνια κι αν περάσουν, οι αριθμοί του και όσα πρόσφερε θα είναι εδώ.
