Η ομάδα 4Frontal παρουσιάζει την επιθεώρηση «Ω Παίδες Ελλήνων» κάθε Δευτέρα και Τρίτη έως τις 5 Απριλίου στο Bios. O Θανάσης Ζερίτης σκηνοθετεί τα κείμενα της ομάδας ανεβάζοντας στην σκηνή τους Τάκη Ζαχαριάδη, Χάρη Κρεμμύδα, Τατιάνα Άννα Πίττα, Νεφέλη Μαϊστράλη και Πάνο Τοψίδη.
Η 4Frontal καταπιάνεται για πρώτη φορά με ένα είδος που έχει ως στόχο του τη σάτιρα και την αμφισβήτηση της πολιτικής και κοινωνικής επικαιρότητας. Εκπρόσωποι τύπου, επαναστάτες και πλυντήρια, ένα διαλεκτό υπουργικό συμβούλιο, ένα ηρωικό παρελθόν που κατασκευάζεται κατά το δοκούν, μπόλια, καντήλια και τύποι που μας απασχολούν περισσότερο απ’ ότι θα θέλαμε σε μια παράσταση με κέφι, χορούς και τραγούδια.
Tα μέλη της ομάδας μιλούν στα «Νέα» κι επιλέγουν την αγαπημένη τους σκηνή από την παράσταση.
Νεφέλη Μαϊστράλη: Μια ομαδική σκηνή προς το τέλος του έργου, όπου θέτουμε επίκαιρα ερωτήματα σχετικά με την πολιτικοκοινωνική κατάσταση της χώρας και τραγουδάμε έναν σατυρικό ύμνο για όσα συνέβησαν και συμβαίνουν. Ο ρυθμός της σκηνής με τις ερωτήσεις να διαδέχονται η μια την άλλη μεγεθύνει το θέμα της παράστασης και μου επαληθεύει τους λόγους που την κάνουμε.
Πάνος Τοψίδης: Κρατάω σίγουρα την πρώτη στιγμή που συνυπάρχουμε όλοι μαζί στην σκηνή, όπου τραγουδάμε όλη την ιστορία του τόπου όσο πιο περιεκτικά μπορούμε. Είναι τρομερά δυνατό να μοιράζεσαι την αρχή μιας παράστασης μαζί με όλους τους άλλους συμμετέχοντες κι αφήνει ένα γλυκό αποτύπωμα στη μνήμη μου. Επίσης αξέχαστος θα μου μείνει ένας μονόλογος της Νεφέλης προς το τέλος, ο οποίος καταφέρνει να με κάνει να γελάω και να με τρομάζει ταυτόχρονα.
Τάκης Ζαχαριάδης: Την αρχική. Η αρχική μας σκηνή της παράστασης είναι το εναρκτήριο λάκτισμα για να ξεκινήσει ένα ταξίδι, μιας και κάτι ώρας, που ηθοποιοί και θεατές αφήνοντας πίσω τις διαφορετικές αφετηρίες τους γίνονται συμμέτοχοι σε μια διαδικασία χαράς που συγκινεί.
Τατιάνα Πίττα: Δύσκολη ερώτηση. Με μια πρώτη σύντομη νοερή διαδρομή μες στην παράσταση, θα αναφερθώ σε μια σκηνή όπου ανακαλούμε ο καθένας κι η καθεμία, έτσι ενδεικτικά, κάποιους λόγους για τους οποίους αγαπάμε και πονάμε το αντικείμενο της σάτιράς μας. Αλλά μάλλον αυτή τη συγκεκριμένη στιγμή που μου τίθεται η ερώτηση, μου έρχεται τελικά ένα άλλο σημείο της παράστασης όπου τραγουδάμε την επιλογή της τήρησης των ίσων αποστάσεων και της απολιτικής συμπεριφοράς ως τακτικών επιβίωσης.
Χάρης Κρεμμύδας: Η σκηνή που κρατάω βρίσκεται προς το τέλος του έργου όπου βρισκόμαστε σε ένα νυχτερινό κέντρο διασκέδασης προχωρημένη ώρα και η Τατιάνα Πίττα υποδυόμενη ένα ποιητικό πρόσωπο στα μάτια μου τραγουδάει ένα γνωστό λαϊκό τραγούδι με διασκευασμένους στίχους που αντλούν τη θεματολογία τους από την κοινωνικο-πολιτικο-οικονομική κατάσταση των τελευταίων χρόνων. Η χαρακτηριστική ατμόσφαιρα της ντεκαντάνς του σκυλάδικου συμπληρώνει με πολύ εύστοχο τρόπο κατά την ταπεινή μου άποψη το δραματουργικό παζλ. Το γλέντι αυτό καταλήγει στην τελική σεκάνς όπου ο κάθε ένας μας παραθέτει τι είναι αυτό που αγαπάει ή αυτό που αγαπάει να μισεί στον τόπο που βρίσκεται η ρίζα μας.
Θανάσης Ζερίτης: Είναι αρκετές οι στιγμές στην παράσταση που μου υπενθυμίζουν τους λόγους που αποφασίσαμε να ασχοληθούμε με την επιθεώρηση. Νομίζω ότι οι σκηνές των κυβερνητικών εκπροσώπων, που φτιάχτηκαν παίρνοντας ως αφορμή πραγματικές δηλώσεις είναι αυτές που με κάνουν να γελάω πιο δυνατά. Και να απορώ.
