Αναζήτηση
Αφού δοκιμάστηκε με επιτυχία το 2019, στο πλαίσιο του Φεστιβάλ off-off Athens στο Επί Κολωνώ, η θεατρική ομάδα Sickoφάντες είναι έτοιμη για έναν δεύτερο κύκλο παραστάσεων του έργου του Τειρεσία Λυγερού «Το Ημερολόγιο ενός Αποτυχημένου Συγγραφέα».
Έτσι, κάνει πρεμιέρα στις 25 Φεβρουαρίου στο θέατρο Δρόμος για τέσσερις μόνο παραστάσεις έως τις 18 Μαρτίου σε σκηνοθεσία Ανθούλλη Δημοσθένους. Πρωταγωνιστεί ο Νεκτάριος Παπαλεξίου.
Πρόκειται για ένα κείμενο με πολλούς συμβολισμούς γύρω από το νόημα της ζωής και τις προκλήσεις που καλείται ν’ αντιμετωπίσει ο σύγχρονος άνθρωπος.
Η ιστορία στήνεται γύρω από ένα συγγραφέα που προσπαθεί, μάταια, να ολοκληρώσει το αστυνομικό του μυθιστόρημα. Έγκλειστος και φυλακισμένος σε μια επαναλαμβανόμενη καθημερινότητα, βιώνει αλλεπάλληλα ψυχικά σκαμπανεβάσματα, σαν μια προσωπικότητα που ζει σε πολλαπλές πραγματικότητες. Ψευδαίσθηση ή αλήθεια, η διαδρομή του σε ένα σκληρό και άδικο κόσμο τον οδηγεί σε μαρτυρικό αδιέξοδο. Η «Ανάστασή» του, η έμπνευση και η δημιουργικότητα παραμένουν ζητούμενα σ’ αυτό τον σύγχρονο κύκλο των παθών.
Ο συγγραφέας αντιμετωπίζει με χιούμορ και κυνισμό όλα τα εμπόδια που ορθώνονται μπροστά του- εξωτερικά, αλλά και αυτά που ο ίδιος θέτει στον εαυτό του, στην προσπάθεια να ολοκληρώσει το έργο του. Κάνει μια βαθιά ανασκόπηση της ζωής του και την ίδια στιγμή μια κοινωνική κριτική, με δόσεις αυτοσαρκασμού, στην κοινωνία που τον ταλαιπωρεί και τον βασανίζει.
Ο Ανθούλλης Δημοσθένους μιλάει στα «Νέα» για την παράσταση, τις αποτυχίες και τους σύγχρονους ανθρώπους του πνεύματος.
Μετά την πρώτη παρουσίαση στο φεστιβάλ off- off Athens του θεάτρου Επί Κολωνώ, στον δεύτερο της κύκλο η παράσταση πόσο έχει εξελιχθεί;
Θα έλεγα ότι πρόκειται για μια εντελώς διαφορετική παράσταση. Το μόνο που έχει παραμείνει το ίδιο είναι το κείμενο. Η σκηνική δράση, η εικονοποιία, οι ατμόσφαιρες, όλα έχουν τύχει επαναδιαπραγμάτευσης. 
«Το ημερολόγιο ενός αποτυχημένου συγγραφέα» πώς είναι στημένο;
Η συγκεκριμένη σκηνική παρουσίαση βασίζεται στην αισθητική του ψυχοδράματος. Επιπρόσθετα, δανείζεται στοιχεία από το θρησκευτικό, ιερό δράμα, από το Θέατρο της σκληρότητας κ.ο.κ.
Παρουσιάζοντας η παράσταση τα προβλήματα που αντιμετωπίζει κάθε σύγχρονος άνθρωπος, τι ευελπιστείτε να πετύχετε;
Αυτό είναι το πιο σημαντικό διακύβευμα: το θεατρικό αφήγημα να βάλει το δάκτυλο επί των τύπων των ήλων και να αναπαραστήσει τα ψυχικά αδιέξοδα ενός νέου ανθρώπου που ζει σε μια σκληρή, άδικη και διεφθαρμένη κοινωνία, όπου ο παραλογισμός και η φαυλότητα προελαύνουν. Ο αποτυχημένος συγγραφέας είναι ένα αρχέτυπο που γέννησε η σύγχρονη εποχή για να ξορκίσει τα ανομήματά της. Το πνευματικό κατεστημένο λειτουργεί σαν μια συμμορία που με πρόσχημα την συμβουλευτική και την καθοδήγηση χαντακώνει ανθρώπους με πραγματική αξία. Χαρακτηριστικά, ο αποτυχημένος συγγραφέας αναδεικνύει την αντίφαση: άλλοι να του λένε κόψε τις γαρνιτούρες και άλλοι να του υποδεικνύουν ότι πρέπει να χρησιμοποιεί περισσότερες εκφραστικές γαρνιτούρες στο γράψιμό του. Όλοι θέλουν να τον κηδεμονεύσουν μόνο και μόνο για να τον αποπροσανατολίσουν.
Αυτά τα ψυχικά σκαμπανεβάσματα που βιώνει ο συγγραφέας στο έργο για να τελειώσει το κείμενό του, εσείς τα έχετε περάσει;
Αυτός που τα βίωσε περισσότερο είναι φυσικά ο Τειρεσίας Λυγερός. Το θεατρικό κείμενο είναι σαφώς αυτοαναφορικό. Εγώ ανήκω σε μίαν άλλη γενιά, την γενιά των σαραντάρηδων που αποκαθήλωσε την αυθεντία των ακαδημαϊκών και στάθηκε πάνω από την βρωμιά όλων όσων καταχράστηκαν την εξουσία και την δύναμή τους. Σε αντίθεση με τον ήρωα του θεατρικού που αποζητά την καταξίωση, εγώ φτύνω στα μούτρα του κάθε σπουδαιοφανούς σούργελου που πιστεύει -ο καημένος- ότι θα τον σεβαστώ εξαιτίας της θέσης που κατέχει και την οποία πιθανότατα απέκτησε με τους τρόπους που αποκαλύπτει ο Τειρεσίας Λυγερός. Εμένα όταν με κοιτάζουν οι καθηγητές Πανεπιστημίου χαμηλώνουν το βλέμμα από ντροπή. Ξέρουν τι έχουν διαπράξει και βαθιά μέσα τους η συνείδησή τους επαναστατεί. Εγώ πάλι τους αφήνω να ζουν με το άγος μιας αναξιοπρεπούς καριέρας και μιας ζωής θλιβερά ανυπόφορης για τους ίδιους. 
Η δική σας σχέση με την αποτυχία ποια είναι;
Μέσα στους τοξικούς καιρούς που ζούμε, γεμάτοι φόβο και υπερένταση από τον κάθε λογής θόρυβο που μας κατακλύζει, εγώ βρίσκω καταφύγιο στην σιωπή. Όλα τα άσχημα τα διαγράφω. Αναζητώ την αυτοπραγμάτωση στη θεατρική δημιουργία, στο να διδάσκω τους μαθητές μου αξίες, να τους αγαπώ και να τους κλείνω στην αγκαλιά μου με καλοσύνη όταν η κακία των ανθρώπων τους συνθλίβει. Απολαμβάνω τη φροντίδα των φίλων μου, ερωτεύομαι τα βιβλία μου, τα ταξίδια μου, την καθημερινότητα μου κι εξερευνώ τον απαίσιο- υπέροχο κόσμο μας με τον ενθουσιασμό κουταβιού που το έχουν αμολήσει σε ένα τεράστιο καταπράσινο λιβάδι. Πάνω απ’ όλα κάνω όνειρα που όλα έχουν τιρκουάζ φόντο.
Η ματαίωση των ονείρων, θεωρείτε ότι είναι από τις μεγαλύτερες τραγωδίες της σύγχρονης κοινωνίας;
Η ματαίωση των ονείρων είναι το μεγαλύτερο έγκλημα κατά της ανθρωπότητας. Δυστυχώς, οι επιτυχημένοι δεν ονειρεύονται γιατί ζουν στον εφιάλτη της αποτυχίας τους να γίνουν
άνθρωποι. Οι αποκαλύψεις των τελευταίων χρόνων οδηγούν στο συμπέρασμα πως όλοι αυτοί, που είχαν κακοποιητική συμπεριφορά και αντιμετωπίζουν τώρα τις συνέπειες του νόμου, ήταν ακρωτηριασμένες ψυχές ανίκανες να ονειρευτούν. Δυστυχισμένοι επιτυχημένοι που θέλησαν να εγκλωβίσουν στον νοσηρό τους κόσμο αθώους ανθρώπους. 
Οι πνευματικοί άνθρωποι του 21ου αιώνα, πώς μπορούν να προχωρήσουν μπροστά κόντρα σε ό,τι προορίζει για αυτούς η κοινωνία;
Οι πνευματικοί άνθρωποι προχωρούν μπροστά γιατί δεν είναι μίζεροι και δεν δέχονται να βουλιάξουν στην αυτολύπηση. Δεν έχει σημασία πόσα εμπόδια θα βρεθούν μπροστά τους. Σημασία έχει να βρίσκουν πάντα το σθένος και τις αντοχές να τα υπερπηδούν.
