Η «Πτέρυγα», μια ονειρική παράσταση για τη μητρότητα εμπνευσμένη από πραγματικά γεγονότα, επιστρέφει απ’ τις 25 Φεβρουαρίου στο θέατρο Χώρος, σε σκηνοθεσία Έλενας Μαυρίδου. Πρωταγωνιστούν οι Δήμητρα Κούζα, Χριστίνα Μαριάνου, Στέργιος Κοντακιώτης, Άλκης Μπακογιάννης και Νένα Δρογγίτη.

Η «Πτέρυγα» είναι το παράδοξο, σουρεαλιστικό σύμπαν ενός νοσοκομείου κυήσεων. Κάθε Πανσέληνο, οι καρδιοτοκογράφοι στις κοιλιές των εγκύων τρελαίνονται. Ένας υπεύθυνος ασφαλείας ονειρεύεται πως είναι ο πατέρας του παιδιού στο μονόκλινο δωμάτιο. Η γηραιότερη μαία του νοσοκομείου αναρωτιέται, αν τα παιδιά μοιάζουν με ψάρια. Πάνω απ’ την επιβεβλημένη Παναγία-κάδρο κάθε δωματίου, βγαίνει μια παράξενη σκιά να επιτηρήσει τα δωμάτια. Η Πτέρυγα είναι ο απόκοσμος χορός της μνήμης. Ένας χορός αλλιώτικος, απόκοσμος, ένα μεταμεσονύχτιο requiem. Μα πάνω απ’ όλα, ένας ύμνος στη ζωή, εκεί που σμίγει το φως με το σκοτάδι, στον κενό χώρο ανάμεσα στη γέννα και τον θάνατο.

Αντλώντας υλικό από αληθινές συνεντεύξεις και περιστατικά, η «Πτέρυγα» εξερευνά τα όρια της πραγματικότητας, της λογικής και της ελευθερίας βούλησης των γυναικών που κυοφορούν, δίνοντας μάχη για τη μητρότητα μέσα στα νοσοκομεία. Μια παράσταση με ελάχιστο λόγο, στα όρια της περφόρμανς και του σωματικού θεάτρου, ξεχωριστή, γεμάτη συγκίνηση και χιούμορ, για την αγάπη και τη μνήμη, τον έρωτα και τη διαφορετικότητα, την απώλεια και τα όνειρα των ανθρώπων για δημιουργία.

Οι συντελεστές της παράστασης, μιλούν στα «Νέα» και περιγράφουν την αγαπημένη τους σκηνή από το έργο.

Δήμητρα Κούζα: Κρατάω την τελευταία σκηνή του έργου. Το ζευγάρι αποχωρεί αγκαλιά με το μωρό τους. Το πνεύμα της πτέρυγας όμως παραμένει εκεί, ζωντανό, περιμένοντας κάθε επόμενο ζευγάρι που θα φέρει στον κόσμο μια νέα ζωή. Το πνεύμα της Πτέρυγας υπάρχει εκεί αναλλοίωτο για να προστατεύει τις γυναίκες στην πιο ευαίσθητη στιγμή της ζωής τους. Η σκηνή φωτίζει το συνεχές που έχει ο κύκλος της ζωής και το γεγονός ότι κάθε γυναίκα που φέρνει στον κόσμο ένα παιδί αφήνει και το αποτύπωμα της στο χώρο της Πτέρυγας.

Χριστίνα Μαριάνου: Θα προτιμούσα να σταθώ σε μία φράση που ακούγεται μέσα στο έργο, και προσωπικά θεωρώ οτι είναι ο πυρήνας της ανθρώπινης φύσης. «Μην σταματάς, ποτέ μην σταματάς. Προχώρα». Προχώρα προς το φώς, προς την δημιουργία, προς την ζωή. Η ανθρώπινη φύση έχει θετικό πρόσιμο. Ο ίδιος ο άνθρωπος ακόμη και όταν τον αγκαλιάζουν οι φόβοι του και έρχεται κοντά στο θάνατο ,το ένστικτο του είναι εκεί για να τον προστατεύσει ,να τον συγκρατήσει και να τον επαναφέρει στο φως. Η φωνή της μαίας λοιπόν σχηματίζει αυτήν την φράση ,που ποιος ξέρει αν έζησε κάποτε, αν ζει ακόμα και αν θα συνεχίσει αν ζει μέσα στους τοίχους αυτής της πτέρυγας. Μια φωνή έμπνευσης και ελπίδας για κάθε γονιό που ετοιμάζεται να φέρει στον κόσμο ένα παιδί.

Νένα Δρογγίτη: Η αγαπημένη μου σκηνή είναι μια από τις τελευταίες που είναι η Χριστίνα μέσα στο ενυδρείο και βλέπουμε για πρώτη φορά το παίξιμο τις κούκλας! Θεωρώ ότι ο αγώνας που έχει κάνει κάθε μανούλα να γεννήσει το παιδί της η στιγμή που περιμένει είναι να δει επιτέλους το πρόσωπο του μωρού που κουβαλούσε 9 μήνες. Και αυτή είναι μια σκηνή που με συγκινεί «η γέννηση».

Στέργιος Κοντακιώτης: Αγαπημένη μου στιγμή της παράστασης είναι όταν το ζευγάρι μπαίνει για πρώτη φορά στην πτέρυγα . Σηματοδοτεί τη βουτιά τους σ έναν κόσμο όπου η ζωή βρίσκεται στην κόψη. Εκεί το όνειρο κι ο εφιάλτης είναι δυο όψεις του ίδιου νομίσματος που όσο γυρνάει προσεύχεσαι να ξυπνήσεις ασφαλής. Είναι απ’ αυτές τις στιγμές που συνειδητοποιούμε πως ήρθε η ώρα να παλέψουμε για τη ζωή με όλες μας τις δυνάμεις.

Άλκης Μπακογιάννης: Θα έλεγα ότι κρατάω την σκηνή με τους τοκογράφους! Δυο παράλληλοι κόσμοι την ίδια στιγμή. Η γυναίκα που έρχεται αντιμέτωπη με τα ψυχικά και σωματικά της όρια  και ο άντρας μέσα στην απόλυτη άγνοια, κρατώντας ένα τσιγάρο βυθίζεται στις σκέψεις του , στα άγχη του και στις ελπίδες του.