Αναζήτηση
Η βαθμολογική θέση μιας ομάδας λέει προφανώς πολλά για τη συνολική δυναμική και το ταβάνι της σε βάθος χρόνου, ίσως όμως να μη λέει τίποτα σχετικά με την τρέχουσα φόρμα της και την ικανότητά της να παρουσιαστεί ανταγωνιστική σε οποιοδήποτε παιχνίδι.
Μπορεί, λοιπόν, η Ζαλγκίρις να βολοδέρνει από το ξεκίνημα της διοργάνωσης στις δύο τελευταίες θέσεις της κατάταξης, όμως τον τελευταίο μήνα παίζει ως… πρωτοπόρος. Και παρότι δε διαθέτει το κίνητρο του Ολυμπιακού, ο οποίος βρίσκεται σε τροχιά πλέι-οφ και στη διεκδίκηση του πλεονεκτήματος έδρας, παρουσιάζει κάθε φορά νοοτροπία τελικού.
Πριν από το χθεσινό τζάμπολ η Ζαλγκίρις μετρούσε τέσσερις νίκες στα πέντε τελευταία παιχνίδι της, οι δύο εκ των οποίων κόντρα σε Μπαρτσελόνα και Ρεάλ. Η φλεγόμενη από 15.000 ορκισμένους Λιθουανούς Zalgirios Arena έχει ξαναγίνει το μεγάλο της ατού, η φιλοσοφία του Γιούρι Ζντοβτς την έχει μετατρέψει σε ένα ιδιαίτερα σκληρό σύνολο, που μπαίνει στο παρκέ για να ματώσει (και τη φανέλα και τον αντίπαλο), ως εκ τούτου ήταν μάλλον δεδομένο ότι τον Ολυμπιακό περίμενε ένα ζόρικο βράδυ.
Δεν υπήρχε, δηλαδή, κανένας λόγος ώστε οι Ερυθρόλευκοι να φαντάζονται κάτι διαφορετικό από ένα ματς πολύ υψηλών απαιτήσεων κόντρα σε μια ομάδα με υπερηφάνεια, που ανεξαρτήτως συνθηκών και μομέντουμ δεν αστειεύεται.
Άλλωστε, για να βρουν την τελευταία τους επιτυχημένη απόδραση από συγκεκριμένο γήπεδο, θα έπρεπε να γυρίσουν το χρόνο αρκετά πίσω και συγκεκριμένα στη 15η Δεκεμβρίου 2016, όταν με κορυφαίο τον Κώστα Παπανικολάου είχαν νικήσει 88-75 τους Πράσινους, οι οποίοι είχαν και τότε στις τάξεις τους τούς Λεκαβίτσιους, Μιλάκνις, Ουλανόβας και Γιανκούνας.
Έξι χρόνια μετά, με εμφάνιση καρμπόν και ακριβώς το ίδιο(!) PIR (23), o Παπ υπέγραψε και αυτήν τη νίκη, που σήμανε το τέλος ενός αρνητικού σερί στο εν λόγω γήπεδο, αλλά και τη βέβαιη πια συμμετοχή του Ολυμπιακού στα πλέι-οφ της EuroLeague.
Όχι ότι υπήρχε αμφιβολία για το αν θα συνέβαινε, όμως η εξασφάλιση της πρόκρισης δεν παύει να αποτελεί ορόσημο στη διαδρομή του συλλόγου, ο οποίος μοιάζει να ανοίγει ένα νέο κύκλο στην ιστορία του έπειτα από το ζόρικο τέλος μιας χρυσής εποχής που διήρκεσε πάνω από δεκαετία. Πρώτα με την επιστροφή στους τίτλους, που συντελέστηκε τον περασμένο μήνα στο Ηράκλειο, και τώρα με την επιστροφή στις «8» καλύτερες ομάδες της Ευρώπης.
Το rebuilding που ξεκίνησε στα μέσα της προπερασμένης σεζόν με την έλευση του Γιώργου Μπαρτζώκα και συνεχίζεται με μεθοδικότητα, σταθερά βήματα, ασφαλώς και αστοχίες, αλλά πάνω απ’ όλα με διοικητική ασφάλεια και όραμα, αποδίδει ήδη καρπούς κι αυτό δεν μπορεί να το αμφισβητήσει κανείς.
Ο Ολυμπιακός είναι πάλι εδώ, σύγχρονος, ελκυστικός, αποτελεσματικός, με παρόν και μέλλον. Μια ομάδα που κερδίζει το σεβασμό στο παρκέ και ανακτά την κεντρική θέση στις καρδιές των ερυθρόλευκων φιλάθλων. Και στα παιχνίδια που απομένουν μέχρι το τέλος της κανονικής περιόδου θα τα δώσει όλα, ώστε να εξασφαλίσει το πλεονέκτημα έδρας και να δώσει μια πρώτη υπόσταση στο όνειρο του Final Four.
Χωρίς να εντυπωσιάσει, αλλά με μια μεστή και σοβαρή εμφάνιση, ο Ολυμπιακός έκανε το χρέος του σε μια δύσκολη έδρα, αποδεικνύοντας ότι η εικόνα του Βερολίνου ήταν όντως μια κακή -πνευματικά πρωτίστως- παρένθεση. Το ματς ήταν ισορροπημένο επί 30 λεπτά, όμως όποιος μπορούσε να δει καθαρά το κάδρο του διαπίστωνε ότι η Ζαλγκίρις είχε πάρει πολύ περισσότερα πράγματα από τα ατού της απ’ ό,τι ο Ολυμπιακός από τα δικά του.
Η στοιχειώδης βελτίωση του μακρινού σουτ στην τελευταία περίοδο έγειρε αμέσως την πλάστιγγα υπέρ των φιλοξενουμένων. Μόλις οι εξαιρετικοί Παπανικολάου και Μάρτιν βρήκαν συμπαραστάτες στα πρόσωπα των Βεζένκοφ, Ντόρσεϊ και Σλούκα, το νερό μπήκε στο αυλάκι και η ομάδα του Γιώργου Μπαρτζώκα, ο οποίος χρησιμοποίησε μόλις επτά παίκτες στο δεύτερο ημίχρονο, απέκτησε τον πλήρη έλεγχο.
Ύστερα από ένα ταραχώδες πρώτο μισό της σεζόν, γεμάτο σκαμπανεβάσματα, προβληματισμό και αμφιβολίες, ο αμερικανός σέντερ βρίσκεται σε σταθερά ανοδική πορεία, έχοντας αρχίσει να θυμίζει τους λόγους για τους οποίους τον απέκτησε ο Ολυμπιακός.
Με τον Μάρτιν να αγγίζει τα αληθινά του στάνταρ και να «κουμπώνει» τόσο καλά με τον Σλούκα, ο Ολυμπιακός γίνεται άλλη ομάδα, με περισσότερο βάθος και ικανή να αντεπεξέλθει ακόμα και στις πιο δύσκολες συνθήκες. Όσο για τον Παπ, είχε καλή ψυχολογία και ήταν κομβικός από το πρώτο λεπτό του αγώνα ως το τελευταίο, κάνοντας καλά τα πράγματα που τον έχουν καθιερώσει όλα αυτά τα χρόνια. Τίποτε τραβηγμένο.
Η άμυνα ήταν και πάλι το μυστικό στο κρίσιμο σημείο του αγώνα, αφού οι Πειραιώτες επέτρεψαν μόνο 14 πόντους στη Ζαλγκίρις στο τέταρτο δεκάλεπτο. Ολοκλήρωσαν το ματς με 9 κλεψίματα, ανάγκασαν τους αντιπάλους τους σε 16 λάθη, ενώ ο δικός τους συσχετισμός ασίστ-λαθών (21-8) ήταν μια ακόμη φορά καθοριστικός.
Σε κάθε περίπτωση, εκείνο που έχει πλέον σημασία είναι να πέσουν αμέσως οι τίτλοι τέλους του χθεσινοβραδινού έργου, να σβήσουν τα φώτα και άπαντες στον ερυθρόλευκο οργανισμό να στρέψουν την προσοχή τους στην επόμενη πρόσκληση. Σε 48 ώρες ο Ολυμπιακός υποδέχεται τους έτερους Πράσινους από τα χαμηλά της βαθμολογίας, όμως ως γνωστόν τα «αιώνια ντέρμπι» δεν επηρεάζονται ποτέ από θέσεις, φόρμα, απουσίες και λοιπούς αστάθμητους παράγοντες. Καθοδηγούνται κυρίως από το γόητρο, το οποίο φτάνει και περισσεύει ώστε να παραμερίσει τα προγνωστικά και τις εκτιμήσεις.
Ο Ολυμπιακός, βέβαια, οφείλει να είναι πιο κυνικός από τον Παναθηναϊκό, καθώς ως προς τον πραγματικό στόχο του το συγκεκριμένο παιχνίδι τού προσφέρει ακριβώς ό,τι και τα υπόλοιπα. Από την άλλη, ξέρουμε όλοι ότι τα συγκεκριμένα ραντεβού δεν τελειώνουν ποτέ με το σφύριγμα της λήξης.
Προκαλούν εντονότερες αντιδράσεις και συνεχίζουν να διαμορφώνουν την ψυχολογία και να πειράζουν το μυαλό αρκετές μέρες μετά. Υπό αυτήν την έννοια, η νίκη για τους Πειραιώτες αποκτά διπλή και τριπλή σημασία, αφού δεν αφορά μόνο το παρόν και το όποιο βαθμολογικό κέρδος τους, αλλά πρόκειται να καθορίσει και τη διάθεσή τους ενόψει της επόμενης μέρας. Μιας μέρας που έτσι κι αλλιώς αναμένεται απαιτητική και δύσκολη.
